Knotsen, jodenvet, bakkesvol, snoeppapier, zoethout, spek, zwartwit, zoutedrop, toverballen, voor een kwartje kon je snoep eten tot je er ziek van werd, en dat alles was te koop bij de Ware Jacob aan de Edenstraat. Heb nog al mijn tanden en ben 64 en bij ons thuis werd beslist niet veel aan tandenpoetsen gedaan, aardig om eindelijk te weten waar jodenvet vandaan komt. Voor zover ik weet is schuimpjetrekken totaal onbekend in Canada

Eindelijk kunnen we de Eindhovense lekkernijen (poeliepek, lektoeten, e.d.) kwijt.
Verschillende commentaren die bij foto 1842 gemaakt werden zal ik hier plaatsen

Nou laurierdrop wordt nog steeds verkocht en puur ook erg lekker!

Even was er een gedachtenafstemming nodig met Hans om vast te stellen wat cultuur nu wel is. Onze scheidsrechter: meneer van Dale. Het is evident: poeliepek en schuimketrekken IS cultuur: Eindhovense cultuur! En Jan: keep on smiling!!

Als je het hebt over "Eindhovense lekkernijen" neem dan ook op "Lektoeten". Het recept ken ik niet, maar ze werden vlak na de oorlog in de huiselijke keuken gemaakt.

Rietsuikerstroop koken en op de granieten aanrecht gieten. Als het geheel aan het stollen is, draait men er 10 cm lange schuin op een punt toelopende lektoeten van, die later verpakt worden in vetvrij papier. Recept stamt uit de tweede wereldoorlog? De lektoeten werden in gewone rijtjeshuizen gemaakt en verkocht in de oorlog. Na de oorlog heb ik deze dingen niet meer gezien

Mijn moeder maakte lektoeten op de volgende manier: suiker zachtjes laten smelten en karameliceren. Dan deed ze er een scheut room bij dat het siste en van de pan losliet en dan roerde ze er een paar lepels stroop door. Goed doorkoken en dan werd die brij op een ingevette granieten aanrecht gestort. Een beetje af laten koelen, zodat je net je handen niet brandde. Oprollen en er dan heel hard aan trekken en weer oprollen en weer aan trekken, zodat er lichte strepen inkwamen en het taai werd. Hoe vaker je het dichtvouwde en uittrok hoe taaier het werd, als het bijna niet meer te trekken was dan oprollen en er of zoals mijn moeder het noemde stroopsoldaatjes van maken (kleine staafjes die aan de onderkant een spitse vlijmscherpe punt hadden en in vetvrij papier gedraaid werden) of er kleinere snoepjes van snijden. Het bleef voor mij een feest een snoepfabriek op onze eigen aanrecht. Ook ken ik nog een eindhovense likeur, pop genaamd, die werd gemaakt van jenever met popkruiden die je alleen bij een kruidenwinkel of drogist op de Grote Berg kon kopen.

Ik groeide op in de Stuiverstraat en kende de hele omgeving (ik ben van 1935). Daarom gingen wij als kinderen naar de Havenstraat. Daar woonde Jjang de pindaman, een Chinees die lektoeten verkocht in de oorlog. Maar toen wij zagen hoe hij die rolde en maakte heb ik nooit geen Chinese lektoet meer gesnoept. Om die rommel niet aan zijn handen te laten plakken spuugde (kitsen noemde ze het toen) hij in zijn handen en dan maar weer rollen tot het dun genoeg was naar die Chinees zijn zin. Soms denk ik weleens aan die oude Eindhovense gezegdes. Sommige gingen niet door de beugel maar ik lach er nu nog om.

Een groot vierkant plateau waar chocoladetoffee's of karamel blokken oplagen van 2 cm in het vierkant. Ik schat dat er zo'n 35x35 bonbons oplagen. Nu lag er achter de toonbank een stuk karton van dezelfde afmeting, waarop evenveel vakjes op stonden getekend, als er toffee's op het plateau lagen. Nu kon men een toffee kopen voor 1 cent en als je die omdraaide stond er wel of niet een nummer op gekrast. Als je geluk had dan kon je de winkel uitlopen met 10 toffee's. We mochten altijd even kijken wat voor een prijs er op gevallen was. Dan was het natuurlijk zaak dat goed te onthouden. Kwam je met een cent terug om je geluk te beproeven, was de desbetreffende toffee er al uit. Was overigens niet in deze winkel maar een winkel in Woensel.

