Verhalen en Gedichten

In 1938 had mijn moeder al de beschikking over een wasmachine in de Verwerstraat. Dat was voor die tijd al heel lux. De meeste mensen in onze straat wasten hun kleding nog op een wasbord met groene zeep in een tobbe. De wasmachine had een ronde houten kuip en werd aangedreven door een elektrische motor met een V- snaar en had een open tandwielenhuis. Dus zonder beschermkap. Je kon met een hevel ook de wringer in werking stellen. Ons mam en mijn oudere zuster die waren met de was bezig. Ik speelde toen ik twee jaar was in de keuken en kroop op handen en voeten naar de bijkeuken, waar die wasmachine stond. Mijn moeder duwde de natte schone was door de wringer en mijn zuster nam de lakens en slopen aan, om in de wasmand te laten zakken. Intussen wou ik me op trekken aan de poot van de wasmachine en kwam toen met het topje van m’n linker wijsvingertje tussen de tandwielen van de wringer terecht.
Eerst naar de dokter en daarna naar het ziekenhuis. Dat is vlug verteld maar zo vlug ging dat niet in die tijd. Mijn moeder moest eerst met mij op de arm lopend van de Verwerstraat naar dokter Jansen op de Kloosterdreef. Die stuurde ons naar het Binnenziekenhuis op de Vestdijk in Eindhoven. Er ging een paar uur over heen voor er een chirurg of dokter naar mijn handje gekeken had. De eerste dagen moest mijn moeder mij maar met mijn handje in warm sodawater weken om het vuil er uit te laten trekken. Na twee dagen gingen we terug naar de dokter in het ziekenhuis. Het zag er niet goed uit. Ik mocht in ieder geval niet mee naar huis en moest in het ziekenhuis blijven. Na een paar dagen begon mijn linker wijsvingertje helemaal zwart te worden. Dat noemden ze in de volksmond Koudvuur, (Gangreen) Er waren in die tijd geen (penicilline) medicijnen om koudvuur te bestrijden. Dus, ze konden aan de infectie niets doen. Snel werd toen het vingertje en een kleinstukje van mijn handje verwijderd. Gelukkig bleef het daar bij en had het verder geen gevolgen. Dit waren bange dagen voor ons pa en ma. Want koudvuur kon je arm ook aantasten. Doordat dit ongeval op zeer jonge leeftijd is gebeurd leerde ik daar mee om gaan en het vergroeide met de jaren.

Bert Broekman
bertvliegkist@hetnet.nl