Dit is het "Driekoningen-raam", zoals u ziet: Kaspar, Melchior en Balthasar komen goud, wierook en mirre aanbieden ter ere van het kind Jesus, de zoon van god. Met deze koningen zijn de werelddelen bedoeld die destijds, rond de tijd van de geboorte van Christus, in het immense Romeinse Rijk bekend waren: Europa, Azië en Afrika. De hele wereld, wil de Evangelist zeggen, erkende op dit moment van de goddelijke geboorte, Christus als de gezonden Mensenzoon. In 1870 was in West-Europa deze Driekoningen-legende bijzonder populair. Dat had twee redenen. Op de eerste plaats stond het wereldlijk Koningschap van de Paus, Pius IX, ter discussie. Hij had sedert 1859 verschillende aanvallen te verduren gehad op zijn Kerkelijke Staat, zijn wereldlijk vorstendom. De Italianen wilden Noord- en Zuid-Italië verenigen tot één koninklijk vorstendom onder de Koning van Piemont-Sardinië. Pius raakte bij de diverse aanvallen steeds stukken van die staat kwijt. In 1870, toen de bouw van de Sint Petruskerk in Woensel begon, hadden de Italiaanse revolutionaire troepen eindelijk de beslissende aanval op Rome ingezet, waarbij ze beslist niet zachtzinnig optraden. Ze vochten met 25.000 man tegen zo'n 750 Pauselijke Zouaven, waaronder veel Nederlandse jongens. Maar die wonnen meestal óók nog per slag, al trokken ze strategisch uiteindelijk aan het kortste eind. De Driekoningen-legende moest nu aan de wettigheid en legitimiteit van de Pauselijke aanspraak op wereldlijke souvereiniteit kracht bij zetten. Als destijds al Koningen Christus kwamen erkennen en vereren, hoe kon dan nog iemand het Koningschap van Pius IX als wederrechtelijk en onrechtmatig afwijzen, zoals de Italianen deden? Was Pius niet de plaatsvervanger van Christus? Als die koning was en als koningen dat erkenden, wat was er dan voor grond om dat koningschap te ontkennen voor iets politieks als de Italiaanse eenwording? Daarom bevorderden Pastoor van Liempt en later Pastoor Crillaerts in Woensel ook de driekoningen-optochten door de Woenselse jeugd met driekoningen. Ten tweede was de Dom van Keulen net gereed gekomen met daarin de neogothische crypte. En daarin lagen de stoffelijke overschotten van deze Drie Koningen, volgens de legende sedert onheugelijke tijden. De gebroeders Grimm hadden de legenden bijeengegaard en verwerkt in hun encyclopedisch naslagwerk bevattende oer-Duitse sprookjes, sagen en legenden. Het Drie-Koningen-verhaal nam daarbij een prominente plaats in: elke Duitser was trots op de voltooiing van de Keulse Dom. Het bouwwerk toonde maar weer eens aan dat Duitsland echt de voortzetting was van het Heilige Duitse Roomse Rijk uit de Middeleeuwen, waarover Duits Keizer Wilhelm I rechtmatig zou heersen. Dat Duitse Keizerrijk was net in wording, de bekroning ervan hing in de lucht. De Duitse Keizer poseerde graag als beschermer der Westerse Christenheid en bevorderde daarom ook de Drie Koningen-Legende waarvan de bakermat in Keulen te vinden zou zijn. Duitse poepen kwamen dan ook deze Drie-Koningen melodieën graag in het Brabantse spelen. Let op de heldere okers in combinatie met de groen-partijen en het krachtige robijnrood in de raamvakken. Een specialiteit van deze glazenier.

In de Petruskerk hoefde je je nooit te vervelen. Met al dat mooie glas-in-lood en alle houtsnijwerk daar was de H.Mis in no time om. Dankzij Gerard's bijdrage ken ik nu ook nog eens de "achtergrondmuziek" van dit tafereel. Gerard, bedankt!

