Dit alles is na mijn tijd geweest natuurlijk. In het café Ville d'Este woonde de Hagenaar Ceelen. Zijn zoon was een bekende bokser in mijn jeugdjaren. Zuidelijk kampioen. Een robbertje met een buurjongen leerde hem zijn plaats in onze buurt. Wij hebben dikwijls onze ogen uitgekeken naar de barkeeper, die de mooiste handelingen verrichtte tijdens het inschenken van een consumptie. De fles werd met één handbeweging tot boven het hoofd gegooid, draaide enkele malen om zijn as en landde dan net boven de borrel. Terwijl het kostelijk nat tot aan de bovenkant de borrel vulde, zag hij nog kans een aansteker bij een gast zijn sigaret te laten ontbranden. Terwijl de fles weer onder de tap verdween, speelde hij een kaart op het einde van de bar waar de spelers nooit hoefden te wachten op een glas bier of borrel. Dit alles onder het uitspreken van een stortvloed van Franse woorden die waarschijnlijk niemand begreep. Het was een ware acrobaat. Een tent waar je de rook kon snijden en de knappe dames voor de nodige, waarschijnlijk thuis ontbeerde, gezelligheid zorgden. Het was de eerste bar waar de huisvaders niet gezien wilden worden.

De nonnen aan de overzijde wilden deze zaak weg hebben. Tevergeefs.

En als wij van de MULO aan de Pastoor Petersstraat, onder leiding van de gymleraar de heer Brunschot, op weg naar de gymzaal van de Kweekschool hier voorbij kwamen riep Frans Bijnen (ja die!) altijd: "Ville d'Este, de kleine zaak met veel trek".

Pas van mijn broer het verhaal gehoord dat hij in zijn jeugd de stoute schoenen had aangetrokken en daar eens binnen was gestapt. Hij wou wel eens weten of alle verhalen waar waren! Bij binnenkomst ziet hij een andere broer van mij aan de bar zitten. Beiden schrikken zich rot en brengen de vinger aan de lippen als teken dat er thuis niet gepraat mocht worden. Ondertussen liepen ze wel de kans betrapt te worden door ons pa: die werkte bij de politie op de afdeling Bijzondere Wetten en maakte regelmatig controlerondjes in dit soort gelegenheden.

Als ik de verhalen op deze site goed begrepen heb, zaten de 'dames van dienst' voor de oorlog op het Eindje en zijn ze met de oprukkende 'stadvernieuwing' steeds noordelijker gedrongen. Maar verdwijnen doen ze nooit.