Ik meen me nog te herinneren dat er eerst gewoon muntjes van een dubbeltje gebruikt konden worden in de gasmeter. Later kwamen daar speciale muntjes voor in de plaats, die werden vaak verkocht door mensen die daar dan een cent extra voor vroegen. Zorgde je er niet voor om op tijd gasmuntjes te kopen zat je mooi zonder gas. Wat een ellende was dat! Zeker goed om je dat weer eens te realiseren! Toch wel gemakkelijk tegenwoordig.

Dubbeltjes waren voor het licht en de halve stuiver past in de gasmeter. Maar in de oorlog hadden er veel mensen wat op gevonden. Door het ontkoppelen van de gasmeter en de twee pijpen te verbinden met een stuk oude binnenband van een fiets, kon men onbeperkt gas afnemen, daar de meter buiten werking werd gesteld. Door nu met een scherpe geisoleerde naald in de bovenleiding te prikken en vervolgens achter de meter het zelfde te doen was er ook licht. De beschadigingen in de draad waren van dien aard dat het moeilijk, zo onmogelijk was hier later iets van te zien. Het apparaat had dus twee geisoleerde dunne naalden verbonden met een geisoleerde draad. Dat het een levensgevaarlijke handeling was zal een ieder begrijpen. De isolatie was vroeger niet meer dan een gevlochten asbest kousje. Dus niet als nu een mooie gekleurde kabel! Maar sabotage werd door iedereen als heel normaal gevonden! De persen moesten in het geniep gewoon draaien. Het krantje met het laatste nieuws moest zo snel als mogenlijk worden rond gebracht.

De tijd van de muntjes is nog niet voorbij, hij komt weer terug. Er zijn nogal wat wanbetalers tegenwoordig, het zijn in de meeste gevallen doodgewone mensen, echter hebben ze hun rekeningen niet in de hand. Ze geven toestemming voor automatiche incasso, hebben 6 Loten van de postcode loterij, zijn ook nog bij een stuk of wat andere loterijen en op het eind van de maand moeten de lege flessen de deur uit. Maar met het meterje valt alles weer op zijn plaats, want niet betalen geen T.V. kijken. Dus hij zit er weer aan te komen!

Een vriend van mij was meteropnemer bij de Nutsbedrijven van Eindhoven. Ik heb hem opmerkzaam gemaakt op deze site, dus ik verwacht eerdaags een van zijn belevenissen.

Een afbeelding van zo'n gasmuntje staat op foto 2511.

Wat mij te boven komt bij het zien van deze apparaten is het volgende. Daar wij het niet breed hadden, mijn moeder was weduwe en kreeg ook geen pensioen, was het vaak dat op het einde van de week ze de bodem zag van haar beurs. Als s'avonds de dubbeltjes op waren en we patsboem in het donker zaten dan kwam haar oplossing, speciaal voor dit doel had ze 3 halve centjes bewaard die door het apparaat geaksepteerd werden en er was weer licht. Als de meteropnemer langs kwam en de dubbeltjes netjes in rijen werden gelegd voor telling dan werden de 3 halve centjes boos opzij gelegd en moesten er dubbeltjes voor komen. Deze halve centjes zijn meerdere keren gebruikt en ik heb ze nog steeds, zij waren ons redmiddel als we in het donker zaten.

Mijn vader was vroeger meteropnemer. Ik kan me herinneren uit zijn verhalen dat mijn vader zijn wijk als beginnend meteropnemer zo snel deed dat zijn collegae abtenaren bang waren harder te moeten gaan werken.
Mijn vader loste dit op door, als hij klaar was, zich bezig te houden met houtbewerking aan de timmerfabriek aan de Hoogstraat, waarna hij gewoon zijn tijd erover deed die er voor stond.
Ook heeft hij als meteropnemer met veel plezier zijn kapitein uit zijn diensttijd, die een pestkop was en aan de Montgomerylaan woonde, mogen afsluiten.

Is nu ondenkbaar, ik kan me ook herinneren dat mijn vader alleen thuis en bij anderen hard werkte. Op de nuts /gemeente bedrijven was het meer aanwezig zijn.

Hij was ook lid van iedere Vereniging binnen de Nuts /gemeentebedrijven (zangkoor, Fotoclub,  ontspanningsvereniging). De organisatie gebeurde allemaal onder werktijd.
Wat had die generatie overheids- en Philipsmensen het toch makkelijk, ik denk dat ze een enorme schok zouden krijgen als ze nu moesten werken met 0 zekerheid, uitzonderingen daargelaten natuurlijk.
Toen deze generatie met pensioen ging in de jaren 90 is alles op de schop gegaan.

Marc, Ik had je graag een keer laten zien hoe ik met mijn collega's tonnen staal moest verwerken en als je een keer op keek vroeg de baas of je niets te doen had. En onder werktijd was er nog geen tijd een boterhammetje te eten. Dus even op de plaats rust was er niet bij .Niet alles over een kam graag. Want dit schrijven van jou... ..daar krijg ik een rare smaak van in mijn mond.