Op deze Sint Jorisdagen waren alle Eindhovense rooms-katholieke welpenhordes óók uitgenodigd in de zeer, zeer vroege ochtend, als de dampen nog over de Genderse Beemden hingen en de nevel nog wasemde uit de geheimzinnig stromende Dommel. Ook de Sint Sebastiaan-Horde uit de Theresiaparochie te Strijp gaf acte de présence tot aan 1968. Akela Sondervan, die zich buitengewoon inspande voor haar horde, zag er nauwlettend op toe bij de "vachtenschouw" (een inspectie van uniform, zuiverheid van de handen en de glimming van de bruine schoenen, de kousen met de knellende elastiekband en de daarin gevouwen groene flos die net onder de boord van de kous moest uitpiepen) dat haar welpen er keurig uitzagen voordat de kolonne slingerend, belrinkelend en zingend op de pedalen stapte op weg naar dit jaarlijks evenement. De verkenners en de voortrekkers met patrouilleleiders en oubazen waren marcherend al lang op weg. Maar de akela vond deze tocht, gans lopend over de gloednieuwe rondweg om Eindhoven, toch te lang en te bezwaarlijk om dat haar welpjes aan te doen: het was ook een heel eind. Ik had er veel moeite mee omdat ik op de Gazelle van mijn vader meefietste met zware blokken op de pedalen. Ritueel kwam ik daarom daverend ten val bij de kruising Gestelse Hoogstraat en Rondweg omdat daar bij het rode stoplicht altijd halt gehouden moest worden. Veel welpen, vlak achter mij fietsend, kwamen dan ook tot valpartijen. Toch was het doorgaans een uiterst enthousiaste samenkomst daar op de grasvlakte en bij de hoogvrome mis, vaak bewogen opgedragen door hoofdaalmoezenier en deken. We zongen het lied "Christus Vincit, Christus Regnat, Christus Imperat!" en keken elkaar triomfantelijk aan, al begrepen we er niets van.

Het waren niet alleen de katholieke padvinders die op deze wei St. Jorisdag vierden, ook de neutrale concurrentie deed dat. Ik weet niet of dat tegelijkertijd gebeurde. Zal wel niet. Bij de katholieken werden de bokken en de geiten streng van elkaar gescheiden, maar die scheiding werd wellicht nog strenger door de lokale katholieke bestuurders gehandhaafd t.o.v. niet-katholieken, omdat het anders tot een mogelijke ontmoeting met andersdenkenden zou kunnen leiden. Daar kon niet genoeg tegen gewaarschuwd worden.

Als je al die marcherende wandelclubs (waar mijn oudste zuster ook bij zat) bekijkt, zie je gewoon een leger. Wat is marcheren? Dat is het lopen in een georganiseerde en uniforme ritmische stoet, vaak uitgevoerd door militairen, maar ook door bijvoorbeeld fanfares, harmonieorkesten en majorettekorpsen. Marcheren is een onderdeel van exerceren, het oefenen in het uitvoeren van bepaalde militaire bevelen. Dit doet mij denken aan een overblijfsel uit de Duitse tijd die we hier gehad hebben. Wat zij begonnen waren, hebben we na hun vertrek nog tot diep in de jaren 50/60 gehandhaafd. Alsof we van die marcherende soldaten geen afscheid konden nemen. Zo heb "ik" het altijd gezien.

Wandelclubs, al of niet begeleid door fanfareorkesten, waren vanaf de bevrijding een vertrouwd gezicht in de straten van Eindhoven, en ik denk dat die wandelclubs ook al voor de oorlog bestonden. Zoveel vertier had men destijds niet. De mensen hadden weinig geld en wandelen kostte niet veel. Een witte blouse, een blauw of rood broekje/rokje en witte sokken kon men zich nog wel permitteren. Ik herinner me vooral de optochten rond 18 september, wanneer voor mijn gevoel de ene helft van de stad op het trottoir naar de andere, wandelende, helft stond te kijken. De buurtvereniging huurde voor die gelegenheid ook nog wel eens een janplezier waarop de jeugd kon plaatsnemen. Een janplezier was een door een paard getrokken wagen waarop kinderen vervoerd werden.

Ja Paul, en zo dringen ze jou hun wil op. Daar is een naam voor en ik wed dat jij wel weet hoe ze dat noemen.

En dat allemaal voor een medaille, waar je 's avonds trots mee thuiskwam.

Nou ja, wat ik wat onbeholpen bedoelde uit te drukken was meer dat al die kinderen vol oprechte vroomheid en aanhankelijkheid ter ere van Sint Joris hun longen uit hun lijf stonden te zingen, begeleid en onder de hoede van een geestelijkheid die vaak (zeker in de periode van de babyboomers) ontucht placht te plegen met diezelfde knaapjes en soms meisjes. Het hoogtepunt van die ontuchtigheden, die later levensverwoestend bleken te zijn, zoals uit het rapport-Deetman bleek dat in 2011 uitkwam, lag tussen 1945 en 1965. Het aanneem- en ronselingsbeleid van de ordes die kinderzorg en internaten betrachtten binnen de Nederlandse kerkprovincie was destijds erop gericht broeders te werven uit de jongens van mindere middenstand die in de sterk aantrekkende economie van Nederland door gebrek aan ambachtelijk specialisme eigenlijk niet aan de bak konden komen. De congregaties richtten zich daarom op deze "edelmoedige jongelingsschap" die vaak geen middelbaar beroepsdiploma kon verwerven wegens gebrek aan stabiliteit, zelfdiscipline en cognitieve vermogens. De jongens die wél aanleg hadden voor de middelbare technische beroepsopleidingen konden makkelijk een baan krijgen nadat de geleide loonpolitiek integraal was losgelaten. Maar de wat achterblijvende jochies die worstelden met hun zelfbeeld, identiteit en huiselijke achtergronden (vaak gebroken gezinnen) konden via deze onderwijscongregaties makkelijk een diploma verwerven dat binnen de katholieke zuil aanzien had maar dat geen burgerlijk effect had zoals een MTS-diploma. Ze kregen een toog, een singel en staande boord, een kamer binnen het immens kloostergebouw en werden "eerwaarden" waarvoor men in de stadsbus eerbiedig plaats maakte. Maar op hun twintigste bleken hun navrante defecten. Die op middelbare leeftijd tot waarlijke satanische praktijken ontspoorden. Dezen waren nu juist bij uitstek de aalmoezeniers van deze welpjes en hordes evenals de twijfelachtig afgestudeerde stadskapelaans die op hun vale pastorie erachter kwamen dat ze het celibaat in al zijn consequenties stomweg niet aankonden.

Bij een gerenommeerde webwinkel is een boek te koop over hoe het leven als kind was bij de nonnen. Het heet "Strafkind, gevangen bij de nonnen". Lees dat eens. De inleiding van de inhoud van het boek zegt al genoeg.