Op dat bruggetje heb ik rond 1950 mijn eerste sigaretjes gerookt. Met twee andere jongens van de Kleine Berg hadden we een doosje van 10 stuks voor 45 cent gekocht., Golden Fiction voor de kenners. We moesten ze wel allemaal oproken want we durfden ze niet mee naar huis te nemen. Hoestend en proestend hebben we dat gedaan. Via de Bergstraat kon je op het terrein komen en we letten wel op dat er niemand kwam om ons weg te jagen. Dat water was een vijver in de tuin, rechts van het woonhuis.

Golden Fiction, die ken ik Paul, un plat peksku met 2 vekskus van 10 sigaretten in zilverpapier. Ik heb ze ook gerookt, Virginia Tabacco, mit un gruun randje om ut peksku. En onder ut roken ervan rond kijke of er gin pliesie an kwam, want dan warde oe pekske kwijt, en thuis oewe ajem zuveul mogenluk inhouwe. Anders rook ons moeder of ons vader het. En dan stonde slecht. Un prachtige tijd Paul.

We spaarden vroeger strookjes van sigarettenverpakkingen en Golden Fiction was er een van. Andere: John Player Special, Chief Whip. Witte wa, kstuur wel een foto in.

Nee, Bert een pakske van 10, een heel pakske met 20 sigaretten konnen we niet kopen. Veuls te duur, zoveul centen hadden we niet. Er waren nog aan paar merken die pakskes van 10 hadden. Roxy b.v. geleuf ik, maar da wit ik nie zeker.

Beste Paul, wij spaarden de lege sigarettendoosjes, knipten die in de lengte door en gingen er mee kaarten. De telling weet niet meer, maar het Engelse merk PLAYER NAVY CUT was de joker. Als je met armoe geen raad wist, was er altijd een oplossing. Als kind was je dan toch gelukkig. Zoals met al het eenvoudige speelgoed van vroeger.
< Zie ook foto 53566. (Red.) >

Mooi gezegd Ad, in onze tijd moest je van niks iets maken, dat was ons speelgoed. Ik speelde meestal het kaartspel pesten met die sigarettenkaarten, en je was inderdaad tevreden en blij met dat speelgoed; was het er niet, dan maakte je het zelf wel. Ik kan me nog goed mijn sinterklaasavond in 1955 herinneren. Toen de sint en zwarte piet geweest waren, riepen mijn ouders mij en mijn broer uit bed om te kijken wat ze hadden gebracht. Op de tafel lag dan het speelgoed en snoep, een paar van die snotkikkers, de bekende chocoladeletters en een zakje van die vierkante botersnoepjes. Ik was 5 jaar en het speelgoed voor mij was een blokkendoos om huisjes mee te bouwen, en de raampjes waren bekleed met gekleurd plastic. Daarbij had ik ook nog een kleurboek met kleurpotloden, in een kleurblik van Bruynzeel, en dat was het. Maar we waren tevreden en blij. En dat was 5 jaar na de Tweede Wereldoorlog. Hoe ik dit nog weet? Ik heb er nog wat van. De mensen van nu kunnen zich dat niet voorstellen, dat er niks te krijgen was, of misschien binnenkort wel, zoals het er nu uitziet in de wereld.

Paul, weet jij nog wat een foekepot was (is)? En een zoemhout? Ik heb ze alle twee gehad.