Dit roept kwalijke herinneringen in me op. In mijn jeugd kwam ik hier eens terecht tijdens een ziekteperiode. De nonnen, en specifiek hier het hoofd van de afdeling, waren me niet welgezind. Tijdens een vooronderzoek werd bepaald niet zachtzinnig met mij, als zieke patiënt, omgegaan. Bij de uiting van pijn mijnerzijds werd averechts omgesprongen. In plaats van me te helpen, door een bemoedigend woord b.v, sloeg die brute non me hard in het gezicht! En dat noemden ze toen de zusters van liefde, ik maak er nu van: krengen van onbarmhartigheid! Trauma's houd je ervan over.

Niet specifiek deze gang maar de vele gangen in het "labyrint" Binnenziekenhuis zagen er ook zo uit. Donkere stenen vloeren en gele tegels, blauwe aan de wand. Heel slechte herinneringen heb ik aan dit ziekenhuis op de kinderafdeling van zuster Joanetti, medio jaren 50 begin 60.

Ik heb een tijd terug ook al eens gereageerd bij een andere foto (weet zo niet meer welke) van het Binnenziekenhuis. Nu zie ik deze foto voorbijkomen. Is er iemand die zich nog de kinderafdeling kan herinneren? Daar lag mijn broer. Hij is gestorven in 1967. In zijn laatste jaar lag hij bijna 3 x 3 maanden in dat ziekenhuis. Als ik mee moest op woensdagmiddagen, mocht ik als kind nooit mee bij hem op bezoek en moest net zolang wachten tot mijn moeder weer terugkwam. Hoewel ze tussendoor altijd wel even kwam kijken, maar kinderen mochten niet op de kinderafdeling komen. Ik was toen een jaar of 5, 6. Soms als het heel mooi weer was en de bedden werden naar buiten 'gereden', dan kon ik hem zien als ik helemaal door het ziekenhuis terug naar buiten ging dan een stuk over de stoep teruglopen, naar een hek waar ik dan doorheen kon kijken en hem dan zag liggen. Vanuit de verte kon ik dan naar hem zwaaien. De herinnering aan die klapdeuren op deze foto zijn in mijn beleving ook blauw. Daar moest ik altijd achter wachten bij een trap.
=== Jeanne, mail je nog even je mailadres? (Red.) ===