We gingen bij Albert Heijn vroeger ook losse kandij kopen. Witte of bruine in een puntzakje met de touwtjes voor het kristaliseren er nog tussen. Wat heb ik een aanslag gepleegd op mijn tanden, gelukkig nog geen kunstgebit. Maar ik heb mijn tanden ook vertroeteld door verse geschoepte knollekes van het veld (Barrierweg), wellicht toch een goede balans gevonden.

Wie kent nog : koekjeskruim van de Hema, werd verkocht net voor sluitingstijd stukjes papier en al

Ik heb er ook nog een, witte kandij van de Edah aan de Woenselse Markt (met de familie Roelen), zwart-wit van de Rooi Lien? in de Bakkerstraat. Mengen in een blikken doosje met deksel en dan stiekem in de klas achter de klep van je schoolbank snoepen.

En nu nog de beschrijving in "geuren en kleuren" van het fenomeen "jodenvet" (met excuses).

Theo vroeger spraken we het uit als JODEVET, en zo heb ik het ook opgeschreven. Maar we hebben het denk ik wel over hetzelfde, het is weer te koop, alleen is het niet zo hard als vroeger. Zullen wel andere ingredienten in of bij zitten.

Zeg het nog eens Fanny ik hoorde geen verschil. En ja er waren er die joddevet zeiden. Het was een afvalproduct en wordt vanuit Oirschot weer verkocht. De importeur is Smetsers uit Oirschot

Ben wat je beschrijft is arretjenofcake, komt uit de achterhoek. Mijn schoonmoeder maakte dit met biscuitkoekkruimels, bruine suiker, cacao en frietvet. Was erg zoet en zat als een betonblok

Sorry Fanny ik had jouw bijdrage niet gelezen Hans merkte al op, dat Leo Smetsers (eigenaar van snoepwinkel "De heerlijckheid" in Oirschot) dit snoepgoed importeert en verkoopt; het loopt als een t.... Vroeger was jode(n)vet een restproduct van de aardappelzetmeelindustrie, maar het "snoepgoed van Smetsers" is een afvalproduct van de maisverwerkings-industrie. Toen het product op een gegeven moment ook in de winkels van Jamin in Amsterdam te koop was, gaf dat aanleiding tot emotionele reacties, (en zelfs tot regelrechte bedreiging van verkopers). Er kwam een officiële reactie van Ronnie Naftaniel van het Centrum Informatie en Documentatie Israël, en op de website van het CIDI stond als reactie: "Jodenvet past in een categorie aan het volksantisemitisme ontleende uitdrukkingen, zoals "jodenfooi", "jodenpek"( =asfalt), en "jodenlijm"( =speeksel)" Het snoepgoed werd omgedoopt in "Jodenkoek"; een voor iedereen acceptabel alternatief (volgens de heer Naftaniel een niet kwetsende uitdrukking, want "dat woord is een verbastering van de boterkoek, waarmee een Joodse bakker uit Enkhuizen vóór de oorlog de straat opging": de naam verwijst dus naar de kwaliteit van deze koek") Ik heb gelezen dat Smetsers inmiddels de naam gebruikt, zoals die in het noorden van het land werd/wordt gebezigd: borsthoning.

Op de Woenselse zaterdagmarkt kon je een tijdlang bij een bakker zgn. "vastvreters" kopen. Aangestampte koekkruimels, bruin gekleurd, aangesmaakt met chocola en gebonden met iets betonachtigs want het viel als een steen op je maag. Die bakker zie ik er niet meer, de vastvreters evenmin.

Klopt helemaal, Fanny. Heb even ge-google-d en kwam daar zelfs nog een recept tegen. De cake/taart was genoemd naar Arretje Nof, een charmante creatie van Johan Fabricius (tekst en tekeningen). Het Arabiertje 'Arretje' had als tweede naam de afkorting van de Nederlandsche Olie Fabrieken waarvan Calvé grootafnemer was.

