Het grootste leed wat een schoolkind uit mijn tijd kon ondergaan, was een bezoek aan tandarts Fizaan.

Zo is dat Peter, ik ben enkele keren toen ik als kind met mijn moeder daar naar toe moest, uit de wachtkamer weggelopen. Je hoorde in de behandelkamer allerlei gekrijs en gejammer. Wat was zijn bijnaam ook al weer? Iets met paarden dacht ik.

Zijn bijnaam was 'de beul van Woensel', althans bij ons in de buurt (Hendrik de Keyzerlaan). Dat slepende geluid van die trage tandartsboor kan ik nog horen en ook het gekrijs. Aan de muur in de wachtkamer (geheel rechts op de foto) hingen 'geestige' ingelijste tekeningen over het brute werk van tandartsen, om je alvast in de juiste stemming te brengen. Het verhaal gaat dat de automobilist die in de jaren zestig door de muur van de tegenover gelegen begraafplaats reed in paniek bij Fizaan was weggevlucht. Zal wel niet waar zijn ... maar wel leuk.

Die tandarts Fizaan kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren. Als puber in de 50er jaren zat ik daar elk half jaar en heb nu nog een voelbaar gat (het enige) in mijn gebit waar eens een kies zat. Tegen zijn advies wilde ik in geen geval een zenuwbehandeling want die boor daar was ik doodsbang voor. Wat een martelwerktuig! Dus zei ik trekken die kies. Hoofdschuddend om zoveel domheid deed hij het en dat spijt me nu nog!

Inderdaad had je als kind doodsangst bij een bezoek aan Fizaan, Ik heb me wel eens urenlang verstopt in een Philipstuin. Na de behandeling (ik zie die behandelkamer nu nog voor me, met huiver) kreeg je altijd een wit beeldje van gips, van 10-12 centimeter groot. Die maakte Fizaan zelf, als hobby.

Hij heeft bij mij ooit een kies gevuld (plomberen heette dat) maar kennelijk niet eerst goed schoongemaakt, wat mij een ontsteking bezorgde. Ik moest een kleine operatie ondergaan en was de kies kwijt. Ik ben daarna nooit meer bij hem geweest.

In dit huis ben ik geboren, in 1970.