Voordat Spoorenberg op de Kruisstraat bouwde, zat daar of daarnaast een steenhouwer, die o.a. grafstenen produceerde. Ik ben zijn naam kwijt. Hans kun jij dat mij helpen herinneren? Zijn daar foto's van?

Hans, de Hanique's hadden toch een glasblazerij op de Visserstraat: Pulles & Hanique. Of was dat een andere tak van de familie? Ik ken wel een Sjef Hanique die thuis een steenhouwerij hadden, maar die woonde op de Frankrijkstraat aan de kant van het Fraterhuis.

Om niet al te veel Hanique aan Spoorenberg toe te voegen, het vervolg bij foto 4662

Tini, in het rijtje rond huize Spoorenberg herinner ik me ook de sigarenwinkel van Van Luyt (?) en de schoenmakerij van Van Litsenburg. Een foto van dat stukske Kruisstraat zou inderdaad mooi zijn!

En naast van Litsenburg was een café en daarnaast op de hoek Kruisstraat - Gildelaan had je ijzerwaren Bos.

Ben, die schoenmaker van Litsenburg was de opa van de kinderen van Bovers uit de Spinnerstraat.

Spoorenberg die ons paard in de wei doodschoot zonder eerst met onze ouders te overleggen.

Dierenarts Spoorenberg woonde voor 1955 op de Fellenoord: zogezegd in de bocht. Steenhouwerij Hanique werd verplaatst naar de Scheidingstraat waar ze anno 2007 nog steeds zit.

In de Scheidingstraat zit/zat een andere Hanique, Eugene, hij woont nu in het bejaardenhuis 'om de hoek'.

Dag Ben. Misschien kan ik wa helpen. De Sjef Hanique op de Frankrijkstraat aan de kant van het fratershuis is de zoon van Jan Hanique, een van de vennoten van Pulles en Hanique. Deze hadden inderdaad een glasblazerij in de Visserstraat. Nu is die glasblazerij gevestigd aan de Run in Veldhoven. De Sjef Hanique van de steenhouwerij, dat ben ik, woonde in de Runstraat.

De steenhouwer die op de Kruisstraat woonde was Desiré Hanique en die is begin jaren 50 verhuisd naar de Runstraat. Daar werkte o.a. zijn zoon Jos en zijn broer Eugène. Jos heeft begin jaren zestig het bedrijf van Desiré overgenomen. De zonen van Jos zijn beide niet in het vak verdergegaan, waardoor het bedrijf eind jaren 80 werd gesaneerd.
Eugène is half jaren 50 een bedrijf voor zichzelf begonnen aan de Scheidingstraat, waar het nu nog steeds met succes door zijn zoons wordt gerund.

Toen ik nog een baby was, lag ik nogal eens tussen de (voor)poten van de wolfshond van mijn vader. Die hond beschouwde mij als zijn eigendom en ging heel lief/zorgzaam met mij om. Slechts mijn ouders konden zonder problemen bij mij komen als ik bij de hond lag. Oma vond dat maar niks, maar ze durfde niet in de buurt van de hond te komen.
En genoemde dierenarts Spoorenberg; die leek - naar ik van mijn ouders begreep - een soort hondenfluisteraar, want ook hij kon zonder problemen bij de hond (en mij) komen.