Precies zoals ik hem jaren heb gekend. Mijn vader was een schoolvriend van hem.

Mooi menneke. Hij liep altijd in een werkjas rond, petje op zijn bolleke. Mimosapleintje, daar kwamen we ook met de post. Hij had daar zo'n beetje een klein boerderijtje (leek het wel), gewoon een eigen 'gedoetje' en dat ging hem goed af. Duiven en wat groente. Als je er kwam, kon je meteen aan de koffie: 'Ge wit wel waor die staot! en vat mar 'n stukse pipperkoek'.

Hij was d'n heeroom van Gerard van Maasakkers en de visvriend van mijn schoonvader Jan Swinkels. Samen met Marinuske Biggelaar en Frans Bersselaar hebben ze heel wat memorabele vissersavonturen beleefd.

Ik ben als menneke van een jaar of twaalf/dertien (1969) mee wezen vissen in Kerkdriel, buiten alle uren die ik daar mee in de moestuin heb rondgescharreld. Toen was ook een meneer Van de Weerd erbij, een gepensioneerde politieman. Hij was ook de "gelukkige" die mocht rijden. De vierde man weet ik niet meer. Natuurlijk bij donker vertrokken, want als de vissen al willen bijten, dan bijten ze bij zonsopgang. Ik zat samen met Jan Sleegers in het gehuurde (of geleende) bootje.
Mist over het water, naar de visplek roeien, stokken in de bodem steken en dan de hengels eruit. Voor mij een van de mooiste zonsopgangmomenten van mijn leven. Het mooiste komt nu: bij volledige zonsopgang is er een controle door de rivierpolitie. Er wordt gevraagd naar de visvergunning en wat blijkt, Jan Sleegers heeft vergunning voor één hengel, maar twee of drie hengels uit de boot hangen. De dienders wisten niets anders te verzinnen dan hem op de bon te slingeren. Hij moest zijn naam, geboortedatum en geboorteplaats opgeven, almede zijn beroep.
Bij de vraag over het beroep antwoordde hij: "Visser. Jezus was ook een visser". Hierop reageerde de lange arm der wet met het vragen naar een legitimatie. Toen zagen ze dat hij pastoor was, vervolgens werd het proces verbaal fijntjes verscheurd en zijn ze met stille trom vertrokken. Misschien zou het in deze tijd wel anders zijn afgelopen, maar geef mij de tolerantie van toen maar.

Wim, de “barakken" waar hij (en de zusters aan de overkant) woonden heeft hij vroeger laten zetten bij het realiseren van de Don Boscokerk. Hij wilde geen dure pastorie naast de kerk. Dat was overbodige luxe! Als je door de “zondagse” ingang van de houten pastorie naar binnen ging, stond er een tekening met tekst op de geschilderde houten wand: “Heel de wereld is maar een noodwoning”. Zo’n uitspraak was hem op het lijf geschreven. Wat betreft de moestuin, dat zat hem in zijn bloed. Volgens mij was hij ook een boerenzoon. Ik zal wel even zoeken of ik nog oude foto’s heb waar hij opstaat als jonge pastoor. Ik moet er in ieder geval ook nog hebben van mijn broer met monseigneur Bekkers bij de hoofdingang van de Don Bosco aan het Mimosaplein. Al met al een gemoedelijkere en verdraagzamere tijd dan nu.

Ik heb nog wel een dvd (was eerst een film) die was gemaakt ter gelegenheid van het 25-jarige priesterfeest van pastoor Sleegers in 1963.
Wij waren toen het grootste gezin van de Don Boscoparochie. Er staat van alles op, doopsel, huwelijk, rouwmis en dat pastoor Sleegers, die op de fiets met sigaar in zijn mond de parochianen ging bezoeken. Bij ons was een filmpje gemaakt net op de dag dat mijn vader jarig was. En natuurlijk ook de optocht en de receptie. Heel leuk om al die oude bekenden te zien.