Zondag 6 december 1942 ging ik, 2 jaar oud, met mijn vader en ome Janus naar hun ouders in Den Bosch om Sinterklaas uit te halen. Omdat het koud was besloten zij met het eerder binnen gelopen boemeltje mee te gaan. Dan zaten we ten minste al warm. We waren net uit Eindhoven toen het bombardement plaats vond. We hadden geluk omdat we later met de sneltrein wilden gaan. Mijn moeder heeft de gehele dag in angst gezeten. In de veronderstelling dat wij bij de slachtoffers zouden zijn. Zij vertelde ook dat de vliegtuigen zo laag overvlogen dat zij de piloten kon zien zitten. En dat het zo'n lawaai en geweld was dat de buitendeur open vloog.

Door dit bombardement verloor mijn oma haar fourniturenwinkel aan de Fellenoord. Mijn moeder woonde toen aan de Schouwbroekseweg en was zo bang geworden dat ze een aantal maanden naar Tongelre verhuisde. Ze was toen 19 jaar. Natuurlijk had het voor mijn familie veel erger kunnen aflopen maar ik ben blij dat ze er ongeschonden uit zijn gekomen en dat ik deze ervaringen niet heb gehad in mijn jeugd.

Geweldige film! Wat herinner ik mij dit goed! Ik ging die ochtend, 9 jaar oud, samen met vriendinnetje Willy een andere vriendin,Tineke, ophalen om naar Zondagschool te gaan in Strijp. Bij dat Tineke aangekomen hoorden we dat Zondagschool die dag een speciaal iets had in de kerk in de Ten Hagestraat in de stad. Daar zouden wij niet meer op tijd aanwezig kunnen zijn. Willy had van Sinterklaas een poppenhuis gekregen, iets wat ik al had en tot mijn lievelings speelgoed hoorde. Willy stelde voor om met haar mee naar huis te gaan om haar poppenhuis te zien. Mijn ouders zouden mij toch voorlopig niet verwachten. Terwijl ik bij Willy thuis(Edisonstraat) was begon de ellende. Ik mocht van Willy's ouders niet weg. Pas in een "rustig" ogenblik mocht ik gaan. Bij het Franklinplein, op weg naar de Wattstraat waar ik woonde, zag ik een bommenwerper heel laag overkomeneen en een bom laten vallen op het kruispunt Edisonstraat/Wattstraat die een diepe krater achter liet. Ik zag hoe de ruiten van de winkels daar allemaal aan diggelen vielen. Mijn ouders waren maar wat blij mij weer heelhuids thuis te hebben.

Wij woonden op de Strijpsestraat 118 en hadden nog geen schuilkelder. Bij dit bombardement gingen wij in de kelder [onder de opkamer] van Ome Harrie. Deze stond met een grote moker gereed om eventueel ontsnappingsruimte te maken.en iedereen bad hardop de rozenkrans, als kind maakte dit een diepe indruk.

Min vader had een winkeltje op de Demer. Dus totaal vernietigd. Het Duitse Stadsbestuur heeft daarna toestemming gegeven aan de winkeliers om te herbouwen van het puin van de Demer. Mijn vader, moeder en ik woonden toen al in de Sperwerlaan. Mijn vader dacht toen: dadelijk wordt heel Eindhoven plat gebombardeerd en dan heb ik niks meer. Hij heeft toen een boer uit Lieshout het puin van de Demer laten ophalen met paard en wagen. Hem betaald met een doos sigaren van voor de oorlog, die hij nog in bezit had. En van dat puin heeft hij een huisje laten bouwen in de bossen van Lieshout, aan de Molenheide. Al het houtwerk daarvoor natuurlijk van gekapte bomen. En hij kon een winkeltje huren op het Stationsplein. Verder niks plat gebombardeerd, dus wij blijven wonen in de Sperwerlaan en mijn vader runde het winkeltje op het Stationsplein. Frank van Asten.

Wij woonden op het Edisonplein 16 en zijn in de winter in februari 1942 verhuisd naar de Jan van der Heijdenstraat 36, naar het huis van mijn opa van Gessel. Het was koud en er lag veel sneeuw, ik was toen 5 jaar. Op 6 december, met sinterklaas, zouden we net aan tafel gaan om het middagmaal te eten toen de hel losbarstte en we met zijn allen de kelder in doken terwijl het eten op tafel stond. Dat zal ik nooit meer vergeten, we hebben het er goed afgebracht met zijn allen.