Dat afgebakende stuk tussen de jongens en de meisjes is van begin jaren vijftig. Er mocht toen uitdrukkelijk niet in gezwommen worden, maar wat de zedenhandhavers waarschijnlijk niet hadden voorzien was dat jongens en meisjes wel gemengd konden recreëren door op de afscheiding, een plankier van ruim een meter breed, te gaan zitten en dat gebeurde in ruime mate. Daarna was er geen houden meer aan en een paar jaar later was de scheiding van de geslachten verleden tijd.

Zoals ook bij de baileybrug bij het vliegveld, over het Beatrixkanaal, daar zwommen de jongens en meisjes gewoon samen in het kanaal. Met de meisjes in bikini, een pas nieuw uitgekomen zwemkleding voor dames. Het was daar altijd druk, maar er werd wel altijd gewaarschuwd voor de ziekte van Weil, maar dat was om de zwemmers daar af te schrikken en weg te blijven. Dat was voor de beroepsvaart, zodat die onbelemmerd kon doorvaren. Er is daar naar mijn weten nooit iemand ziek geworden. en het belangrijkste, er is nooit een pater te zien geweest. Die zouden ze daar echt niet met open armen ondvangen hebben. Die lui zaten toch al elke dag achter je aan, zeker in het weekend, als er ergens op een school gedanst werdt. Dan waren ze er bij, en vlak die nonnen niet uit, die waren soms nog erger. De jongens aan de ene kant van de dansvloer en de dames aan de andere kant. En de non en de pater zaten er dan tussen, en hielden alles met argusogen in de gaten. Als je er echt op lette, zag je ze naar je gluren. Ik was nogal eens vlug vertrokken, naar de binnenstad en Valkenswaard. Daar had je van hen geen last. Ik moest niks van die lui hebben. Je had altijd ogen in je rug. Ik heb ze nooit gemoeten.