Peter, als ik me niet vergis was dit winkeltje van Bertha van der Sommen op de Grote Berg aan de zelfde zijde als het politiebureau, maar iets dichter bij de stad. Ik kwam daar nog al eens als kleine jongen met mijn ouders. Na Bertha heeft haar zoon Carool van der Sommen de winkel overgenomen, samen met zijn vrouw "Bertha". Dat waren mijn oom en tante.

Leo, volgens mijn bron is het echt de Markt. Ik meen ook door de ruit het pand van Alex de Block (het latere Carlton) te ontwaren. Er heeft overigens wel een van der Sommen suikerwerken en kruidenierswaren op de Grote Berg 49 gezeten, het zal ongetwijfeld wel familie geweest zijn.

Dat er een snoepwinkeltje was op de Grote Berg, weet ik ook nog goed Leo. Over welke periode heb je het, dat jij daar kwam? Ik kwam er altijd langs op weg naar school aan de Don Boscostraat, zeg maar tussen 1950-1956. Wij hadden het altijd over de SIS, dat zal dan wel een scheldnaam zijn. Ik spaarde de filmsterrenplaatjes die je bij de kauwgom kreeg.

Inderdaad zat van de Sommen op de Grote Berg. Naast zijn winkeltje was een groothandel in snoep van Beckeneute. Bij Cis van de Sommen kochten wij in de jaren 1945-1950 o.a. "Bakkesvol". Dat was een groot stuk snoep, waar je je mond inderdaad mee kun vullen. Ik heb dat diverse keren daar gekocht voor de prijs van 2 centen. Overigens was snoeppapier, zwart-wit e.d. ook veel gevraagd daar.

Ben Brekelmans, ik herinner mij dat jouw moeder (tante Doortje) jou vaak "Ben Cake" noemde omdat je kennelijk verzot was op dit baksel. Na jouw haast academische verhandeling over de "Arretje Nof"-cake bewijs je jouw ervaring met vele soorten en doe je die naam alle eer aan!

Ik kocht regelmatig lektoeten of strooptoeten bij oompje in de winkel van Siepel op het Gelderlandplein, op weg naar de Jan Ligthartschool (1956

Klopt Cees, maar alleen de zelfgemaakte cake die ons vader bakte en waarvan ik de bakvormen uit mocht likken. Voor hetzelfde geld had ze me dus anders genoemd, maar met "Ben cake" valt beter te leven, lijkt me. Er gaat niks boven zelfgemaakte "natte cake", tenminste, als het om cake gaat. Er was overigens ook een "Leej cake", Cees. Die mocht altijd de springvorm uitlikken waarin ons pa het appeltaart-beslag deed. En ondanks al dat beslag zijn we allebei nog zo slank als een den, haha

Dan was er ook Bets-cake. Ik mocht altijd de cake opeten als hij mislukt was, dus ik trok nog weleens echt zonder erg en echt per ongeluk de ovendeur open. Ik ben er niet zo slank van gebleven, misschien te vaak de deur open gedaan

Arretje NOF cake vond ik eerlijk gezegd verschrikkelijk, maar uit fatsoen voor mijn schoonmoeder nam ik een klein plakje. Ik bak liever een appeltaart met noten. En als we het toch over lekker eten hebben, en wat nu helaas niet meer te krijgen is appelflappen uit Oerle. Ik denk dat menig Eindhovenaar graag een omweg maakte om deze te bemachtigen

Fanny, dat waren de Oerse flappen van bakker van Ras, hij is met zijn zaak gestopt

V.w.b. Eindhovense lekkernijen maakte ik graag een omweg voor de dikke friet van Piet Swerts aan de Boschdijk. In zijn frietzaak kon je je kont niet keren omdat ie gewoon klein was maar ook omdat daar altijd nogal wat klanten waren. Voor zijn fricadellen-speciaal prepareerde hij een speciale mix van uitjes met rode (curry?)saus zodat ie een handeling minder hoefde te verrichten om zo'n lekker lang ding af te leveren. Da's nog een logistiek! Romario kwam er destijds speciaal voor uit 't Ooievaarsnest. Ook "de Kuit" op de Jan Tooropstraat had destijds van die lekkere dikke

