Ik speelde in deze speeltuin vanaf 1970 à 1971 tot 1978 of zo. Ik weet nog dat die man die daar de scepter zwaaide opa Vondervoort genoemd werd.

Ik kwam vroeger (vanaf 1948) bijna elke dag in de speeltuin. Het was er altijd fijn spelen met draaimolen, schommels, kabelbaan, rolschaatsbaan en voetbalveld. Meneer Bats was een alleskunner. Hij heeft dikwijls mijn hoofd verbonden omdat ik een gat in mijn kop had gekregen door het eikels uit de boom gooien met stenen. Vroeger mocht ik wel in het pierenbadje van mijn moeder, maar we gingen altijd naar het kanaal. Je kon pas zwemmen als je over het kanaal kon zwemmen. Het was een prachtige tijd. Later is het stenen buurthuis gebouwd. Daar heb ik muziekles gehad, gedanst en films gekeken.

Ik las dat je lid moest zijn van die speeltuin maar dat is niet helemaal waar. Ik woonde in de Halvemaanstraat en we waren geen lid van de speeltuin, maar we speelden er elke dag. Er is nooit gevraagd of we lid waren, zelfs niet als het speeltuindag was. Dat was één keer per jaar een dag in de grote vakantie met allemaal aparte spelletjes. Er was van alles te doen. Zo was er ook elke keer "paal klimmen". Er stond dan een paal van zo'n acht meter hoog. Bovenin hing een hoepel met enkele pakjes die ingepakt waren in krantenpapier aan een touwtje. Je klom naar boven tot aan de hoepel, trok het pakje naar keuze los en je liet je naar beneden glijden, wat wel eens brandplekken gaf aan de binnenkant van je benen. Dan vlug kijken wat er in het pakje zat. Ik heb er altijd aan meegedaan. Soms als de spelleider zag dat je een goede klimmer was, smeerde hij de paal in het midden in met groene zeep, en dan moet je van goeden huize komen om toch bij die hoepel te komen. Veel jongens die het probeerden waren vlugger beneden dan boven. En hoe denk je dat je er uitzag als je in die vette paal geklommen had? Mijn moeder was er niet kapot van als ik thuiskwam met mijn broek en hemd onder de groene zeep. Dat alles is weg, heel die speeltuin is nu een groot grasveld vanaf de Koenraadlaan tot aan de Lochemstraat. Het enige wat er nu nog staat is het voormalig buurthuis, B.E.W. (voluit Buurtvereniging Eindhoven West) heette het toen. Nu zit er “De Bron” in en is het een buurthuis annex kerkgebouw van “De vergadering van gelovigen”. Ik weet nog dat dit gebouw gebouwd werd. Ik was daar altijd aan het spelen, na school met mijn toenmalige vriendje Koos de Roo. Toen ben ik er ook achtergekomen dat je van glaswol af moet blijven zonder beschermende kleding, en dat je er niet moet in duiken met een korte broek en met een hemd met korte mouwtjes. Al doende leert men. In dat gebouw werden veel dingen georganiseerd en veel scholen uit de omgeving maakten er gebruik van. Er was ook een groot podium in waarop veel gedaan werd, zoals toneel, dansen, goochelshows enz. En de beheerder, meneer Bats, heeft vaak staan mopperen tegen mij omdat ik weer iets deed dat daar niet mocht, zoals voetballen op de rolschaatsbaan (die was van beton) en op de familieschommel staan, want daar mocht je alleen op zitten. En van de gewone schommel springen, als die aan het zwaaien was. In de zesde klas kreeg je op het einde van het schooljaar en als je van school ging in het BEW-gebouw seksuele voorlichting van de paters capucijnen van de Koenraadkerk. Die wisten precies hoe het allemaal moest. Een betere uitleg over seksualiteit kun je van niemand krijgen dan van die priesters. Voor in het halletje heb ik nog een keer slaande ruzie gehad met die pater Canisius, die dacht dat hij alles mocht en kon. Niet dus, dat heb ik hem afgeleerd. Ik ben er pas nog geweest om een paar foto’s te maken van dat gebied daar, maar de sportvelden die daar nog liggen zijn wel erg verwaarloosd. Die waren zoals ik nog weet in die tijd zeer goed bijgehouden en de twee voetbalvelden lagen er altijd netjes en verzorgd bij. De rolschaatsbaan (zie foto 28253) is er ook niet meer. Het lijkt nu een bouwterrein. Op het terrein van de dahliatuin aan de Elburglaan staat al meer dan zestig jaar een schuur, maar die is niet meer te zien. Hij is helemaal overwoekerd en verwilderd. Als je onder het viaduct (viaduct Vissenhoek, 1961) doorloopt, zie je het Philips van Lennippark. Daar waren in de jaren vijftig en zestig akkers van boer Fasen, waarop koren en aardappels groeiden. Er liepen ook koeien, en daar leerde ik dat je niet moet pissen tegen prikkeldraad waarop stroom staat, het zogenaamde schrikdraad. Dat geeft toch een raar gevoel aan je tractement. Langs die akkers liep ook een zijpad tussen twee korenvelden. Dat pad ging naar het Beatrixkanaal, naar de Baileybrug bij het vliegveld, en daar ging ik altijd zwemmen. In zomers met goed zwemweer was het daar altijd druk.