Hier kon je vroeger eieren kopen. Ik weet niet meer hoe ze heetten.

Paaseieren?

Hier heeft de familie Heinen gewoond, ja daar kon je vroeger eieren kopen. Daarvoor heeft de familie Wittebol hier gewoond. Wij hebben op nr 39 gewoond. groetjes Beppie Simons Castelijns

Was dit vlakbij die kolenboer "Kuipers"? Die bracht de kole bij "de mud" (2 zakken)" Voordat er aardgas was stookten wij, zoals vele anderen, kolen.

Kolenboer Kuipers was verder door op de Blaarthemseweg, richting Veldhoven. Ongeveer waar nu de verkeerslichten staan

De kolenzaak van mijn grootvader was gevestigd Blaarthemseweg 85 (zie foto 29010) Het pand is gesloopt en er werden 31 appartementen gebouwd.

Ik herinner mij Dhr Wittebol als lid van het mannenkoor van de Maria Middelares, hij had trouwens zwarte krullen, een statige man. Een van zijn zoons had dat ook maar een ander deed zijn naam wel eer aan en had inderdaad witte krullen. Ik ken ook een Basje Casteleijns, volgens mij was hij misdienaar in dezelfde kerk.

Een mud was oorspronkelijk een inhoudsmaat. Pas bij de invoering van het metrieke stelsel verdween die van plaats tot plaats wisselende eenheid. Maar in het spraakgebruik bleef het woord tot na WOII in zwang, niet als inhoudsmaat maar als gewicht. In Eindhoven sprak men na de laatste oorlog nog steeds van een mud aardappels of een mud kolen. Het gewicht kwam overeen met 65 tot 70 kilo, het gewicht dat een man op zijn schouders dragen kon, ja mannen van toen, natuurlijk.

Mud is een volumemaat. In 1820 (bij het invoeren van het metriek stelsel) werd deze gesteld op 100 ltr (voor kolen afhankelijk van het soort aan gewicht 75 tot 89 kg)
In 1937 bij invoering van de nieuwe ijkwet is deze maatvoering afgeschaft. De kolenboeren bleven deze maat echter gebruiken. Ze bleven afmeten door een stalen emmer vol te storten en vervolgens in zakken over te hevelen. Dit zijn ze tot aan de komst van olie en later het aardgas blijven doen.

Interessant Johan, dat van de kolenboeren en die stalen emmer wist ik niet. Mijn familie van vaders kant kwam uit Zeeland en daar werden met een bascule weegtoestel aardappelen en graan afgewogen, daar heb ik als klein kereltje een paar keer bijgestaan. Mijn oudere neef moest de zak open houden en mijn oom deed met een riek de aardappels in de zak en wachtte dan steeds even om te kijken er al een mud in de zak zat die we dan meenamen naar Eindhoven, want Zeeuwse aardappels, de z.g. Zeeuwse Blauwe, waren de beste, dat kun je begrijpen. Mijn zunige Zeeuwse oom vergat niet erbij te vertellen dat hij de zak terug wilde hebben.

Dit huis stond schuin tegenover ons huis, familie Schmitz-Visser op de Blaarthemseweg 28. En toen ik jong was woonde de familie Wittebol op nr. 37.

Ook met die stalen emmers werd gesjoemeld. Sommige kolenboeren haalden hun elleboog over de emmer zodat er wat minder in de zak werd over geschud. Overigens waren er ook heel wat boeren welke een bascule manipuleerden zodat deze eerder aangaf dat het gewenste gewicht was bereikt.

Zo'n stalen vat stond onder toezicht van het IJkwezen. Met het vat kon je dus niet sjoemelen. Die vaten waren 50 liter groot, een half mud dus. De kolen werden in zakken van een half mud afgeleverd. En natuurlijk kon je sjoemelen bij het vullen van de zakken, daar stond meestal niemand bij. Een kwestie van vertrouwen dus.

Sjoemelen is van alle tijden.