In opdracht van pastoor De Beer van de St. Theresiaparochie heb ik als kind daar meerdere malen hosties moeten halen. Deze werden namelijk door hen gebakken.

Deze foto hebben wij, samen met een felicitatie voor het 25-jarig huwelijk van mijn ouders in juni 1966, van moeder-overste Marie Gertrudis ontvangen.

Dat herinner ik me nog goed. Het was een gewoon woonhuis van buiten. Daar waren altijd zusters aan het bidden. Ik dacht dat ze lichtblauw waren gekleed. Mijn moeder ging daar wel eens naar toe om te bidden. Ik mocht dan een kaarsje opsteken. Later heb ik wel eens gedacht waar zijn ze gebleven? Daar was, als ik me niet vergis, altijddurende uitstelling van het sacrament en stille aanbidding.

Het waren de z.g. zusters Reparatricen die daar woonden (die naam zal ik niet snel vergeten omdat ik hem zo mooi vond) en ik mocht daar het lof dienen als misdienaar. Ik heb ook nog eens een levensgroot Mariabeeld mee gekregen dat de zusters hadden afgedankt.
Later heb ik nog bij Philips gewerkt in het huis naast de nonnen. Dat was een piepklein afdelinkje dat zich bezighield met achtergrondmuziek. Het heette functionele muziek oftewel FUMU. Deze afdeling stond onder leiding van Joop Blommestein, die later ook nog een paar jaar wethouder is geweest van economische zaken. Hij moest het veld ruimen door een desastreuze aanvaring met Jo van Velzen, wethouder van cultuur.

De Zusters van Maria Eerherstel - "Zusters Réparatricen" genoemd - vestigden zich op 21 november 1951 in het pand Willemstraat 57, het eerste pand van vier gelijke woningen. Uitbreiding vond plaats in juli 1960 toen het naastgelegen pand nr. 59 aan het "klooster" werd toegevoegd. In de huiskapel hielden de zusters een voortdurende aanbidding van het Heilig Sacrament, de kapel waar in maart 1970 ook de Sacramentskapel van de St. Catharinakerk werd ondergebracht. De zusters Réparatricen verlaten Eindhoven in 1974.

Fijn dat ik de zusters van de Willemstraat terugvind. Ik woonde in de buurt, Willem de Zwijgerstraat (geboren 1949) en heb de "kapel' aan de Willemstraat vaak bezocht in mijn lagere schooltijd. Ik kwam er graag, onder de indruk van de stilte, van de verstilling, de devotie. Je kon er zo binnenlopen, tegenwoordig heet dat laagdrempelig. Ik denk dat ik er telkens ongeveer 10 minuten bleef, keek graag naar het altaar, de onbeweeglijke en onverstoorbare "wachteressen". En zal wel een Onze vader of Weesgegroet gebeden hebben. Ik herinner me geen kaarsjes aansteken, maar daar had ik toen ook geen geld voor. Ik ben in 1970 verhuisd naar Nijmegen.