Het is dat het ziekenhuis geen uitbreidingsmogelijkheden meer had, maar anders was het best een mooi ziekenhuis in late Art Deco stijl gebouwd. Echter, door de bestaande uitbreidingen, waren de gangen in het ziekenhuis wel extra lang geworden, als een patient in bed op wieltjes naar een behandelingskamer gebracht werd, was dat vaak een lange rit. Liggend op je rug maar kijken naar het plafond.

Of met acht of tien kinderen op een bed om je keelamandelen te verliezen en dan huilend weer terug naar je kamer. Je mocht nog niet eens een boertje laten, want dan had je kans dat je begon te bloeden.

Maar je kreeg wel een lekker ijsje en je mocht na een dag weer naar huis. Als kind heb ik langdurig in dit ziekenhuis gelegen. Ik heb dat diverse malen meegemaakt hè en dat vond ik toch altijd zo onrechtvaardig!