IdDatumTitel

Verhalen en Gedichten

25-02-2006: "Den Duuk (door Lodewijk van Woensel)"

Den Duuk dè waar ‘nen antiquair
die in de Polder huisde,
et waar wel ginne kaoie vent,
mèr ’t waar ‘nen onbesuisde.

Den Duuk ha van gin niemes schrik,
al docht ie wel an dieve,
want hij ha spul van grote wèrt
en bleef op z’n qui-vive.

In ’t kèmmerke waor dè-t-ie sliep
had ie ‘ne sabel hangen
an ’t knöpke van de linnekaast
en ’t waar ‘nen hille lange.

En op ‘ne naacht daor laag den Duuk
al wijd en breed te knorre
toen hum ’n donderend geraas
inins kwam wakker porre.

Den Duuk die schoot de bedstee uit
en zenne snor die trilde,
hij vloog daor in z’n onderboks
de straot op as ‘ne wilde.

D’r waar gin stèrveling te zien,
de buurt laag uitgestörve,
mèr brullend riep den Duuk “Kom op,
ik vat oe bij oew lörve!”

Hij smeet ‘nen harde nondedju
de straot in dè’t verrèkte.
en wier zu kaod dè-t-ie op ’t lèst
nie heurde wa-t-ie kwèkte.

Toedè z’n vraauw ‘m binne riep
mee ’n kruiksken aauwe klaore,
daor kwamp ie nao ’n glas of zes
wir stilaon toe bedaore.

Toen wier et raodsel opgelost,
den dief die wier gevange;
et waar ’n grote schilderij
die nie waar blijven hange.

Die kwamp krèk op de kaast terècht
en makte al dè leve,
zu zie-de dè ’n klèinigheid
veul trammelant kan geve.