Verhalen en Gedichten

(Hier een verhaal over foto #7985. D'n Fielupswinkel aan 't Plataanplein.  Ja 't waar wa as ge as Gesselsmenneke daor peekoffie moes haale)

Peekoffie.

 

’t Waar september 1956, wij waare verhoisd van ’t Pollingstraotje in Gèssel naor de Acaciastraat in Strijp. Ja, de acaciastraat, ge mocht daor nie straot zegge, want dan vurstaon ze oe nie, ha ons Vadder gezeed. Hij ha ok nie gèr mìr da wij plat Gèssels praote, nou da we in Strijp wònde. Da waar nie netjes zee ie. Toen ik hum vroeg waorum da ze bè hum aauwelui, de femielie de Groot, dan ammol grunnings praote en of da wel netjes waar, zee ie da’k ’n groewte mond ha en da’k m’n aige te veul ha laote beïnvloede dur Oome Toon de Schoenpees.

Ik vroeg ‘m wa da waar; beïnvloede, toen zee onzen Arie: ‘da’s opnèije.’ En mee kreeg die ‘ne wats um z’n orre. Ik ha wel gezien, da ons Moeder stiekum zaat te laache, mì mèn vraoge en opmerkingen. ‘Arend, onze Hennie is ‘ne amparte, en da zallie aalt blèvve, geleuft da mar ‘s , hij halt nog wel ’s de krant.

Mar ik liet m’n eige nie kenne, ik gong dur teege ons Vadder; ‘Zoopa en Zoopoe de Groot en al oew bruurs en zusters, mì ’n hoewp angetrùwde, praote ok ammol Grunnings.’ En Oome Geert Waterman al hullemaol, zèllefs hum zoewns en dòchters praote Grunnings. En ik mag hier in Entoove nog gin ins Gèssels praote? Da’s nie irlek.’ ‘Jonge wa bende ’t toch an’t begàoije.’zee ons Moeder, ‘ge jaagt ons Vadder de hult op de kaast.’ ‘Hij vraogt ‘r zèllef um,’zee ik nog. En teege ons Vadder zee ons Moeder; ‘Kende wel teege zun klèn mènneke? Gij lopt vandaog of mèrrege nog wel ’s langs oew schoewn, gij.’ ‘Wa he’k nou wìr gedaon?’ vroeg ons Vadder. ‘Hurt ‘m,’ zee ik, ‘hij praot nog gewoewn Gèssels.’

‘Nou ees ’t zat gewist’ zee ons Moeder, ‘Kèkt ’s Arend waor ge mee bìzzig bent? We leeve hier in Brabant en zu praote we hier ammol, gèllie bent hier latter komme woewne en ik vein da gèllie oew eige mar moet aanpaase an ons. En nou wil ik ‘r hullemaol niks mìr oover heure, tis afgeloewpe, ge blèft aanders zu d’n hult an de gang.’ Ík gao koffie zette,’ zee ons Moeder nog mì ’n bietje roewie kop, mar ze knipoewgde wel naor mèn, ik vuulde steun vur mèn standpunt. Ons Moeder viet de bus waor koffie inzaat en ’t buske peekoffie, ze had al watter opstaon, dee koffie in de pot en wou d’r ’n schepke peekoffie opgòije, toen ze ontdekte da de peekoffie op waar. ‘Jonge,’ zee ze teeg mèn, ‘gao ’s efkes bè de Fielupswinkel ’n buske peekoffie haole.’ ‘Bij de Etos,’ zee ons Vadder. Mar die krìg ’n verwijtende blik van ons moeder naor hum toe gewurpe. Ik krìg wa geld mee en gong naor ’t plataanpleintje naor de Fielupswinkel, waor mi groewte letters Etos op ston. Ik gong nar d’n toonbank en ’n juffrouw vroeg an mèn; ‘Wa moe ie hemm’n?’ Vurrek, docht ik ok hier grunningers. Ik docht laot ik ’t mar festoenlek zegge; ‘Mag ik ’n buske peekoffie?’ ‘Ie moe wa hemm’n?’ vroeg ’t vrouwke. ‘Peekoffie’ zee ik. ‘Da hemm’n we nie, da verkoop’n we nie.’ Ik mar wir hois op an, ons Moeder moes mar koffie zetten zonder peekoffie. Tois angekomme, ikke ’t verhaol vurteld teege ons Moeder. Ons Vadder hurde da en zee; da hebbe ze wel, bè de Etos hebbe ze alles, meer as bè Vergouwen op d’n Hagenkampweg. Ik zal wel ’s mee gaon mì jou.

Nou ons Vadder en ikke trug naor d’n Etos. Ons Vadder vroeg nog welleke juffrouw ’t gewist waar en ik wees heur aan. ‘Juffrouw’ zee ons Vadder, ‘munne zoewn waar net hier en die kwam peekoffie halen, en gij vurtelde da gèllie dat nie ha’n’ ‘Klopt’ zee de juffrouw, ‘dat hemm’n we niet.’ ‘En daor,’ zee ons Vadder, ‘die blùwbuskes? Da’s toch peekoffie?’ ‘Ach U bedoeld cichorei van Buisman?’ zee ’t wèfke. Natuurlijk hemm’n wie daht.’ ‘Wij hier in Brabant noeme da Peekoffie.’ zee ons Vadder en hij knipoewgde naor mèn. Wij naame de peekoffie mar mee naor hois en toen we tois kwaame zee ik teege ons Moeder; ‘Ons Vadder praote daor bè d’n Etos gewoewn Gèssels.’ ‘Onzen Vadder praot naor gelang ’t hum oit kumt,’ zee ons Moeder, ‘laot ‘m mar ’n bietje betèije, dan kumt alles wel goewd.’

Ja, ons Vadder en ons Moeder ha’n ’s moete weete da’k m’n vurtèlsels oover hun en hul de femielie in boeken aan ’t vaastlegge ben. Ze zouwe trots zèn, denk ik.

Ben ik dan toch zunne amparte?    

Hennie de Groot

hennie.lies@gmail.com