Kort na de oorlog kwam ik elke dag langs dat bloemenwinkeltje. Ik had natuurlijk geen idee welk leed de fam. Ekstein zo kort daarvoor had geleden. Ik herinner me overigens geen man als bloemenverkoper, maar een donkerharige vrouw. Wat een verschil, een vrouw die nog vol moet zijn geweest van wat haar familie overkomen was (en misschien nog hoopte op de terugkeer van een familielid, zolang ze van het Rode Kruis niets hadden gehoord, bleef de hoop levend) en een stel vrolijke kinderen die daar onwetend voorbij huppelden. In 1946 of 1947 hebben Wim Huiskes en ik daar nog een klein kerstboompje gekregen dat we triomfantelijk mee naar school brachten.