Er waren meer leveranciers die langs de deur kwamen, zoals de olieman en de Stratumse straatwinkel en invaliden met garen en band. Als ik me goed herinner liep een van deze invaliden met zijn benen in beugels.

Ja dat herinner ik ook en ook dat er regelmatig iemand kwam om konijnenvellen op te halen voor een kwartje per vel.

Die man kwam achter door de gangetjes en riep dan Haze- en knijnenvellehhhh. Vaak na de feestdagen in december. Ook herinner ik me een visboer die riep Krabben en krukelen. Die krukelen haalde je met een naald uit de schelpen en die dingen waren erg zout. Ook de todden- of voddenboer kwam door de straten. En wat te denken van de scharesliep voor het slijpen van scharen en messen.

De schillenboer woonde in de Puttensedreef en was volgens mij een gewone boer die het vee dat hij had bijvoerde. Ik weet dit omdat ik ooit een reclameplaat gemaakt heb tijdens een droge zomer toen het gras verdord was. Tekst weet ik niet meer maar het moest de mensen aanzetten tot het bewaren van het groen. Hij vertelde mij nog dat er soms aardappelschilmesjes (mooi woord!) in zaten en ik daarom goed moest opletten tijdens het voeren.

Mooi die oude melkkar van St.Josef. Was de schillenboer van de Puttensedreef niet Semler?

Ouwe todden werden verzameld en door de toddenboer met de punter gewogen alvorens hij een molentje, fluitje of het afrolblaaspijpje gaf (tijdens voetbalwedstrijd gebruikt door Barry Hughes). Het was de gewoonte de baal aan de punter te hangen en tijdens het omhoogheffen de baal een beetje te helpen met de voet zodat het gewicht aanzienlijk verminderde. En daarna maar hardlopen met het stokje voorzien van het molentje. Het draaide wel een tijd. Anderen maakten het apparaat op het stuur van je fietsje vast. Een stukje karton met een wasknijper op de spaak en het geheel gaf de indruk met een heus vliegtuig van doen te hebben. As ge mar leut het.

Onze Woenselse schillenboer gebruikte zo'n houten draaigeval dat ratelde. Zal wel een ratel heten, dus. En Wil, ik heb ooit gehoord dat ze zo'n Barry Hughes-ding een roltong noemen. Ppfff..

De Woenselse schillenboer had een knecht zoals hij geen betere kon wensen. Hij was gehandicapt en werkte als drie anderen. Of hij een zoon van de Semler was weet ik niet. Maar hij verdiende zo wel de kost en hij bleef maar met dat grote apparaat draaien. Een dergelijk instrument zou nu op een voetbalveld niet misstaan.

De Woenselse schillenboer heette inderdaad Semler met voornaam Jan. Hij was geestelijk gehandicapt en sleet zijn laatste levensjaren op Eckartdal waar hij ook is overleden. Hiervoor woonde hij bij zijn ouders in de Harmoniestraat.

Als de boer de schillen niet goed doorzocht op aardappelmesjes en dergelijke, dan vraten de koeien en paarden die op. En hadden dan 'het scherp in' zoals ze dat noemden. Hulp door de veearts was dan hard nodig, omdat ze dan niet meer vraten.

Ik moet me even corrigeren, de gehandicapte schillenboer heette Jan Zwaans. Was familie van Semler.

Er hoort nog een venter bij die langs de deur kwam met koekjes e.d. Iemand nog een herinnering aan het Peperkoekmenneke?
=== zie foto 13436, Red. ===

Vandaag hoorde ik van mijn moeder dat de melkboer die met paard en kar kwam begin jaren '50, meneer Jansen heette.

Vera, dat is dan een andere melkboer als deze van de foto die bij ons in de straat kwam, zeker tot eind jaren vijftig. Deze heete Toon van de Wildenberg (en niet Tini zoals ik per abuis bij de foto schreef). Hij heeft zich later als fotograaf in Nuenen gevestigd.

Was Toon v.d. Wildenberg getrouwd met een Russische vrouw? Hij woonde volgens mij in Nuenen vlakbij de Andrieskerk.

Toon van de Wildenberg is inderdaad getrouwd met een Russische vrouw, Toon is nu 85 jaar en woont nog altijd in Nuenen. Iemand bij ons uit de straat vroeg eens aan hem hoe hij aan een Russische vrouw kwam, en hij zei toen: ze stond achter een boomke te huilen, en toen heb ik haar maar meegenomen.

Als paardenliefhebber kan ik het niet nalaten op te merken dat het 'paard' voor de melkkar een muildier is en geen paard of pony. Dit is een kruising tussen een ezelhengst en een paardenmerrie (niet andersom). Het veulen lijkt dan het meest op de moeder, dus een paard. Heel bijzonder, muildieren werden hier nauwelijks als trekdier gebruikt. Toon van de Wildenberg en zijn Russische vrouw hebben wij leren kennen bij het maken van het boek Nuenen op het randje waar hij ook in staat, maar dan zonder kar. Helaas is hij enkele jaren geleden overleden.

De naam van de visboer die bij ons in Stratum met krabben en krukels rond kwam heette volgens mij Pietje Bel.

Het huis rechts, achter de bomen, is beter te zien op foto 24843.

Wat een prachtige parade van wat er vroeger allemaal langs de deuren kwam. Onze voddenboer woonde aan het eind van de Gestelsestraat. Onze bakker was Roland. Onze melkboer Harrie van St. Jozef. Bij slagers kwamen vrachtwagens langs om de botten op te halen om lijm van te maken, zelfs als je ze niet gezien had wist je dat ze langs waren geweest, je kon het ruiken. Minder vaak kwamen er ook nog schillenboeren, handelaars in knopen, garen en band langs en zelfs mensen die werk zochten langs, zoals een paar Rotterdammers die met staalborstels gevels wilden reinigen. Om hun vakbekwaamheid te demonstreren begonnen ze maar vast een paar plekken te bewerken, en ik moet zeggen ze hebben dat goed gedaan, want 50 jaar later was nog te zien waar ze dat gedaan hadden. Maar mijn ouders voelden er niets voor ze de hele gevel te laten doen, ze moesten het maar aan de buurman en huisbaas Priems gaan vragen.