Ik ben hier als meisje van 6 jaar (1969) gehecht op mijn voorhoofd op de eerste hulp, na een val tegen de etalage van Hoyng-Jungerhans in de Rechtestraat. Mijn vader (Wim Arts) is met mij hier naartoe gerend. Ik kan mij gelukkig niet al te veel meer herinneren, behalve dat ik een pop mocht uitzoeken in de speelgoedwinkel om de hoek. Uit verhalen is mij verteld dat zijn ouders in de Ten Hagestraat een hotel gehad hebben. Jammer dat er niet veel bewaard is gebleven. Ik herinner mij ook nog de opgravingen in die hoek, na de sloop. Lange tijd stonden er houten wanden rondom, waarbij ik dacht dat Nico Arts (verre familie) er de opgravingen heeft geleid.

Ik ben hier ook meer dan eens geweest, maar niet als patiënt. In de schoolvakanties ging ik vaak met mijn vader mee in de auto als hij visites ging rijden. Ik kwam zodoende ook bij alle ziekenhuizen van Eindhoven als hij patiënten bezocht die waren opgenomen; St. Joseph aan de Aalsterweg, Diaconessenhuis Parklaan en dit ziekenhuis. Je kunt het je niet meer voorstellen, maar er stonden op de binnenterreinen van die ziekenhuizen zelden meer dan vijf auto's. Soms bleef ik in de auto zitten, maar vaak stapte ik uit en liep hier en daar een deur binnen om te kijken wat ze daar aan het doen waren. De mensen die daar werkten vroegen me soms wat ik daar kwam doen en hadden niet meer dan hun wijsvinger nodig om mij weer naar buiten te sturen. Het Binnengasthuis bestond uit een allegaartje aan gebouwen, dus daar viel voor een klein ventje veel te ontdekken.