Verhalen en Gedichten

Daor he’k ‘t al ‘s ‘n kìr oover gehad, oover dikke Diena van Esch, da ze bè ons eier kwaam haale. Mar we hebbe d’r nog wa meer mì meegemakt. leest mar;

Dikke Diena die wònde op de Hogstraot, vaast neffe de friettent van Spaninks. Diena ha durre bè naam nie vur niks, tot op heede ten daage hè ’k nog noit zun dikke vrouwspersoon gezien. Wa ik m’n eige ’t uurste ken herrinneren is dè; As dikke Diena d’r hoiske oit kwaam um bòdschappe te doewn, d’r aalt ’n hul dìl jong aachter d’r an liepe. Ja, dikke Diena waar ’n bezienswàrdigheid. Veul kwaam ze d’r hoiske nie oit, hògoit um bè ons eier te haole of bè bakkertje van Bree broewd te gaon haole. D’r gewoewn bòdschappe zu as; durre koffie en soiker en aander eeteswaar liet ze komme van de kooperaasie, die zat op ’t Wilhelminaplein, daor kwaam dan ‘ne miens bè dikke Diena en die schrìf op wa ze vur bòdschappe ze hebbe wou, want hullemaol naor ’t Wilhelminaplein loewpe, nì, dè kos dikke Diena nie. En Diena wier in ons oewge aalt mar dikker. ’t Waar zèllefs zu èrreg da ze d’r eige nie goewd mìr kos waase, ja, ’t was èrreg zat, mar daor hadde vruuger as klèn mènneke gìn erg in. En nou kos dè vrouw Spaninks van de Friettent da nie mìr anzien, da, dikke Diena d’r eige verwarloewsde en vervoilde. Da waar niks vur vrouw Spaninks. En ze zee teege dikke Diena; ‘ ’t wordt toch tèd da ge oew eige ’s goewd waast.’ Mar wa waar ’t vruuger en zeeker in die hoiskes, gìnne does, laot staon ’n bad, allinnig mar, as ge geluk ha, ’n gòtstien, aanders hadde ’n pompstien. En dikke Diena ha teege vrouw Spaninks gezeed; ‘ Gij het goewd lulle gij, ik ken m’n eige nie waase, ik heb allinnig mar ’n gòtstien en kaauw watter, as ik m’n eige moet waase, moet ik uurst de kachel anstoewke en daorop watter koewke en dan zou ik zu m’n eige kenne waase en dan nog allinnig nog mar op de plàtse waor ik zèllef bè ken.’ Nou waar ’t zommerdag en ge begrèpt nou waorum d’r vrouw Spaninks iets van ha gezeed, ge roewkt dikke Diena al op tien mìtter afstand. En de miense ha’n da gezeed tìgge vrouw Spaninks as ze friet bè hun kwaame haale. En vrouw Spaninks ha de miense beloofd um d’r wa van te gaon zegge, want dikke Diena waar vurrèkte eigewijs en ze loisterde ei’k allinnig mar naor vrouw Spaninks. Sjang Spaninks ha aachter op zunne plats ’n èrpelschèl-messien staon en z’n èrpel laage opgeslaage aachter in d’n stal. Veul zèn wij as klèn manne daor wisse kèkke as d’r èrpel geschèld moese worre, dik moes Mario Spaninks dè nog doewn veur dèttie naor schoewl gong en wij, de Vuggeltjes, Jan van Siene en ikke, deeje hum dan hèllepe en as we da gedaon ha’n krigge we van vrouw Spaninks ’n buileke kaauwe friet mee naor schoewl.

Ge moet ‘r nou nie mìr an denke, mar toen smakte ’t hul lekker.

