Voor de mensen die hem niet gekend hebben: stel je Fernandel voor in de rol van Don Camillo en je hebt enig idee hoe hij was. Ruwe bolster blanke pit! Ik zie hem nog vast blijven haken met zijn lange rok aan het prikkeldraad rond een weiland toen hij achter ons aan zat omdat we in zijn tuin aan het fruit hadden gezeten! Toen we later thuiskwamen kregen we ze alsnog uitgemeten door onze ouders want de pastoor was geweest! Ook herinner ik me nog als de dag van gisteren dat Jan Raaymakers, Peter van Astfeld en ondergetekende op een warme vakantiedag in de zomer 's morgens rond half elf stiekem de toren van de Vlokhovense kerk inklommen om van een prachtig uitzicht te genieten. En het was een prachtig uitzicht: je eigen woonomgeving van boven zien maar ook heel ver weg kunnen kijken. Zels Daf II aan de Geldropseweg kon je zien! Maar toen het tegen elven liep wilden we weer weg gaan om de slagen van elf uur niet tussen de klokken mee te hoeven maken. Maar juist op het punt dat we de deur wilden openen naar de wenteltrap hoorden we "klik klik" en de deur zat op slot! Wij dachten dat we ongeziens naar boven waren geklommen maar de pastoor had blijkbaar alles door! Nou dan maar je oren dicht en de elf slagen uitzitten om daarna door de pastoor de wenteltrap afgejaagd te worden. Althans dat laatste dachten we. Maar we dachten verkeerd! Hij liet ons mooi zitten zodat we ook nog konden genieten van de slagen van twaalf uur en pas daarna werden wij zoals verwacht naar beneden gejaagd.
Ook herinner ik me dat de kerk een geluidsinstallatie had gekregen. Jahaaa.... Vlokhoven werd opgenomen in de vaart der volkeren! De eerste keer dat ie gebruikt werd kwam de pastoor mert slechts één misdienaar uit de sacristie en liep de trappen van het altaar op. Die misdienaar was nog in opleiding en zat dus normaal links op de trappen. Maar als er maar één misdienaar was moest die rechts zitten! De pastoor zette de miskelk op het altaar, pakte zijn bonnet af en overhandigde die zonder om te draaien naar rechtsachter waar hij de misdienaar verwachtte. Maar het manneke zat zo ingespannen in zijn boekske te kijken wat ie allemaal moest doen dat die niks in de gaten had. Dus de bonnet werd niet aangenomen waarop de pastoor siste: "Vat aon!" Maar niks gebeurde. Maar de sissende opmerking van de pastoor was wel in de hele kerk te horen! Toen, wat luider: "Vat aon!!!" Maar weer gebeurde er niks. Het kerkvolk genoot! De pastoor keek toen om, zag dat rechtsachter hem niemand zat, keek toen links, deed één stap lager, pakte het manneke in zijn kraag en sleepte hem voor zich langs over het altaar en zette hem rechtsachter zich weer neer! Toen reikte hij opnieuw zijn bonnet aan onder een overtuigend: "VAT AON!". Dit galmde luid door de kerk en kerkgangers lagen in een deuk!!
Waren dit de ruwe bolster verhalen, de blanke pit kwam ook aan bod. Ik herinner me dat het huis van fruitteler Kielenstein, die tussen Vlokhoven en Son op hoogte van de Philipswijk woonde met een groot gezin, 's nachts in vlammen opging. Blijkbaar hebben er toen mensen midden in de nacht bij de pastorie aangebeld voor beddegoed. De pastoorsmeid die open gedaan had vond dat ze de volgende dag maar terug moesten komen. Maar de pastoor had alles gehoord en sommeerde de meid alle beddegoed, inclusief wat er op zijn en haar bed lag aan die mensen mee te geven!
Mijn Opa, Marinus van de Rijdt van Woenselsestraat 33, onderhield eind jaren '50 begin jaren '60 de pastorietuin. Op zekere dag kwam hij achterom en zag dat er een grote vierkante loden plaat tegen de achtermuur was geschroefd. Op de vraag aan de pastoor waar dat voor was, zei die dat hij een 5 mm buks gekocht had (waarschijnlijk bij Harry Roxs), en schietschijven en dat hij zo kon oefenen. Op de vraag waarom er dan geoefend moest worden zei de pastoor dat er regelmatig "klôtjong" appeltjes en ander fruit uit zijn tuin jatten en dat hij ze met die buks weg wilde houden. En dat deed hij: hij schoot gericht op de benen!
Mijn moeder onderhield in dezelfde tijd zaal Unitas. Het cafégedeelte was er toen nog niet alleen de (dans)zaal met podium en bijruimtes. Aangezien Unitas van de parochie was werd mijn moeder betaald door de parochie dus de pastoor kwam elke week op Woenselsestraat 31 om af te rekenen. Tijdens één van die keren hoorde hij dat ik naar de Kweekschool aan de Hemelrijken zou gaan! Het enige wat hij toen tegen mij zei, was: "Bewaar te allen tijde je kuisheid!" Hij zat blijkbaar nog helemaal vast in het "Rijke Roomsche Leven" van voor de oorlog! Maar kleurrijk was hij wel!

