"Deze, uit de XVe eeuw dagteekenende kerk (foto linksboven. red.) heeft gestaan op het zgn. oud-kerkhof, vlak tegenover de pastorie van Strijp. Eeuwenlang is deze kerk aan de katholieken ontnomen geweest. Door een bijzonder decreet d.d. 4 April 1799 werd het parochieele kerkje cum annexis aan de katholieken teruggegeven, voor de som van 7000 guldens. Geheel Strijp telde toen 1875 inwoners.
De kleine klok van het oude kerkje doet thans dienst als angelus-klokje, hangende in het torentje der tegenwoordige St. Trudo-kerk. Dat oude klokje, wegende circa 100 kilo's, met een middellijn van 36 c.M., draagt als opschrift: "Anna es miin naem, ghemaect in jaer mcccclx". In 1886 werd het kerkje afgebroken. Menig oude Eindhovenaar (in1930! red.) zal zich, deze foto ziende, het typische kerkje nog voor den geest kunnen halen. Strijp was toen wel het ongenaakbare 'heksenland" ¹⁾, maar toch, men kon er komen en herinnerend aan dat kerkje is nog de uitdrukking: "hij is in Strijp naar 't Lof geweest". ²⁾ 
Linksonder: de bestaande (1930! red.) St. Trudokerk van Strijp."

Uit de Eindhovensche Illustratie van Theo Verschueren.

De foto rechts van de huidige Trudokerk is van Frans Snoek

 ¹⁾ Strijp zóu volgens de volksmond 'Heksenland' heten, omdat er vroeger veel "kwaai" vrouwen gewoond zouden hebben en er zouden veel katten geweest zijn die volgens de 'volksoverlevering' poot aan poot om de Strijpse kerk (die middeleeuwse) gedanst zouden hebben.
²⁾ In de onvolprezen uitgave 'De Brabantse Spreekwoorden' van Drs. H. Mandos en M. Mandos - Van de Pol op blz. 445 onder Strijp, staat dat de uitdrukking "Hij is in Strijp In 't Lof geweest" betekent: "Doen alsof men van niets weet." – Met dank aan Caspar van de Ven voor deze uitleg en informatie. (red.)

Datum: 19-04-2013

Naam: Gerard Strijards  

Heksenland. Strijp heeft diverse merkwaardige, soms zelfs macabere bijnamen gekregen in de loop van zijn meer dan zeshonderdjarig bestaan. Het blijft fascinerend dat een bevolksgroep bijeen is gaan troepen in een langgerekt geuldal dat "overloopgebied" vormde van Gender en, verderop, Dommel, waar het water maanden lang bleef stillestaan. Dat doen mensen eigenlijk niet: van nature zoeken zij zandruggen, verhogingen tussen slenken, eventueel terpen voor hun woonst. Rondom dat oude kerkje lag het kerkhof, waar al vóór 1400 begraven werd, terwijl aanpalend een graaf en brandkuil voorhanden waren, waaraan ook drinkwater ontleend werd. Dat daarin lijkengif doorsijpelde, die flakkerende ziekten veroorzaakte bij de omwonende, wordt nog in rapporten vanwege de provinciale volksgezondheid in het begin van de twintigste eeuw vastgesteld; vliegende zinkings, boezemwoelingen, katterale koortsen, zo wilde de volksoverlevering. Daartegen bestonden dan weer locale bezweringsformules en medicamenten, iets wat in diverse Kempische rapporten breed uit de doeken gedaan wordt, niet specifiek voor Strijp, maar meer algemeen binnen het gebied der acht zaligheden. Maar Strijp had van die ontraceerbare volksziekten intens en herhaaldelijk last en doktoren, die zetten zich niet neder in dat huiverend gehucht. Tenminste, niet voordat de Strijpse straat van klinkers was voorzien. Het zou mij niets verbazen als locale heksen hun merkwaardige brouwsels ter beschikking stelden, als weer een van die rare Strijpse koortsen losbrak. Het bedwingen van Gender en Dommel, het doen doorstromen van Run- en Windgraaf had in ieder geval op de volksgezondheid een direct begunstigend effect, even als het laten doorslaan van een dorpspomp door Pastoor van Griensven bij de oprichting vanm Liefesgesticht en katholieke lagere meisjesschool in het midden van de negentiende eeuw.