Deze kerk heeft mij veel leed gebracht toen ik nog op de lagere school zat. Wat wil het geval? Als je naar de kerk ging kreeg je een miskaartje. 10 van die kaartjes leverden een prentje op. Tevens kon de leraar zien of je naar de kerk ging. Nu wilde het geval dat ik op de fraterschool van de Paulus zat en geacht werd daar ook naar de kerk te gaan. Maar mijn vader haalde kerkgeld op in de Petruskerk en zo kon je natuurlijk 2 cent sparen. Waarom weet ik niet, misschien valse schaamte, maar ik vertelde dat niet aan de frater. Die dacht dat ik een Goddeloze was natuurlijk. Op de een of andere manier heeft het mij toch veel kinderleed bezorgd.

Helemaal duidelijk is de smartelijke jeugdervaring van de heer Van Hout mij nog niet. Hij spaarde twee cents, begrijp ik, door illegaal naar de Pauluskerk te gaan. Daar werd dus kennelijk door-de-weeks niet gecollecteerd. Die centen stak in de heer Van Hout dus wederrechtelijk in zijn broekzakje en kocht er hopelijk zoethout voor of kruisdrop. Of ging hij wel naar de Petruskerk maar hield zijn vader hem het collectezakje niet voor? Maar hoe zag de Frater dan dat hij wel naar de kerk was geweest? In de Petruskerk werd geen geldig miskaartje verstrekt, vermoed ik, dat ook telde in de Paulus-parochie waar zijn school lag. Maar misschien begrijp ik er wel helemaal niets van. Een zeer smartelijk trauma ervoer de heer Van Hout hier stellig.

Als het hem kan opbeuren: ik heb in de Strijpse Sint Theresiakerk een gewijde kaars gestolen uit de Theresiakapel, die daar was neergezet ter offering bij de uitdeling van gewijde rozenblaadjes. Ik wilde graag een gewijde kaars hebben om des avonds mijn jeugdzondes te bekennen ter gelegenheid van mijn avondgebed. Maar jatten was zondig en jatten van iets gewijds nóg zondiger. Dat wist ik heel goed. Maar bekennen van dit ernstige misdrijf in de biechtstoel aan pastoor B.P.M.de Beer durfde ik niet. Ik heb het pas jaren later gebiecht aan een Augustijnerpater in de Heilig Hartkerk ter gelegenheid van een triduüm. Dat was een landelijk bekende autoriteit op het gebied van de menselijke imperfectie, waarover hij opbeurend zijn avondoverwegingen voor de KRO-televisie ten beste gaf op milde wijze. Ik dacht dat ik met mijn verpletterend schuldbesef wel bij hem terecht kon. Dat kon ook, maar hij reageerde wat laconiek: er waren wel ergere dingen en was dat alles wat ik te melden had? Het viel hem, kennelijk, van me tegen dat ik niet nog meer bezwarende feiten te melden had aan het Opperwezen dat hij moeiteloos vertegenwoordigde. De absolutie kwam dan ook wat zijdelings en nonchalant en de volgende penitent, die duidelijk habitué was en vakmatig recidivist werd gaarne in het duistere biechthok genood. Want daar had de pater duidelijk meer werk aan waardoor hij zijn expertise vaardiger kon inzetten. Hij was zelfs vergeten mij het aantal weesgegroetjes op te geven dat ik bidden moest. Ik heb er daarom eigener beweging maar een tientje van gemaakt. Al duchtte ik weer dat dat God ook weer mishagen zou. Zo bevrijdend was het katholicisme dus ook weer niet.

Een "geweldige" uitvinding, die biecht in katholieke kerk. Zo wist de pastoor precies wat al zijn parochianen uitvraten, en kon hij die kennis gebruiken om ze in het gareel te houden.

Mijnheer Strijaards U noemt mij Heer van Hout, en inderdaad,voor U een kleine moeite en ik hoor het zo graag. Maar alle gekheid op en stokje, Doordat mijn vader voor zo'n klein elftal kinderen moest zorgen, waren wij thuis genoodzaakt naar de Petrus kerk te gaan op Zondag, vandaar dat de frater in de Sint Paulus mij extra dikwijls mijn Catechismus overhoorde.

