Je had bandschrijvers en bladschrijvers als telextoestel. Op de foto zie je een bandschrijver. De aan de rugzijde gegomde stroken werden van de telex geplukt zodra het telegram over was en vervolgens werden die stroken op een blanco telegramblad geplakt. Om het afscheuren te vergemakkelijken had je een soort van vingerhoed met een voetje eraan waarlangs je de band netjes kon afscheuren. Op de tafel zie je links van de telegrafiste op de werktafel een waterbakje-met-rol staan om de rugzijde van de strook te bevochtigen. Deed je dat met je tong, dan had je in no time de gommelitus, heel gevaarlijk, want daardoor kon je tong aan je gehemelte blijven plakken. Tenminste ... als op het zelfde moment het klokje van Rome sloeg! Het was destijds verrekkes uitkijken met dat klokje!

Toen ik in Canada was en een brief er langer over deed om op bestemming te komen, stuurde ik wel eens een telegram naar huis, en dat bestond uit reepjes geplakt op een telegram. P.S. wat is internet toch een prachtige uitvinding. Toen mijn zoon in Amerika was, kon ik iedere avond zijn e-mail lezen.

Wij noemden die bandschrijver: teletype. De te verzenden telegrammen gingen razend snel met tien vingers en blind tikken naar Rotterdam, Amsterdam enz. enz. Dat vingerhoedje heb ik niet gekend, die bandjes waren zo smal zodat je ze toch netjes kon afscheuren. Telegrammen die per morse werden ontvangen, werden met de hand geschreven. Je moest een duidelijk en mooi handschrift hebben.

Deze foto moet uit de jaren eind 40 zijn. Ik ben in 1955 getrouwd en dan werd je in die jaren als getrouwd zijnde meteen ontslagen.

Hallo Lies, leuk om jou zo jong nog terug te zien. Prachtige nostalgische foto.

Hallo Michel, nou laat mijn herinnering me in de steek! Heb ik jou gekend in die tijd?