Zo ken ik er meer die speciaal een ommetje maakte om bij Piet Zwerts een frietje te nemen. Piet is een oud klas- en buurtgenoot van mij. Inderdaad in de kleine ruimte hingen ze altijd met de benen buiten. Er is een goede vervanger voor de "king size" appelflappen van bakker Ras gekomen. Hier in Best op de Oirschotseweg zit een bakker, Bre@d Point genaamd, hij verkoop dezelfde joekels

Is het nou zwart/wit of wit/zwart? Al jaaaaaren dub ik erover. Het zat in zo'n puntbuiltje, 5 cent, zo zout als brem en met wat creativiteit kon je er ook poeliepek van maken als je geen staafje laurierdrop had.

Ben, volgens mij zwart/wit. Er was ook verschil. Bij de drogist kreeg je andere zwart/wit dan in de snoepwinkel. Je had het met en zonder suiker. Bij de snoepwinkel op de hoek Ranonkelstraat/ Goudsbloemstraat trouwens ook stiekum mijn eerste sigaretten gekocht. Ze zaten in pakjes van tien. Het merk kan ik me niet meer herinneren.

Ik bedoel die zonder suiker. Vinger nat maken, in het spul duwen en dan vinger aflikken. Vinger zo bruin als wat, net als je mond. Maar beter van de zwart/wit wit/zwart dan van het roken, Lieke

Ben volgens het voedingscentrum is het zwart/wit. Maar Wikipedia heeft naast deze benaming ook nog andere kijk maar: nl.wikipedia.org/wiki/Salmiak

Voor mij was het witzwart. Eerst inderdaad los in een puntzakje. De drogisterij-witzwart, iets zoeter dan andere. Later in een langwerpig soort mika-zakje. Topje eraf knippen en eraan sabbelen totdat het er allemaal niet meer uitzag en de bovenste helft van de witzwart hard donkerbruin was van alle zever die er inmiddels doorheen zat. Dat sabbelen was wel de oplossing voor bruine vingers en gore nagels.

Wat je tegenwoordig ook niet meer ziet zijn mergpijpjes en dan niet voor in de soep. De buitenkant vrij zacht en wit en de binnenkant een soort harde caramel.

Volgens mij waren die gemaakt van marsepein en die kon, en kan, je in de sinterklaastijd tegenkomen. Jamin was daar goed in

Lieke die mergpijpjes die jij bedoelt heb ik enkele jaren geleden nog kunnen kopen in een snoepwinkel (ik weet niet hoe hij heet) in het City-Centrum in Veldhoven, vlakbij A.H. Wij haalden ze vroeger bij Willijns, een klein snoepwinkeltje in een voorkamer in een rijtjeshuis in de 2de Akkermuntstraat

Opvallend veel reacties over allerlei soorten snoepgoed maar weinig reacties op de foto. De dame in kwestie is mijn oudtante Bertha van der Sommen, zij was ongetrouwd en runde het bekende snoepwinkeltje op de Markt. Maar haar broer was Cis van der Sommen die 'n snoep- annex sigaren- en sigarettenwinkel had op de Grote Berg. Mijn Opa. Later hebben mijn vader en moeder, Carool van der Sommen en naamgenoot Bertha van der Sommen dit winkeltje gehad. In de volksmond het winkeltje van de dikke Cis.

Ik ben erg onder de indruk van deze tijd die ik helaas niet heb mogen mee maken omdat ik pas 36 dus uit 1970 ben. Hoe eenvoudig (naar mijn idee) was het toen en niet zo moeilijk zoals nu. Nu moet iedereen maar alles kunnen en rennen. ik vind jullie verhalen heerlijk om te lezen.

Niet te geloven die naam "jodevet"! Ik vond het heerlijk als kind (je kon zo'n hele tijd knagen aan zo'n brok) en vroeg er ook gewoon na, (bij die naam).... zonder te weten wat er achter de betekenis van die naam zat! Ik geloof (?) dat de juiste naam voor dit snoepprodukt "druivensuiker" had moeten zijn.

