De jongeman, vooraan rechts, is mijn vader Tinie van Dijck. Hij was in 1914 geboren dus hij moet een jaar of 16 zijn geweest.

Het blokje dat tussen de bankschroef zit moest haaks en vierkant worden gevijld. Dat was de opdracht. Het metalen stuk ijzer werd aangeboden door de leraar en was zo'n 60 m/m groot, als hij het terug kreeg was het nog 40 m/m. De bedoeling was het vijlen onder de knie te krijgen, wat wij niet wisten natuurlijk. Terwijl het blokje steeds kleiner werd, groeide de blaren in je hand. Nu had ik er al snel iets op gevonden. Ik had een ander stuk ijzer in de schroef staan en het aangebodenen had ik aan een vriend mee gegeven die les had in frezen. Toen ik het terug kreeg heb ik het nog dagen voorzichtig staan te vijlen met een berg krijt er op. En wat denk je? De leraar ziet het stuk aan en dan naar mij, terwijl hij aandachtig bekijkt zegt hij "dat kan jij niet gedaan hebben" , ik geef je hier een onvoldoende voor en wil niet weten hoe je dat voor elkaar gekregen hebt. Met een nieuw stuk ijzer ben ik naar de werkbank terug gegaan. Tussen het oliekannetje en de zwaaihaak moest ik nog terug naar mijn stuk ijzer, mijn eelt verstevigen, helemaal opnieuw. Het heeft mij geen windeieren gelegd want vijlen zit in mijn bloed. Als er later iets gevijld moest worden was het altijd; "laat Wil dat maar doen". Een werkstuk in de schroef en met de ritsbeitel een gleuf uit slaan die mij enkele weken naar de dokter heeft doen lopen, omdat ik mijn duim vast op de karters van de gleuf geslagen had. "Niet naar de kop van de beitel kijken maar naar de punt, "Dat was de raad die gegeven werd. De dokter heeft de nagel met heel weinig verdoving verwijderd. Toen wist ik meteen dat de spreuk moest zijn. "Het klopt als een zwerende vinger".