Het was voor mij iets onwezenlijks. Ik ging niet alleen, ook mijn vader en mijn grotere broer gingen mee. Mijn vader was ook verantwoordelijk voor de overbuurjongen die ook mee ging. Daarenboven was mijn vader verantwoordelijk voor de muziek, avonden lang was hij bezig om alle muziek in mappen te binden. Als er gezongen moest worden moest er alles inzitten.

G.h. de Wit was jarenlang penningmeester van het Tivolikoor. We vonden onderstaande omschrijving die hier geheel op zijn plaats is;

Naast G.H. de Wit waren ook zijn zonen A.A.M. en H.A.M. lid van het koor. Liefst vier maal in de week werd er met de jongens in de vroege avonduren geoefend onder de altijd strenge en muzikale leiding van pater A. Smulders msc. Vrijdagavond vanaf 20.00 uur vond de gezamenlijke repetitie met de mannen (bassen en tenoren) plaats. Geregeld werden er op zaterdagen uitvoeringen gehouden en op zondag was de traditionele hoogmis van 10.30 uur in de Tivolikerk aan de Heerzerweg. Van ver buiten de parochie (feitelijk het rectoraat want de msc-ers beoefenden de zielzorg niet zelfstandig tot in de jaren tachtig) kwamen de bezoekers om deze mis bij te wonen. Traditioneel in de zin van volgens de Latijnse ritus was de mis niet. Het koor voerde immers werken van Mozart, Pergolesi en anderen uit. Slechts de tussenzangen behoorden tot het Gregoriaanse repertoire. Een aantal jaren lang werd de week afgesloten met het zingen van het lof waar zich overigens zienderogen minder mensen toe aangetrokken voelden. Het koorleven betekende derhalve een vol weekprogramma. Daarbij kwamen de koorreizen die vaak in vakantieperiodes vielen. Voor de meeste leden was een koorreis niet alleen een muzikale gebeurtenis maar ook hun enige tocht tijdens de vakantie. Op de grote koorreizen gingen dan ook vaak de echtgenotes mee. Over een reeks van jaren heeft het koor een dergelijk jaarprogramma kunnen volhouden. Dat kan alleen maar verklaard worden vanuit de toen nog heersende maatschappelijke structuur. Tivoli was een relatief jonge parochie die een hechte eenheid vormde en waar de kerk een belangrijke - ook op sociaal en maatschappelijk gebied - plaats innam. Lid zijn van het koor was een eer; bestuurslid zijn betekende een stap vooruit in de parochiële orde. Het koor heeft zo een enorme culturele bagage aan de parochie-gemeenschap meegegeven; zowel door de muziekuitvoeringen als door de reizen. Toen de wereld in de loop van de jaren zeventig individualistischer ingesteld raakte, veranderde ook het koor van karakter.
Bron RHCe (a-149)

Stratums Tivolikoor komt nog een keer bijeen
Zo kopt op 5 mei 2006 het Eindhovens Dagblad. Onderstaand het artikel, van de hand van correspondent Geert van Elten;

EINDHOVEN. Het Stratumse Tivolikoor komt nog een keer bijeen. Het befaamde kerkkoor, dat tientallen jaren landelijke bekendheid genoot en vaak live op de radio te horen was, houdt een reunie op zondag 26 november.
Het koor zong voor het laatst officieel in november 2002, in de eigen Tivoli- of Sint-Josephkerk aan de Heezerweg. Met de naderende sluiting van de kerk was voor het koor geen rol meer weggelegd. Sindsdien wordt de naam in ere gehouden door een gelijknamig projectkoor van geoefende zangers, dat af en toe bij elkaar komt voor een speciale uitvoering.
De reunie is in het Wiro-zalencentrum aan de Sint-Wirostraat in Eindhoven. Een historische locatie, waar tot de brand in 1994 het roemruchte Wirogebouw stond. Naamgever pater Wiro Gruijters heeft net als pater A. Smulders een grote rol gespeeld in de rijke geschiedenis van het jongens- en mannenkoor.
Kees Dirks, Peter van Moorsel en Jos Sanders kwamen allemaal in een andere tijd bij het koor. Hun goede stem was de leraar op de katholieke lagere school opgevallen. Als de paters van de Tivolikerk daarvan hoorden, kreeg je als jonge knaap te horen dat je op de eerstvolgende repetitie van het koor verwacht werd.
Dirks zong vanaf 1964 negen jaar lang als alt. Ik ben gevormd door het koor, zegt hij terugblikkend. En niet alleen als zanger. Pater Smulders was streng, hij moest tenslotte een stel pubers in toom houden.
Peter van Moorsel heeft als laatste dirigent het koor meer dan 25 jaar geleid. Als zevenjarige werd hij in 1951 ingelijfd. Eerst als sopraan, later zakte zijn stem naar de bas. Het zingen sloot voor hem goed aan bij de piano- en orgellessen die hij volgde.
Jos Sanders denkt terug aan de repetities. Drie keer per week en elke zondag zingen. Maar het koor betekende ook reizen. Het was voor ons de enige kans om in het buitenland te komen.
Een reunie kan natuurlijk niet zonder het ophalen van oude herinneringen. Het organisatiecomite werkt aan een tentoonstelling van oude foto's en krantenberichten. En wellicht kunnen er nog oude opnamen (er zijn nog bakelieten grammofoonplaten) worden gedraaid.

Van de bijeenkomst zelf wordt een dvd samengesteld, die bezoekers tegen een kleine vergoeding kunnen bestellen. Voor meer informatie: 040-2118897 of

Leuk deze reunie en om deze berichtjes te lezen er komt ook bij ons weer heel wat gespreksstof naar boven.o.a de fietstochten naar Stein in Limburg of de reizen naar Rome, Parijs, Reims, en Duitsland, en het geroezemoes tijdens de lezingen en communie en zoals pater Smulders dan als een wervelende tornado op je afschoot om je een flinke tik te geven.

De tijd dat ik bij het koor ben geweest heb ik heel wat positieve ervaringen opgedaan. Epen Limburg, koorreizen Frankrijk en de topper Rome. In 2000 ben ik op dezelfde plek gaan staan in de grote Sint Pieter, nog steeds een machtig gevoel. Mijn liefde voor muziek heb ik zeker te danken aan het koor. Vriendschap, delen, samen iets ondernemen en bereiken, het was wat. Tapijten knopen heb ik nooit meer gedaan, maar groepsgevoel kwam me vaak goed van pas.
Helaas hebben studie en werk me naar noordelijke streken gebracht, waardoor ik niet zo lang lid ben geweest. Pater Smulders en alle anderen, nog steeds bedankt.