De rood-witte Eindhovense Wandelsport Vereniging (EWV), organiseerde jaarlijks een wandeldag voor clubs vanuit cafe-zaal Van den Heuvel aan de Broekseweg. En dan kwamen ze 's zondags zingend voorbij: tieralala, tieralala, de koningen van de zee. Het ging over een arendsnest. De link met de zee heb ik nooit zo begrepen. Na afloop ijs eten bij Harrie Korting om de hoek. Veel wandelclubs waren vernoemd naar prinsessen: Marijke, Irene, Margriet en natuurlijk het Beatrix van Peter. Door al dat lopen, is hij niet veel veranderd sinds de foto! Muchas recuerdas en Espana, Pedro!

Net als veel andere wandelclubs werd ook deze opgericht door echtparen. Zo ook wandelclub Irene. Deze was door de familie Hollander uit de van Speykstraat in het leven geroepen en had in haar gloriejaren wel meer dan 50 leden. De witte broeken en jurken konden makkelijk gemaakt worden van oude lakens.

Ik kan me nog herinneren eind jaren 50 begin jaren 60 de vele wandelclubs die marcheerden over de Marconilaan, misschien wel afkomstig van de wandeldag vanaf de Broekseweg. Volgens mij deden er wandelclubs uit heel het land mee. Een oom van mij was bij een wandelclub uit Enschede en die liep ook wel eens mee in Eindhoven.

Eens per jaar was er een treffen in de speeltuin aan de St. Jozeflaan in Tongelre. Vandaaruit kon je dan uren lang gaan zitten kijken hoe de clubs vertrokken, allemaal met mooie uniformen aan en lopend in het gelid. Genieten was dat en het waren er zo veel, van overal vandaan.

E.W.V., witte rokken/broeken en rode bloezen. Ik ben er jaren bij geweest. Iedere zondag lopen in en om Eindhoven. Steeds een andere omgeving en met de bus verder weg, naar Deventer. Het was erg gezond, gezellig en je kreeg ook veel honger. Daar waren de pauzes voor.

Zie ook afb. 6441. Sommigen kregen niet alleen honger Ida, maar ook verkering.

Ja Ben, sommige zijn blijven plakken, maar voor korte duur. De meeste kregen verkering in de pauze, bij een andere vereniging. Als je de leeftijd had. Maar de meisjes wilden liever gaan dansen als we op tijd terug waren. Daarom hielden de meesten ook op bij 16/17 jaar.

Ik ken de Eindhovense wandelscene al uit de 50er jaren. Altijd en overal kwam je de kleurige zingende groepen tegen in en om de stad. Een heel kleurig imposant gezicht. Zelf ben ik nooit bij een vereniging geweest, maar loop sinds ik over de drempel ben getrokken sinds begin 60er jaren nog tot op de dag van vandaag overal wandeltochten, maar dan individueel zoals dat in wandelsportkringen heet. Dat bestond toen ook al, maar toen was die groep veel kleiner t.o.v. de groepslopers. Nu is het helemaal andersom.

WSV Beatrix had toch nog meer groepen herinner ik me, genoemd aspiranten, junioren en senioren, voor afstanden naar leeftijd, destijds 5, 10, 15 en 25 km. Zoals bijna elke wandelclub die trouwens had. Daar werd in de jurering voor prijzen, gescheiden, rekening mee gehouden.

Peter van den Brand, ik heb deze foto ook in mijn bezit omdat ik er zelf ook op sta. Onderste rij eerste van rechts (Henny Tcheng) en de bovenste rij derde van links is Frans Versantvoort. Andere namen weet ik niet. Jouw naam wist ik ook niet. Ik kan nog maar vaag een paar dingen ervan ophalen o.a. dat ik weleens voorop liep met de vlag en dat we een keer in Nijmegen de vierdaagse hebben ingehaald.

Wandelclub Beatrix heeft daarna de naam "de Nachtegalen" gekregen. Dat was ook onder leiding van de familie Heijmans, Broer Heijmans. Deze had als locatie speelhuis de Ketting in Gestel.

Links bovenaan naast Broer Heymans sta ik, Roos Horsten, toen nog Roosje. Mooie tijd, we hadden veel plezier. Een liedje staat me nog steeds bij: jij ging de wijde wereld in, de zon tegemoet.