Van een schutting kan ik me niets herinneren; in de oorlogsjaren was de dames- van de herenkant gescheiden door een neutrale zone van een paar meter, gemarkeerd door een hekwerk en bewaakt door personeel. Ieder die het waagde deze zone te betreden werd in de kraag gegrepen.

Het ijzeren gordijn tussen de mannen en de vrouwen werd in 1962 definitief opgeheven: na de dood van wethouder Van Eupen. Als hij nu nog wethouder was, stond het hek er nog. Enige jaren daarvoor mocht er na 15.00 uur als proef gemengd worden gezwommen. Vele jongeren weken uit naar het kanaal of naar de Smelen in Geldrop: dat fonkelnieuwe zwembad was zelfs voor vrouwen in bikini toegankelijk, wat in Eindhoven nog steeds taboe was.

Er heeft wel degelijk een muurtje gestaan tussen de dames- en herenkant zoals Jan Wijn ook aangeeft Het was van gevlochten hout of riet, dat weet ik niet meer, maar het was er wel. Op deze foto uit 1987 neem ik nog eens een duik omdat ik toen met mijn dochter en haar vriendinnetje naar plaatsen ging waar ik in mijn jeugd kwam, eigenlijk een tour de nostalgie. We zijn ook naar de sluis geweest waar ik toch liever kwam. Daar zijn we in een rubberen kano gestapt en de Dommel afgevaren tot de THe omdat wij toen in de Loondermolen woonden en dus thuis uitstapten. Een waar avontuur voor deze meisjes van 10 jaar.

Ik denk dat Ad in de war is met Het Witven in Veldhoven waar een hoge houten schutting de dames en de heren scheidde.

Niet de hele plas was zwembad. Zo ongeveer door het midden liep de afscheiding. Een kaartje was niet duur maar wij, als pubers, konden elke cent goed gebruiken ('60er jaren). We liepen dus eerst een eind langs de schutting tot waar we wisten, dat daarachter voldoende bosjes waren. Dan deden we onze kleren uit en frommelden ze bij elkaar tot een prop, die we vervolgens over de schutting gooiden. Snel, in zwembroek, liepen we dan terug tot daar, waar de schutting begon en sprongen in het water om eerst richting onze kleren, in de bosjes, te zwemmen. Zo gebeurde het, dat we een keer met zessen tegelijk zeer beteuterd stonden te kijken. Waar was ons goeie goed?
De badmeesters, ook niet gek, hadden kennelijk lucht gekregen van onze praktijken, of iemand had ons verraden, in elk geval hadden ze, zodra zij onze 'vliegende kleren' hadden opgemerkt, ze linea recta teruggegooid.