Borsthoning is ouderwets snoepgoed, in het begin van de 20e eeuw was het erg populair. De naam borsthoning werd en wordt gebruikt in het noorden van Nederland; in het zuiden is het snoepgoed bekend onder de naam jodenvet, sikkevet of massé. Borsthoning is een bijproduct van de productie van aardappelmeel. Bij de productie van aardappelmeel zette zich op de machine een zoete, witte massa af. Die massa verwijderde men na een paar dagen, als het hard was geworden. Het bleek dat veel mensen de harde witte brokken lekker vonden, en zo vond het bijproduct zijn weg naar de snoepwinkels. Tot in de jaren 1970 werd borsthoning onder andere verkocht door snoepfabrikant Ringers. Consumenten kochten borsthoning in de vorm van flinke brokken waar ze met de tanden stukjes van af schraapten. Vooral in het zuiden van het land was borsthoning rond Sinterklaas populair. In de jaren 1980 veranderde het productieproces van aardappelmeel, waarmee ook de borsthoning verdween. De productiemethode werd ook niet meer hygiënisch gevonden. Vanaf 2005 wordt borsthoning weer verkocht. Het CIDI vond dat de naam "jodenvet" aan het uitbraden van joden deed denken, en wil de naam jodenvet het liefst verbieden. Jodenvet wordt nu vooral onder de naam borsthoning verkocht. In de volksmond is de naam jodenvet wel blijven bestaan, zeker in het Zuiden. Tekst overgenomen uit Wikipedia

Van der Sommen was ook een snoepwinkel op de Grote berg, wij noemden de zaak de Dikke Sis. Bakkesvol, toverballen, 2 sepkes voor een cent, zwart op wit, poellie pek, zoethout, alles voor een paar centen. De Dikke Sis heette ook van der Sommen. Heel goede klanten waren de gebr. Heuvelmans die iedereen rijkelijk lieten meedelen in hun uitgaven aan snoepgoederen, zij hadden vele vrienden omdat ze alles deelden met hun schoolmaatjes. ===Het bedoelde snoepwinkeltje staat op foto 10321. Dit commentaar heb ik ook naar die foto gecopieerd. (red)===

Caramelco, in de volksmond sjakkie genaamd, wie kent deze lekkernij uit de gele blikjes nog? Heerlijk op de boterham, en dan stiekem een lepeltje in je mond. Ik heb pas een recept gekregen hoe je het op een simpele manier zelf kan maken, ik vind het nog net zo lekker als vroeger. Wie het recept wil stuur maar een mail.

Caramelco werd gemaakt in Bergeijk, bij 't Stoom zuivelcooperatie van Campina en ik heb ooit gehoord dat het ontstaan is door een fout in de productie van, ik dacht koffiemelk

"Jacky" vond ik verrekkes lekker en men zei dat het ook nog gezond was. Jarenlang mijn favoriete ontbijtbeleg. Als het wat lang stond, kristalliseerde het spul uit en kwamen er "korreltjes" in. Men beweert dat ik al mijn haren nog heb omdat ik vroeger veel "Jacky" heb gegeten. Goei spul dan!

Nou Ben Brekelmans, op mijn haren had Jacky een tegenovergesteld effect.

Als je toch zo graag Jacky op het brood doet, geef ik het volgende recept, wat ik van mijn schoonzus heb gekregen. Men hale een blikje gesuikerde koffiemelk en plaats dit in een pan met water. Laat dat anderhalf uur koken. P.S. blikje gesloten houden totdat het proces voltooid is. Eet smakelijk.

of tot het blikje ontploft...............

Bijna goed Wil ik wist niet of ik het recept op Eindhoven in beeld mocht zetten omdat het uit Bergeijk kwam. Dus hierbij het recept: 1 blikje gecondenseerde volle melk met suiker. Ze worden bij Albert Hein van het merk Friese vlag verkocht. Als je ze ruim 2 uur in gesloten blik in ruim water laat koken heb precies de Jacky die we vroeger hadden met die romige smaak en dezelfde kleur, ik heb ze nog niet zolang laten staan om te kijken of er ook van die korreltjes suiker in komen.

