Op de aanhanger liggen misschien wel de Bailey-constructies die gebruikt zijn voor de perronoverkapping van het station.

Nou Hans, dat kan ik wel ontzenuwen. Het zijn noodwoningen die bestemd waren voor Friesland.

Na de oorlog vertrokken de geallieerde troepen naar huis, Canada, USA, GB, Polen. De voertuigen bleven achter, net als voorraden. De vrachtwagens werden snel door het bedrijfsleven in gebruik genomen, er was immers een groot gebrek aan. Maar ook andere spullen bleven achter, zoals uniformen en andere kleding, en ook (ingeblikte) voedselvoorraden. Die werden in zogenaamde dumpwinkels verkocht en waren zeer welkom omdat de gewone productie van levensmiddelen door gebrek aan grondstoffen maar langzaam op gang kwam. Tot 1950 bleven veel goederen op de bon, koffie was het laatste product dat nog op de bon was. De vrachtwagen op de foto is vermoedelijk een Chevrolet, hoewel in de VS meerdere fabrieken werden ingeschakeld voor de productie van militaire voertuigen.

Deze man kende ik persoonlijk. Ik heb eind jaren zestig begin jaren zeventig vaak met hem staan buurten in de Maria van Bourgondiëlaan in Gestel, waar hij woonde met zijn gezin. Een van zijn dochters is de vriendin van mijn vrouw, nu nog. Mijn vrouw komt ook uit de Bourgondiëlaan. Het waren vriendinnen (buurmeisjes), met name Ineke van Oorschot. Hij heeft mij zelfs nog gevraagd of ik voor hem wilde werken op de wagen, maar ik had andere interesses. Die twee meiden gaan wel eens de stad in samen, en ik mag nooit. mee. Twee handen op een buik.

Mijn vader was chauffeur bij Cor van Oorschot, en ik ben daar geboren in 1953. Er woonden daar vier gezinnen in een groot huis. Op deze site staat nog ergens een foto daarvan.

Als je kijkt op foto 14739 in de cabine, dan zie je een kindergezichtje. Dat is (na navraag gedaan te hebben) Ineke van Oorschot, zijn dochtertje (nu ook al in de zeventig), de vriendin van mijn vrouw.