Toen ik hier in 1974 kwam werken was de opstelling van het kantoor geheel veranderd. Op de foto herken ik Jan Vrielink en Gerda Sleegers.

Thérèse, zou het kunnen zijn dat ik Ellie van Trigt (die vroeger in de Stevinstraat woonde) herken die achter jou zit op deze foto? Ik meen me te herinneren dat zij indertijd ook een kantoorfunctie had binnen Philips en jaren later op kantoor bij de ETOS.

Willem en Fanny, voor alle duidelijkheid hierbij de namen van degenen op de foto. Linker rij, Annie van Hout, Thérèse Roijers en staand daarnaast dhr. Teunissen. Daarachter zitten Mieke Senders en Gonnie Sanders met tussen hen in Jan Vrielink. Achter in rechts meen ik dhr. Horssen te herkennen. Willem, Ellie van Trigt zat hier niet op deze afdeling maar jullie Riet wel een aantal jaren. En jullie vader kwam regelmatig met Riet en mij even een praatje maken. Fanny dus geen Gerda Sleegers. Die ken ik ook niet.

SEF was de galvanische afdeling. Dat gebouw is gesloopt en daar is nu het Ketelhuisplein. Ik heb vijf jaar op SEF gewerkt als galvaniseur.

Op SEF stonden grote chemische baden, het was de galvanische afdeling, waarin verchroomd, verguld en verzilverd werd, en er werd met cadmium gegalvaniseerd (voor de trekstenen). Achter in het gebouw stonden twee grote automatische galvaniseercarrousels om te verchromen, een EFCO en een BLASBERG. Verder in het gebouw was een chemisch magazijn waar alle chemicaliën lagen opgeslagen, waaronder zelfs cyaankalipoeder in kartonnen tonnen van 50 kilo in poedervorm. Ik stond daar meestal te verzilveren en te vergulden (printplaatonderdelen, nu heet dat moederborden). Het goudbad en zilverbad waren op basis van cyaankali, ze werden ook wel cyanidische baden genoemd. De vloeistof in die baden bestond uit cyaankali's waarin het zilver of goud oplost en neerslaat op de producten die erin hangen, met het gebruik van gelijkstroom (DC). Elke dag had ik een halve kilo cyaan nodig om mijn goudbad op sterkte te houden, dat was genoeg om heel Eindhoven drie keer mee te vergiftigen. Het wordt ook zelfdodingspoeder genoemd, tweetiende milligram is absoluut dodelijk, het vormt blauwzuurgas. Ik ging het in het magazijn halen in een kartonen doosje zonder deksel. De magazijnchef schepte er een halve kilo in, en zo liepen we weer over de afdeling terug naar je bad en maakte het aan in een emmer water en gooide het in het bad. en een halve kilo goudzout, in zakjes van 50 gram die opgeslagen lagen in de kluis op het kantoortje van de afdelingschef, die ik dan dagelijks met een bon ging halen. Ook dat werd opgelost in een emmer water, en in het bad gegooid. om weer te kunnen vergulden als het bad uitgeput was door het vele werk dat verguld moest worden. Voor het zilverbad was het anders, dat werd bijgehouden door een chemicus van het laboratorium, want dat was een groot bad waarin je kon zwemmen. In dat bad hingen dikke zilverplaten van 99,99% zuiver die in de vloeistof langzaam oplosten, ook onder DC. Ik heb dit vier jaar gedaan, van 1966-1969. Eind 1969 ben ik naar de technische dienst van de compagnie gegaan. De plaats waar SEF heeft gestaan is nu het Ketelhuisplein.

Beste Bert. Je hebt geluk gehad dat je er nog bent, velen kunnen het niet navertellen die bij Philips met gevaarlijke stoffen hebben gewerkt. Ik heb op de Schouwbroekseweg gewerkt op de zogenaamde "geheime afdeling". Daar weren gloeidraden bedekt met een papje, zwaar radioactief. Frits Hellings heette hij. Later toen ik niet meer bij Philips werkte ben ik hem bij de Philips visvijver tegengekomen. Ik was zo verschoten want hij had er mondkanker aan over gehouden. Dat beeld vergeet je nooit meer. Philips heeft hem totaal in de steek gelaten, en hij is ook kort na onze ontmoeting overleden. Ze zeggen wel eens "Philips was goed voor zijn mensen". Wittejassenpolitiek was het. Er was altijd wel een baantje voor iemand. En was dat er niet, werd er wel voor gezorgd. Zoals op de foto. Drie bazen voor zo weinig mensen.

Beste Ad, ik heb bij de company ook nog een cursus gevolgd over galvaniseren, en daar zaten ook hoofdstukken "leren omgaan met giftige en gevaarlijke stoffen" bij. Dus ik wist waar ik mee werkte. Maar inderdaad Ad, ik heb ook wel geluk gehad. Het is geen leuk spul, je kunt het niet als een partydrug gebruiken. Het gevaar bestond uit onverschilligheid, hoe langer je ermee werkte hoe makkelijker je ermee werd, en dat was met dit spul niet erg slim.

Beste Bert. Wat versta jij onder company? Ik ben al jaren bezig om het Engels uit het Nederlands te schrappen. Ik heb in jouw tijd ook bij Philips gewerkt, maar niet bij de Company. Je werkte toen bij elektronenbuizen, radio, Philite, beeldbuizen, metaalwaren en nog meer onderdelen. Alleen de Company snap ik niet. Sorry Bert.

Frits was goed voor de mensen. Helaas werd daar door zijn eigen personeel van geprofiteerd.

Beste Ad, met alle respect, ik versta onder Company "bedrijf", en het is inderdaad Engels, jammer maar het is niet anders. De hele wereld praat Engels, Duits en Frans. Met deze drie talen kom je de wereld rond, ik spreek er twee van, Engels en Duits vloeiend, "cursus in gevolgd", en Vlaams oftewel Bels, zelf geleerd. Dit alles liever dan Frans, ik wil het niet spreken, schrijven en horen. Alleen de klank al, bbbbbrrrrr. En beste Ad, als jij er al jaren mee bezig bent om als een Don Quichot het Engels er uit te krijgen, dan doe je toch iets niet goed. Mijn kleindochter van 4 jaar spreekt al Engelse woordjes, yes, no, red, green en blue, om er een paar te noemen. Ik zou zeggen Ad, het is misschien een leuke strijd, maar het is een strijd die geen vruchten afwerpt, en dat is jammer van je kostbare tijd. Ik zou zeggen, laat gaan die hap, en pak een krant, met een bak koffie erbij, en lees wat er weer gesloopt wordt, en is gesloopt in Eindhoven. en vecht daartegen als een goed gemotiveerde en felle strijder tegen het sloopgedrag van de gemeente. Ik heb zo het gevoel dat dat toch meer perspectief heeft.

De geheime afdeling, daar werden gloeidraden bedekt met een papje, zwaar radioactief? Dan rijst automatisch de vraag Ad, wat deed Philips met dat radioactief afval? Want er zal ook wel eens iets misgaan neem ik aan. Bij het galvaniseren ging het afvalwater naar de waterzuivering, daar achter de schoorsteen stond een gebouw. Ik ben er wel eens in gaan kijken, was mooi om te zien. Het was wel ijskoud daarbinnen, en een hels lawaai van het stromende water. Allemaal verleden tijd, maar mooie herinneringen.