Ik heb de lektoeten/stroopsoldaten nog een keer gekocht op de zaterdagmarkt op de Woenselsemarkt, dat is ongeveer een jaar of 10 geleden toen een schoonzus van mij uit Amerika hier was. Ze heeft er toen een hele lading van ingeslagen. Of ze er nu nog zijn weet ik niet, ik weet ook niet of de kraam er nog staat.

Waar ik al een hele tijd naar op zoek ben: op de markt stond zo'n 35 jaar geleden een man met mentholsnoep. Grote plakken mepte hij tot brokjes en verkocht ze in een puntzakje. Er was een groene (iets sterker) en een gele (zoetere)uitvoering. Weet een van bovenstaande snoepkonten wat ik bedoel

Deze brokken worden nog regelmatig op de woenselse markt verkocht. Het kraampje staat op de grens van de groenten- en de goederenmarkt tegenover de frietkraam van Spaninks en in de buurt van de sigarenverkoop van van de Moosdijk, hij staat er niet elke week.

Lektoeten, jodevet en polkabrokken en zo zijn nog te koop in het snoepwinkeltje van het Openlucht Museum in Arnhem, ook kaneelbrokken (de echte) en zuurballen.
Kennen jullie ook de mandarijnsnoepjes van Jamin nog die in een kartonnen miniatuur-sinaasappelkistje werden verkocht en de ananasbrokken, heerlijk, maar zoet en helaas niet meer te koop. Overigens die treksnoepjes van suiker en room doen mij ook denken aan Zeeuwse babbelaars. Ook in het Openluchtmuseum stond er gedurende de Kerstperiode een kraam waar allerlei babbelaars werden gemaakt ook deze met room, maar ook koffiesmaak en echte ulevellen.

Ja Elly. heel herkenbaar. De Woenselse Harrie van Heugten stond er o.a. mee op de Woenselse Markt. Groen was hartstikke menthol, geel had de honingsmaak. Van de groene sprongen mij de tranen in de ogen, zo sterk.

Volgens mij was dit de z.g. borsthoning. Zo stond het op een plaat bij de kraam.

Ben weet dus wat ik bedoel. Die groene lustte ik niet, maar die gele... Maar is het ook nog ergens te krijgen?

Dat tot brokjes hakken deed ie met een heus hakbijl, zo hard was het spul. Dat resulteerde er ook in dat je de meest onregelmatige brokvormen kreeg, soms klein en eetbaar maar soms ook van die loeiers van brokken waar je je tanden op stuk beet als je niet oppaste. Ik had tandarts van Dam, dus paste ik wel op. (zie commentaar bij foto 7968)

Lieke, borsthoning is toch de andere naam voor jodenvet (restproduct van de aardappelzetmeelindustrie, tegenwoordig ook wel restproduct van maisverwerking) en dat is toch echt iets anders dan de mentholbrokken en honingbrokken die hier bedoeld worden. Die menthol en honingbrokken waren volgens mij ook alleen op de markt verkrijgbaar kan ik me herinneren. Omdat de naam jodenvet als kwetsend wordt ervaren, gebruikt men tegenwoordig de naam borsthoning hiervoor.

Walther van Elst, die Jacky was om op te eten, niet om in je haren te smeren want dan heeft het inderdaad het effect van VEET of trekzalf. Bovendien mag je met etenswaren nooit knoeien.

Marijke wist je dat je via je stofwisseling ook bijverschijnselen kunt krijgen. Walther heeft niet geknoeid met zijn eten.

Foei toch, ik knoeide nooit met mijn eten en Jacky was een van mijn favoriete boterhammen smeersels.

Even terugkomen op het jodenvet. In de bakkerij is dit bekend onder de naam masse. Ik heb dit jaren gebruikt bij de bereiding van ontbijtkoek.

Wie nog van dat ouderwetse snoepgoed wil eten, kan zijn hartje ophalen in een klein winkeltje in Veere (Zeeland). Wij waren het plaatsje aan het bezichtigen, wat echt de moeite waard is, het is er prachtig. Kleine straatjes leuke huizen, het Veerse meer en de haven. Maar daar hadden we het niet over. Als je van de haven de straat ingaat waar het stadhuis is met die trap ervoor, loop je helemaal naar achterin tot je niet meer verder kan. Dan ga je rechts die straat in en aan de rechterkant heb je het snoepwinkeltje net zoals vroeger. En lekkere lektoeten, jodevet, stroopsoldaatjes en andere zoetigheid. Ga ieder jaar mijn voorraad aldaar aanvullen.

