Hier speelden we in de jaren 40. zie ook foto 670. Bovenin is nog juist De Burgh te zien.

Links onder op de foto staat ons huis, aan de Dirk Boutslaan nr 20. In het schuurtje dat er achter staat is menig bromfiets opgevoerd.

Heb een jaar, van 1959 tot 1960, op het Agustinianum gezeten. Mijn cijfers maakten een voortzetting van een gymnasiale opleiding onmogelijk. Herinner mij de leraar Michel van Hout die latijn en mythologie gaf. Hij had als bijnaam de babykiller. Andere leraren waren pater Meijknecht, biologie, Mandos, Nederlands en de Flap, van wie ik aleen de bijnaam nog weet, die Frans gaf. Het gebouw, ik realiseer me dat pas nu, verwijst in zijn architectuur naar de Romeinen. Gek he. Maar wat doet die kapel daar dan?

Over het Augustinianum aan de van Wassenhovestraat valt natuurlijk door talrijke generaties leerlingen en inmiddels leraren veel te vertellen. Ik heb het Augustinianum voor de helft hier, en voor de eerdere helft aan de Kanaalstraat meegemaakt. De sfeer aan de Kanaalstraat werd door velen (onder wie ik) plezieriger gevonden, maar het comfort aan de van W'hovestraat was in het algemeen uiteraard wat aangenamer. Ik herinner me dat al snel leslokalen werden bijgeplaatst, in het lage wittige gebouwtje midden links. Zomers kon het daar heet tot zeer heet zijn; heer Woldring (de Koen; klassieke talen) had een speciale procedure ontwikkeld om de hitte in zijn lokaal zo draaglijk mogelijk te houden. Hiervan mocht per se niet worden afgeweken, op straffe van een hevige uitbrander; met de Koen viel niet te spotten. Overigens, Joris, de Flap heette Pater Wilderbeek, en hij gaf normaliter klassieke talen. De goede man is al lang geleden overleden, maar hoe zeer hij ook van goede wil was, zijn lessen vormden in mijn loopbaan op het gym het absolute hoogtepunt in saaiheid en dorheid. Als je echt graag wilde viel er overigens best iets van hem te leren. De kapel vormde in de jaren van het RK Gymnasium Augustinianum een integrerend deel van het school-/annex kloostercomplex. Ik herinner me er nog goed de jaarlijkse retraitedagen van. Het kostte aansluitend altijd enige tijd voordat je weer normaal was (zoals Pieter van der Vorst (de Pita; Engels)het ooit treffend formuleerde).

Leraren uit mijn Augustinianumtijd, die op mij een onuitwisbare indruk gemaakt hebben zijn o.a. de al eerder genoemde Koen (Woldring), die klassieke talen gaf, de Mof (Overing, hoe kan het anders, Duits) dr. Höppener, een zeer aardige en erudiete man, die Grieks en Latijn gaf, de Booy (Boyens, Nederlands en Geschiedenis, veel te aardig om leraar te zijn eigenlijk. Veel heb ik ook opgestoken van dr. Hein Mandos, die mij Nederlands gaf en mij de liefde voor het Brabants Dialect bijbracht. En dan had je nog de Mammoet, voor aardrijkskunde, niet zo gezellig, en o ja, de Kalkoen, die tekenles gaf. Niet zo'n aardige man, ondanks, dat hij ook Louwers heette (gelukkig geen familie). Ook heb ik van diverse paters les gehad, Meijknecht, Gevaert, o.a., maar die hebben op een of andere manier blijkbaar toch minder indruk gemaakt. Gymles kregen wij van Jos Maassen, bekend hockeytopper, later conrector en rector. En van een hele aardige mijnheer Geerts, de vader van de recentelijk overleden Jos Geerts.
Alles bij elkaar best een fijne schooltijd op het Augustinianum.

Als we het dan toch over namen hebben mag die van Kareltje niet ontbreken: Karel de Schaepdrijver, een van de meest markante leraren die op deze school hebben lesgegeven. Hij was al rond de zeventig toen ik hem kreeg als leraar Frans. Dat hij nu juist dat vak doceerde, had een zekere ironie, zo bleek mij later, veel later. Rond zijn persoon hing indertijd iets geheimzinnigs. Hij was van Belgische afkomst, dat was ons bekend en hij had iets gehad met het Activisme, een intellectuele minderheidsstroming in de Vlaamsche Beweging die tijdens de eerste wereldoorlog gebruik wilde maken van de toestanden in het door de Duitsers bezette gebied om de doelstellingen van deze beweging, namelijk zich losmaken van de Waalse overheersing en het realiseren van een zelfstandig Vlaanderen, te verwezenlijken. Na de eerste wereldoorlog was Karel naar Nederland uitgeweken om vervolging wegens landverraad te voorkomen. Dat hij een vooraanstaand aanhanger was geweest van het Activisme bleek mij een tiental jaren geleden toen ik eens het lemma Activisme opzocht in de Grote Larousse Encyclopaedie. Naast de toelichtende tekst op het lemma (voor wie het wil nalezen: eerste deel, blz. 297 en 298) was een pamflet afgebeeld, geschreven te Brussel op 23 mei 1918 door Karel de Schaepdrijver, korporaal 3e linie, 7ste kompanie. Toen viel alles op zijn plaats, ook de ironie van het lot dat hij ons nu juist les heeft gegeven in de taal van Wallonie, het land van zijn tegenstanders. Karel de Schaepdrijver was een man van statuur, die ondanks het grote leeftijdsverschil voortreffelijk met jongeren kon omgaan. Hij bezat een aangenaam gevoel voor humor, en schreef zelfs een toneelstuk Monsieur Ponceau dat in 1961 door de leraren van het Augustinianum werd opgevoerd, een eenmalige, zeer hilarische uitvoering van ongekend hoog niveau.

