Bijdrager Redactie EiB
Jaar: 1818
Onderwerp.: Overige Groepen |Heraldiek |Stads-, Gemeentewapens
Wapen van de Gemeente Strijp.
| Beschrijving | "Ons Strijp" werd al in 1238 genoemd als een bezitting van de Heer van Altena. Zo rond 1815 woonde er een fabrikantenfamilie Hollman, die een wapen met een paard voerde. Maar het paard uit het bovenstaande wapen kan ook afkomstig zijn van de paardenmarkt of van de landbouw. |
|---|---|
| Geplaatst op | 08-04-2005 |
Reacties
Naam: gerard strijards
In de periode van de Franse Revolutie werden overal in Europa de adellijke wapenschilden, festoenen, blazoenen en heraldische symbolen van monumenten, standbeelden, rouwborden, overheidssymbolen en staatshoogheidsaanduidingen weggehaald, vaak met zware beschadigingen voor de openbare kunstwerken waarop ze waren aangebracht. In de Oostenrijkse Nederlanden begon men dat al te doen bij de Belgische Revolutie van 1791, toen de Vlamingen zich gingen richten tegen de overheersing door het Huis Habsburg, met name tegen de centraliseringspolitiek van Joseph II van die dynastie. In Nederland begon men er mee in 1795, toen de stadhouder Willem V persoonlijk de oorlog werd verklaard door de volksrepubliek Frankrijk. In de Eindhovense Sinte Catharinakerk werden toen grafzerken zwaar beschadigd doordat de heraldische symbolen van oeroude adellijke families bruut werden weggebeiteld. Vooral het dynastieke wapen van de graven van Ho(o)rne, met de drie naar links blazende hoorns moest het ontgelden. In de Eindhovense kerk, maar ook in de Woenselse Sint Petruskerk, die toen nog vastzat aan de Oude Toren. Strijp hád geen adeldom binnen zijn gemeentelijke grenzen. Nooit gehad ook. Het was van alle randgemeenten de armzaligste. Sint Trudo was nooit de schutspatroon van de gemeente geweest, maar verwees slechts naar de afhankelijkheid van de Abdij van Sint Truiden waarvan Strijp een rectoraatskerk was geweest tot 1402. Sint Trudo prijkte dus niet in een of ander gemeentelijk wapen. Zoals Sint Lambertus in dat van Gestel of Sint Martinus in dat van Tongelre. In november 1813 wilde de souverein vorst Willem Frederik van Oranje een nieuwe heraldische hiërarchie stichten in het Rijksapparaat en binnen de door hem te benoemen Rijksadel in de Eerste Kamer die de vorst wilde stichten --- mits de adel daarop prijs stelde. Toen de noord-Nederlandse adel in maart 1815 verrijkt werd met de Belgische bleek dat het geval te zijn. Willem I, inmiddels koning, ingehuldigd en al, begon nu gemeentelijke wapens toe te kennen op advies van de Hoge Raad van Adel. Voor het armzalige dorp Strijp had men nu werkelijk geen precedent, heraldisch gezien, waarbij men met wat kunst- en vliegwerk kon aansluiten. Men nam dus een onbelast vlak blauw veld (dat op zichzelf betekenisloos is) en daarop een paard links lopend van goud dat het veld belastte. Het paard kán Saksisch zijn (het wordt dan vaak links of rechts steigerend ingevoerd) maar ook Friese kentekenen hebben. Het kan de eenhoorn torsen, het kan een wapenrusting dragen of stijgbeugels met zadel tonen, het bit los. Dan is het een strijdpaard van een, wellicht mythische, ridder uit de gemeente. Dan is het paard doorgaans overduidelijk ook afgebeeld met de kenmerken van het Friese ras. Is dat niet herleidbaar, dan wordt het frontaal steigerend getoond, het hoofd naar de toeschouwer, maar wel met wapenroep of wapenleuze. Bij Strijp was daar allemaal geen aanleiding voor. Willem wilde dat iedere gemeente een wapen bezat. Ook die er nooit een had. Hij droeg de Raad op, er dan maar een bij elkaar te fantaseren. Dit is het resultaat. Voor Strijp.
Naam: Paul van der Cingel
De mens heeft er nooit tegen opgezien datgene dat voor voorgaande generaties betekenis had, al of niet radicaal, naar het verleden te verwijzen. De gemeente Eindhoven is daar een mooi voorbeeld van. Tempora mutantur et nos mutamur illis. Vrij vertaald: de tijden veranderen en wij veranderen mee.
Naam: bert van herk
De tijden veranderen, en wij MOETEN mee veranderen, zal je bedoelen Paul. Je zult meedoen, desnoods met geweld. Dat zien we nou ook weer, (jammer dat het zo moet) hoe onze tradities worden vernietigd door een kleine groep andersdenkenden die ons hun gedachtegang willen opdringen. De halve gemeenteraad en de eerste burger trapten er al in. Die hebben ze al te pakken, de rest volgt blindelings, als er één schaap over de dam is dan volgen er meer. En als hij weer vertrekt naar een andere functie, dan heeft hij toch iets moois achtergelaten in, ik citeer: "mijn stad, mijn Eindhoven", zoals hij zo mooi kan zeggen.