De caramelco blikjes ontploffen echt niet Gitte zoals ik uit de verschillende mailen die ik terug heb gekregen heb begrepen. Ik ben blijkbaar niet de enige die de ouderwetse smaak herkent. Dat de wereld toch zo simpel in elkaar zit. Jammer Jeannette dat ik jouw buurvrouw niet ken dan had ik het simpele recept al veeeeeeel eerder uitgeprobeerd.

Nee, deze foto heeft niets met de Grote Berg 49 te maken.
Hier stond het echte snoepwinkeltje van Eindhoven met inderdaad Bertha van der Sommen achter de toonbank. De winkel op de Grote Berg is plm in 1964 gesloten en in 1965 afgebroken. De winkel was zo bekend in Eindhoven, dat veel scholen zich rondom deze winkel hadden gevestigd. O.a de slechthorenden school, de BLO, de lagere school en de Mulo waren op loopafstand.
Ik ben de derde zoon van Carool van der Sommen en Bertha van der Sommen Bemelmans. Vanaf deze plaats groet ik mijn neef Leo van de Ven in Vancouver.

Op de Markt (daar moet deze foto écht van zijn, gezien de overkant) zat van 1925 tot 1951 Maria JA van der Sommen. Ze is in 1951 Overleden. Is dat dat een filiaaltje (familie) geweest van de originele van der Sommen op de Grote Berg, Carool?

Na nog wat nagekeken te hebben het volgende: Op de Markt nr. 22 zit vanaf ong. 1920-1922 Huberdina C van der Sommen (winkelierster snoepwinkel, later chocolade en suikerwerken) tot 1940, daarna nemen de gezusters Korenman (suikerwerkenwinkel) het over.
Op de Grote Berg 49 zit diezelfde tijd, F Th. van der Sommen, gehuwd met Paulina Bastings tot 1939.(de wed. is toen verhuisd). In 1940 wordt Carolus van der Sommen ingeschreven en die zit er tot 1965.
De conclusie zou kunnen zijn dat ze rond 1940 de winkel weer begonnen zijn of een bestaande winkel overgenomen hebben van familie op de Grote Berg.
De voordien genoemde Maria van der Sommen op Markt nr. 23a, stond ingeschreven op de bovenwoning, dus is misschien ook familie maar niet de winkelierster!

Voor de leerlingen van de scholen in de Jan van Lieshoutstraat nog een herinnering: ook heerlijke snoep kopen in een winkeltje in die van Lieshoutstraat. De naam weet ik niet meer, wel dat het in mijn herinnering erg donker was in de winkel.

Corrie, volgens mij moet dat snoepwinkeltje op nr. 30 zijn geweest, van de Wed. Rovers (naast de schoenmaker). Ik herinner me dat ook nog.

De stoomzuivelfabriek die het Caramelco maakte heette, voordat die naar Campina overging, St. Bernardus.

Nog in 2004 heb ik op het 18-Septemberplein, ter hoogte van C&A, in een snoepkraampje jodevet gekocht.

Ja hoor, al deze lekkernij is nog te koop en daar hoef je echt niet voor naar Zeeland te rijden. Ook het jodevet is op verschillende plaatsen te koop, al mag je die naam niet meer gebruiken. Zoals negerzoen ook niet meer mag. Wat heb ik genoten van deze pagina met alle heerlijkheid uit mijn jeugd, ik ga beslist proberen om Jacky te maken het lekkernij uit Bergeyk. Ook ik heb mijn haren nog en al mijn tanden, ben nu 65 en op een enkele kies na zijn ze allemaal gezond. Wat ik toch ook te danken heb aan tandarts van Dam, zoals hierboven al gesuggereerd werd, wat een slager. Maar hij leverde wel vakwerk. Poetsen deden wij toen ook niet, maar toen ik met mijn 18de in dienst ging zei de dienstdoende tandarts uit Hilversum heb jij toevallig tandarts van Dam uit Eindhoven? Toen stond ik wel te kijken. Op mijn vraag waarom antwoordde hij dat zie ik aan het vakwerk in je mond. Sindsdien nooit geen kwaad woord meer over Meneer van Dam.