Namen? Spijkerman (Engels), Paardekooper (Nederlands), Vossen (scheikunde), Van Eyck (natuurkunde), Van Kol (wiskunde) en De Vaan (Latijn)
En dan waren er ook nog de dames Roeffen (Grieks) en José Schellekens (Nederlands en geschiedenis).
Plus de paters Hoogveld (hoewel rector toch met als bijnaam Jan Zak), Camps (die klassieken gaf en Hoogveld als rector opvolgde), Van Iersel (die wiskunde gaf en conrector was), Mertens (gaf Frans en liet ons kennismaken met Jacques Brel), Hans Maassen (moderator Antenor en broer van Jos), Reckers (prefect externen), Vandalon (opvolger van Reckers), Rijven en Neijsen (die allebei naar de missie in Nieuw-Guinea gingen) en Van Lotringen.
En Michel van den Hout heette in mijn tijd (1952-1960) de Snor.
En niet te vergeten Gerard Derkx, de amanuensis.

Over de datering van de foto: ik houd het op 1960, hoogstwaarschijnlijk in de zomervakantie. De beplanting rond het complex is nog erg jong. Een jaar eerder, in 1959, toen de grote verhuizing plaatsvond was de inrichting van het complex nog niet voltooid. 1960 is voor mij het jaar van de reis naar Rome, van 25 juli tot 10 augustus. Onder leiding van de paters Maassen en Vandalon en de leraar klassieke talen Ruyters reisden we per bus van touringcarbedrijf Scheyvens (1 chauffeur, Henk Scheyvens) met 23 leerlingen uit het vierde leerjaar naar de Italiaanse hoofdstad. Heenreis 5 dagen, verblijf in Rome 1 week, terugreis 6 dagen. Onvergetelijk.

De ingebruikneming van het nieuwe complex aan de Van Wassenhovestraat verliep trouwens enigszins anders dan de schoolleiding zich had voorgesteld.
De verhuizing ging gepaard met allerlei festiviteiten. Voor autoriteiten, leraren, oud-leerlingen en ouders. Maar voor de leerlingen was er niets. Als oudstejaars hadden we enthousiast geholpen de paters te verkassen naar hun nieuwe klooster. We werden afgescheept met een dag extra vakantie. Alsof dat indruk maakte als je al acht weken vakantie achter de rug hebt. Dus werden er koppen bij elkaar gestoken. Met hulp van de heer Höppener werd een Griekse tekst op fraai perkament gekalligrafeerd. De letterlijke tekst weet ik niet meer, maar het kwam erop neer dat in het zoveelste jaar nadat Socrates de gifbeker tot zich had genomen en in het zoveelste jaar nadat Augustinus zijn laatste scheve schaats had gereden, de leerlingen hun nieuwe complex in bezit hadden genomen. Op de eerste schooldag na de openingsplechtigheid in de aula gingen we niet, zoals wel de bedoeling was, naar de klassen om lesroosters in ontvangst te nemen en de eerste lessen te overleven, maar verzamelden we ons met 550 man op de Grote Cour. Rector Camps kreeg het vriendelijke, doch dringende verzoek om beneden op het bordes te verschijnen. Dat weigerde hij aanvankelijk. Ik heb begrepen dat docenten als Höppener, Van Iersel, Spijkerman en Van den Hout hem uiteindelijk wisten te overreden. Met Höppener kwam hij dan. Op het bordes stonden ook Peter Peeters, die praeses van het Consilium Alumnorum was, Frank van Dijck als voorzitter van debating-club Cassiciacum, Javier Egas Trigo (†) als voorzitter van missieclub Sint Ferdinandus en ondergetekende als voorzitter van Antenor. Peeters sprak Camps toe en overhandigde hem de oorkonde, de vaste overtuiging uitsprekend dat die een mooie plaats in het nieuwe gebouw zou krijgen. Daarna spraken in genoemde volgorde de drie voorzitters en tot slot riep Peeters op tot een minuut stilte, allemaal zittend op de plavuizen. Camps bleef uiteraard staan. Na die minuut stond Peeters op met de mededeling aan het volkje dat het de rest van de dag vrij was. Camps' protest werd door het gejuich van 550 leerlingen overstemd en de cour was binnen de kortste keren helemaal verlaten.
De volgende ochtend bleek onze oorkonde te zijn opgehangen tussen de garderoberekken bij de entree. Navraag leerde dat pater Luttikhold (de bouwpastoor van het nieuwe complex) vond dat dit de ideale plaats was in zijn gebouw. Prompt is de hele zaak toen weer stilgelegd totdat we van Camps de verzekering hadden gekregen dat hij in de hal tegenover de deur van zijn kamer zou worden opgehangen.
Nog een anekdote naar aanleiding van de verhuizing. Er mocht binnen het nieuwe gebouw niet meer worden gerookt. Had pater Luttikhold verordonneerd. Leraar klassieken Van den Hout reageerde daarop met de constatering dat hij, geen pater zijnde, niets met orders van pater prior te maken had. Zoals hij na de verkiezing van een nieuwe paus ooit al eens onze klas was binnengekomen met de kreet Habemus Papam! Fumamus! riep hij ons ook nu Fumamus toe en zwaaide, toen even later tijdens de les Luttikhold een rondje door de gangen maakte, vrolijk met zijn sigaar naar hem vanuit een walmend klaslokaal waarin zelfs de niet-rokers een sigaret in hun hand hadden.
Luttikhold had ook bepaald dat eerste- en tweedeklassertjes niet op de grote cour mochten. Ook die maatregel hebben we met succes om zeep geholpen met als argument dat het voor de ontwikkeling van dat jonge spul juist heel goed was om tijdens de pauzes e.d. onder meer gelouterde gymnasiasten te verkeren.

