Ben, dat dansen voor tieners stierf een snelle dood. Eind vijftiger jaren werd dit opgestart maar na enkele weken werd de tent gesloten door de brandweer; geen nooduitgang. Inmiddels werden andere zalen, waaronder de Paulus, voor de danslustige tieners bijzonder populair.

In het huis naast het parochiehuis was vroeger in de jaren 70 een sigarettenwinkeltje, er werden ook devotionalia verkocht. De koster toendertijd was Frans Engelmann. Zijn vrouw runde het winkeltje. Omdat het mijn schoonouders waren, kwam ik toentertijd ook veel in het parochiehuis.
===Was dat voor of na Willem Kok?===

Zou het niet weten, ik weet niet wanneer Willem Kok koster was.

Willem Kok moet dan vóór Engelsmann geweest zijn. Willem was er heel mijn jeugd, ik heb geen andere koster in de Petruskerk gekend. Wij kochten er onze katechismussen, kerkboeken, rozenkransen en ook kroontjespennen, schriften en schrijfblokken. Willem schreef ook teksten voor bidprentjes.

Zover als ik het kan nagaan, is Frans Engelmann vanaf eind jaren 60 t/m 1980 hier koster geweest. Hij is in 1980 overleden.

Willem Kok is mijn oom en is in 1901 geboren. Hij was getrouwd met de zus van mijn vader, Miet Lodewijks. Willem is ruim 40 jaar koster geweest tot aan zijn pensioen. Hij is in 1995 gestorven op 94-jarige leeftijd. Het parochiehuis naast zijn woonhuis-winkel is ook door Sparta gymnastiekvereniging in gebruik geweest. Daar gingen wij dan 's zondags na de mis lekker sporten.

Willem Kok was vóór Frans Engelmann koster. Frans was er in de jaren 1963 tot 1980. Ik weet dat omdat hij mijn vader was.

Toch leuk dat alle puzzelstukjes nu weer in elkaar vallen.
Zo'n beroep als koster was destijds een full time job. Iedere werkdag tenminste drie missen, 6 uur, half 8 (schoolmis) en 9 uur. Daarboven kwamen de uitvaarten en de huwelijksmissen. Bijna dagelijks een doop; kinderen werden op de geboortedag of de dag daarna gedoopt. Op zondag vier missen en 't lof. Dan nog het lof 's avonds in de meimaand met rozenkransgebed, in de oktobermaand idem. Niet vergeten de avondwakes bij overlijden. Askruiskes, 40-urengebed, processies, noem maar op. En dan nog zorgen voor het schoonhouden van de kerk, het lichten van de offerblokken, het tellen en naar de bank brengen van het geld van de collectes. En dat voor een hongerloontje dat goed gemaakt moest worden door vrij wonen in de kosterswoning en de inkomsten van de winkel. En het schrijven van teksten op bidprentjes. Dat redde hij niet in 48 uur per week.

En ook niet in 60 uur per week. Mijn vader deed ook de administratie van het kerkhof en zaterdags met de hele familie de kerk schrobben en op de knieën de zwarte natuursteen opboenen om nog maar te zwijgen over de paas- of de kerstweek. Hij moest in zijn eentje kerstbomen van 7 meter hoog op zijn plaats zien te krijgen als de zoons en daarna ook de schoonzoons niet hielpen. In de paasweek iedere dag andere kleuren doeken over alle kruisbeelden?
Mocht er toevallig een uitvaart of bruiloft zijn, werd het tussendoor ook nog eens veranderd. En dan de kerstmiddag als na alle missen dan eindelijk gegeten kon worden. Daar werd extra aandacht aan besteed en er kwam tijdens het eten altijd iemand waarvan de piek of ballen van de boom kapot waren aan de huisdeur. Want men verwachtte dan dat je ze vriendelijk zou helpen aan nieuwe terwijl soep of voorgerecht koud stond te worden.

Willem Kok was in de jaren 60 koster onder pastoor Suetens. Ik heb nog als misdienaar met Willem de klok geluid!

Heeft er in dat huis links ook een winkel gezeten die keramiek en zo verkocht?
<<< Susanne, we zien ook graag je achternaam. (Red.) >>>