Ik heb het geprobeerd, de smaak was het helemaal maar hij bleef vloeibaar en wit. Heb ik iets overgeslagen of zo ?

Bij de Dommelsche Watermolen in Dommelen (Valkenswaard) verkopen ze heel veel ouderwets snoep. Jodenvet, stroopsoldaatjes, snoeppapier, wijnballen etc. Je krijgt het ook nog mee in een bruine zak van papier.

Christine heeft het al opgelost, ik had het winkeltje in Oirschot en op de Woenselse markt. 

Ahh zo, nou geloof maar als je hier verslaafd aan kan raken, dan ben ik het al volgens mijn vrouw. Maar ik wil er wel even bij vermelden dat ik intussen al heel veel oude bekenden terug heb gevonden via deze geweldige site.

Is de hier vermelde Carool van der Sommen misschien de bekende dammer?

Inderdaad! Hoezo bekend? Waar kent U hem dan van?
<<< antwoord graag per e-mail (red.) >>>

Ontzettend leuk om mijn overgrootmoeder hier in haar winkeltje te zien poseren. Zij was gehuwd met Eduardus Franciscus Verhulst en zij is overleden op 16 juni 1951.
Ronald Verhulst (Bergen op Zoom)

Hoe is dat nou mogelijk..... jouw overgrootmoeder.. Ik zei toch altijd al, op EiB kom je je hele leven tegen! Ook wel even melden bij je broertje natuurlijk.

Ik moet Ronald Verhulst toch teleurstellen, want deze Bertha van der Sommen was namelijk niet gehuwd en heette dus met haar meisjesnaam van der Sommen zodoende ook niet getrouwd met ene Verhulst. Ze was een ongehuwde zus van mijn opa Franciscus van der Sommen die weer een snoepwinkel had op de Grote Berg.

Wij, in het noord-oosten van ons land noemen jodenvet "massé".

Ronald Verhulst: Maria Lamberta v.d. Sommen (dochter van herbergier en zonder beroep) was gehuwd met E.F. Verhulst (uit Belgie, beeldhouwer)

Maria Lamberta van der Sommen,geboren in Stratum 06-01-1878,trouwt inderdaad te Stratum 13-04-1899 met Eduardus Franciscus Verhulst,geboren in Gent op 15-04-1873(2) en overleden in Eindhoven 27-01-1926,wonende in de Frans Halsstraat 17. Zijn vader Gustavus Petrus was adjudant in de gevangenis en zijn moeder was Hortensia van Loo. Paula ,de Franciscus van der Sommen die jij bedoelt is geboren in Woensel 09-07-1808 en overleden in Stratum 28-04-1872;hij is de zoon van Rutgerus en van Arnolda Booms;deze zijn dus vóór 1808 getrouwd

Rutgerus van der Somme(n) trouwt in Woensel 16-02-1806 met Arnolda Booms.

Inderdaad was Maria Lamberta van der Sommen, geb.Stratum 6.01.1878 en overl. 16 juni 1951 gehuwd met Eduardus Fransiscus Verhulst. (geb. te Gent 15 april 1873 en overl. 27 jan. 1926)
Zij waren mijn opa en oma!! Ik heb altijd gehoord dat oma oorspronkelijk een snoepwinkel had op de markt te Eindhoven. Overigens heb ik beiden niet gekend.
(geb. te Eindh. 20.04.1947)

Vraagje: kent iemand het oud eindhovens-gedichtje : "t wor winter??
Mijn vader had het altijd over:
't wor winter zei van Dinther
't ga nogal zei jantje Pal
't zal er nog van komme zei Bertha van der Sommen
We zullen 't nog bezuren zei Kiske van Buren
.....enz enz. maar dat ontbreekt

Ronald, ik ken 'm als volgt, ook maar een stukje dus:

"Tis koud", zeej van Hout,
"Twordt winter, zeej van Dinther"...