Ik leid er uit af dat de heer Van Hout behoorde, regulier, tot de Paulusparochie, maar dat zijn vader zich genoodzaakt wist wegens zijn overstelpende kinderzegen zich naar de Sint Petruskerk te begeven ter voldoening aan de zondagsplicht, omdat hij daar collectant was. Hij hield dus daar, in die belendende parochie, de eigen kinderen de collecteschaal of het collectiezakje niet voor en bespaarde daarmee zijn nooddruftig gezin elfmaal twee cents. De frater had de heer Van Hout dan node gemist in de Sint Paulus parochiekerk, vermoedde dat hij niet aan zijn plicht om des zondags de mis te horen had voldaan en legde er didactisch de zweep over met een extra catechismus-overhoring om te controleren of de heer Van Hout nog wel de beginselen van het katholieke geloof was toegedaan en daadwerkelijk beleed. Dat betekent dus dat de heer Van Hout een doordesemd katholiek moet zijn geworden, die alle kleingedrukte vragen moeiteloos zonder repetitie tevoren alsnog kan opdreunen. Hij weet er dus meer van dan de gemiddelde pastorale werker, want de opleiding van die beroepsgroep houdt, orthodox gesproken, doorgaans niet over. Alleen: het baart verwondering dat die vader collectant kon zijn in een parochie, waar zijn zoon niet toe behoorde. Maar ik zal wel weer iets over het hoofd zien. Een boeiend relaas uit een Rijk Rooms Leven, zoveel staat vast! De heer Van Hout rept over een "klein elftal" kinderen. Bedoelt hij, dat soms dit kinderrijk gezin elf minderjarige leden telde en soms tien? Stond het aantal geproduceerde kinderen niet vast? De heer Van Hout boogt op een opmerkelijk verleden. Wij hadden thuis vijf kinderen, hetgeen mijn vader eigenlijk al te veel vond. Zijn probleem was dat dat getal niet wijzigde in mindering naarmate de slijtage van zijn salarispenningen toenam.

Ik ben bang dat Wil van Hout een en ander door elkaar haalt. De miskaartjes werden uitgegeven vóór de mis van half 8 op schooldagen. De frater zat rechts in de kerk en de jongens werden geacht bij hem plaats te nemen. Ging je ergens anders in de kerk zitten werd je door de frater, desnoods aan je oren, mee naar voren genomen. Als je te laat kwam kreeg je geen miskaartje.
Links vooraan zaten de meisjes, geëscorteerd door een non, daar golden dezelfde regels.
Op zaterdag werden de miskaartjes in de klas ingenomen en werd er op je weekrapport vermeld hoeveel malen je de mis had bezocht.
Op deze doordeweekse dagen werd geen plaatsengeld opgehaald en werd normaal gesproken niet gecollecteerd, dat gebeurde alleen op zon- en feestdagen. Tijdens speciale diensten zoals huwelijks- en rouwdiensten werd wel gecollecteerd.
Op zon- en feestdagen werden geen miskaartjes uitgereikt, de fraters gingen er van uit dat je iedere zondag met je ouders naar de kerk ging.
ik dacht niet dat het miskaartjessysteem ook door de nonnen werd gehanteerd.
Plaatsengeld werd per plaats opgehaald en afgerekend, Je kreeg ook wisselgeld als je niet contant kon betalen.
De collectes gingen met collectezakjes of met platte schalen. Men gebruikte de platte schaal zodat iedereen kon zien wat je op de schaal gooide. Op de preekstoel werd afgeroepen voor welk doel er werd gecollecteerd. Het plaatsengeld verdween in de kas van de parochie.

Mijn vader begon al in de vroegmis en en dat ging zo door tot de Hoogmis.Je begrijpt het al denk ik,. een deel van de tijd bracht hij door aan de overkant van de straat, waar de borrel al koud stond. Ik herinner mij nog dat de twee geldophalers t.w. Sijkens en van Hout daar het wachten veraangenaamde met een lekkere neut. HET ZIT ONGETWIJFELD IN DE GENEN WANT IK SPUW ER OOK NIET IN.

Pas na de lagere school kwam ik in de Paulus kerk. Uitgezonderd de dagen dat het verplicht biechten was, gingen we thuis naar de Petrus kerk. Het verhaal van de miskaartjes zag ik in de klas en hoorde ik van de hoed en de rand. Het zal wel gegaan zijn zoals Tini zegt. Ik heb echter nooit geen miskaartje gehad en zeker geen prentje. Het prentje in mijn bezit, kwam van de pater die op zijn bloten voeten aan de deur kwam voor een aalmoes, na ik mij herinner.