Mar trug naor Sjang Spaninks. As Sjang z’n èrpel moes schèlle in z’n messien, dan moes daor aalt watter bè en daor ha Sjang dan wìr ’n toinslang vur. En as die èrpel dan geschèld waare, dan goide Sjang die geschèlde èrpel in ’n aauwe badkoip die tie ok aachter op de plats ha staon. En nou ha vrouw Spaninks an dikke Diena vurgesteld um heur te waase in dieje aauwe badkoip. ‘Zu mar aachter op de plàts?’ ha dikke Diena nog gevraogd. ‘Ik hang d’r wel wa aauw gordijne veur en dan ziet niemes wa.’ dee vrouw Spaninks heur vurtèlle. ‘En jullië Sjang dan?’ vroeg dikke Diena, ‘wa gao die zegge as ik daor spiernaakend in dieje badkoip zit?’ ‘Die zì niks,’ gaf vrouw Spaninks ten antword, ‘onze Sjang is vanmiddeg nie tois, hij is naor de mèrt.’ Nou moes ‘t ‘r toch mar op worre gewaogd. Dikke Diena wier oitgekleed en mì ’n laake um liep ze naor dieje badkoip. ‘Oh d’r zit al watter in,’ zee dikke Diena, ‘da’s hèndig, ik ken d’r mee in.’ En mee da ze d’r in stapt glijd ze oit en zu vaast in dieje badkoip, die hallef nog vol mì èrpel zat, ze kon d’r eige nie mìr beweege. ‘Hèllep,’ wiekte dikke Diena, ‘hèllep ik zit vaast.’ En mee kumt daor vrouw Spaninks angeloewpe mì ’n emmer wèrrem watter. En die ha ’t vurval mee ooverzien. Hunne Sjang ha veur dèttie naor de mèrt gong al ’n dìl èrpel geschèld en in de badkoip gedaon en vrouw Spaninks wies daor niks van af. Mar daor zat dikke Diena, mì d’r braòij tusse de frietèrpel in kaauw watter. ‘Ik krijg oe d’r nie allìnnig oit’ zee vrouw Spaninks, wocht mar efkes. En vrouw Spaninks liep de straot op en mee kwam daor bakker van Breugel aan en hum vroeg vrouw Spaninks of ie efkes mee Dikke Diena oit de badkoip kos tille. Ja, da dee bakker van Breugel wel en zu hebbe ze mì d’r tweeje dikke Diena oit de badkoip getrokke. ‘Ik gao gaauw,’ zee bakker van Breugel, ‘ik heb vandaag alwìr genogt gezien.’ Vrouw Spaninks ha gaauw de èrpel oit de badkoip gehald en dikke Diena ’n kìr goewd gewaase. ‘En de volgende wìk doewn we da wìr,’ zee vrouw Spaninks teege dikke Diena. ‘Mar dan moete jullië Sjang d’r uurst gìn èrpel  mìr in laote doewn.’ Gaf dikke Diena ten antword. Toen Sjang latter tois kwaam en ’t hul verhaol te hurre krìg hèttie toch wel zu vurrèkkes moete laache. Mar de èrpel waor dikke Diena mì d’r bràoij bè gezeete ha, die hì Sjang wel tien kìrre oppernèijd moete afspuule. ‘ ’t is ok aalt wa mì ’t vrouwvollek.’ ha Sjang gezeed. In de zommerdag as ’t goei weer waar gong dikke Diena op ’n durdeweekse dag, as de keinder naor schoewl waare en Sjang bòdschappe, bij vrouw Spaninks in de badkoip aachter op de plàts. Toen ’t kaauwer wier ha Sjang de badkoip in de stal gezet zu da dikke Diena ok daor gewaase kos worre. ’t Waar wel aalt ’n gesjouw mì die emmers wèrrem watter ha vrouw Spaninks gezeed.

Mar dikke Diena wier toch goewd verzurgd. En zu kwaam ‘r d’n dag da dikke Diena gestùrreve waar. Nou d’r wier nogal oover geklazieneerd, zu van; ’t zal wel ’n kist moete worre mì ’n ekstra dikke boeijum of; mì hoeveul man zalle ze van draagt elkanders lasten wel nie moete zèn um dieje kist te draoge en hoe groewt zal die kist wel nie zèn.

Mar dikke Diena ha ’n gewoewn kist, ze waar de lèste daag van d’r leeve wel zu veul afgevalle. En op ’n rìggenachtige herfstdag hebbe ze dikke Diena ten graave gedraoge.

Hennie de Groot

P.S. Dit verhaal hoort bij foto #23091 van deze website:  Hògstraot 106-104.
V.l.n.r. ’t hois van ‘dikke’ Diena van Esch, ’t witte hois is de ‘friettent’ van Spaninks en dan bakker van Breugel .