Is rond 1968 Cas de Haan in de portierswoning komen wonen? Ik meen dat ik daar eens iets af gegeven heb voor Cas de Haan.

Cas woonde, en zijn weduwe nog, in het laatste witte huis van Tuindorp, dus naast de portierswoning.

Geachte Fanny na ons vertrek in Mei 1966 is de portierswoning verbouwd tot kantoor. Cas de Haan woonde op Geldropseweg 166, onze buurman.

Vic, je hebt gelijk, in de jaren 40 haalden we stro voor de konijnenkooien bij boer Schuiten of bij boer Bakermans en speelden in het laantje dat van de Voorterweg naar de Geldropseweg liep. Schaatsen op de gracht van de Burgh en in de zomer probeerden wij grassnoek te strikken. Mijn broer Graard was daar goed in, ook herinner ik me de kruidenierswinkel van de Vries aan de Voorterweg. Deze website brengt mooie herinneringen terug.

Het groene grastapijt rondom dit fraaie gebouw, heeft nog geruime tijd als tussenstation gediend voor de verjaagde horde golfers van Riel. Een kleine vergoeding heeft er toe bijgedragen dat de golfclub niet ter ziele is gegaan en dat de volhouders nu een prachtige accommodatie in bezit hebben kunnen nemen. Lest Best!

Tja, ook ik was leerling Van het Augustinianum in de tijd van de verhuizing naar de van Wassenhovestraat (1955-1961). En, hoe leuk het ook is om alle verhalen over de leraren van destijds te lezen, het blijkt dat de tijd toch wel heel veel rimpels gladstrijkt. Zeker, het Augustinianum uit die tijd had een aantal zeer inspirerende leraren: Höppener, de Schaepdrijver, Ruijters, Mandos, Sarneel waren daar voorbeelden van. Maar een man als Boyens mag dan als "lief" aangemerkt worden: een geschiedenisleraar die niets anders doet dan blijvenzitters de jaartallenteksten van vorig jaar in porties van drie op het bord te laten schrijven en vervolgens een ander de rest van de les te laten vullen met het voorlezen van allerlei oubollige verhalen, zou tegenwoordig toch na één jaar - terecht - het veld moeten ruimen. En een man als de Mammoet (v.d. Meijden, aardrijkskunde) had werkelijk niets méér te bieden dan het opdreunen van de definitie van een fjord (.. = een door positieve niveauverandering ondergelopen fluvio-glaciaal erosiedal), van de twaalf schapengebieden van Italië en veertien steenkolenbekkens van de USSR. En daar was hij nog trots op ook! En pater Luttikholt (prior van het convent en bouwpastoor van de nieuwe school ) was inderdaad een buitengewoon miezerig mannetje dat er in geslaagd is om mét de verhuizing van de Kanaalstraat naar de van Wassenhovestraat het oude gym effectief om zeep te helpen. Want mensen met het lef van van Houten waren er niet zo veel.

Ik heb de verhuizing naar de nieuwe locatie niet meegemaakt. De leukste herinnering heb ik aan Dhr. Boyens die, nadat de cour door de hoogste klassers in een ijsbaan was veranderd, in een hoekje achtjes schaatste tijdens de pauze en helemaal in zijn eentje als hij een vrij lesuur had.

Ik voel heel erg mee met wat Godfried van Lieshout hierboven schrijft.