Dank, Cor, voor jouw tip, anders had ik dat prachtige verhaal van jou , voorlopig althans gemist. De 5 mm. buks zal destijds zeker wel gekocht zijn bij mijn vader, Harrie Roxs, want onze Pa had een goed contact met Pastoor Odemaere, en trouwens ook met kapelaan Grüter. Die kwam regelmatig bij ons over de vloer. De kenmerkende omschrijving van de pastoor: Ruwe bolster, blanke pit, paste helemaal bij hem. Daar ben ik het helemaal mee eens. Wat kon die man af en toe lomp zijn. Vergeet ook niet zijn typische preken meer, meestal niet zo lang, maar wel krachtig, en vaak ook confronterend. Ontdekte hij een van zijn "schaapjes" achter , vaak staand, in de kerk, welke hij al lange tijd gemist had, dan kreeg hij of zij publiekelijk de volle laag, en werd op z´n nummer gezet. Van: "Als je zo weinig de Mis bezoekt, blijf dan maar voortaan helemaal weg!" Ja, zo ging dat in die tijd. Herinner me nog een keer, dat ik had gebiecht bij hem, en ik in zijn ogen echt kattenkwaad had uitgehaald. Bij het verlaten van de biechtstoel, kreeg ik prompt een flinke oorveeg. Maar hij was van de andere kant ook heel sociaal-maatschappelijk bewogen bij het wel en wee van de parochianen. Een bijzonder figuur. De latere pastoor Vallinga was totaal anders, rustig, zachter en moderner van aard.

Er schoot me ook nog te binnen dat, ik meen in 1958 in de 5e klas van de Petrusschool, op een vrijdagmorgen de pastoor op school kwam (deed hij elke vrijdag om de catechismus te overhoren) en Jan Roosen (die op de Woenselsestraat naast schilder van Riet woonde) naar voren riep om de testen of Jan wel geleerd had. Blijkbaar waren Jans interpretaties van de catechismus niet zoals de pastoor ze zich voorstelde en e.e.a. resulteerde in een klinkende oorvijg voor Jan. Jan liet zich echter niet onbetuigd en gaf de pastoor een snoeiharde schop (met hoge schoenen want die droegen we toen) tegen zijn schenen. Daarop rende Jan naar huis waar ie waarschijnlijk toch naar toe gestuurd zou zijn! Ik herinner me nog dat Jans vader op hoge poten naar school kwam en de pastoor waarschijnlijk onverbloemd duidelijk heeft gemaakt: "mè oe pote van onze Jan af te blijve!" 's Maandags was Jan weer gewoon op school.

Dit is met tranen in mijn ogen van het lachen genieten van de verhalen hierboven. Zooooo herkenbaar allemaal.

Prachtige verhalen over pastoor Odemare. Ik kan er nog wel iets aan toe voegen: Hij was ook beschermheer van de Vlokhovense Fanfare en daardoor heel bevlogen met het wel en wee ervan. Toen Toon Walraven (de tambourmaitre) op een vergadering vroeg om meer geld voor uitbreiding van de drumband gaf de pastoor boos te kennen dat dit nergens voor nodig was. Hierop stelde Toon, dat hij dan uit de fanfare stapte en met een eigen drumband "Vlokhovens Glorie" verder wilde gaan!! De pastoor brieste van woede en toen ik ook te kennen gaf over te zullen stappen, siste hij me toe: "dan zal ik er voor zorgen, dat jij niks zult bereiken bij de NS!!" (waar ik toen net een jaar werkte). Later, toen de inmiddels opgerichte drumband (die overigens tot het onstaan van De Tamboerijnen van de Stadt Eindhoven heeft geresulteerd) een eerste optreden door de Woenselsestraat maakte, ging de pastoor op de fiets vooruit en maande iedereen die op straat liep om naar binnen te gaan!!
Zo zijn er zeker nog veel meer voorvallen te vertellen, zoals ook dat hij het "hemd van z'n kont" gaf als hij dat nodig vond: de pas opgerichte toneelvereniging had nog geen gordijnen voor het toneel en toen hij dat ter ore kreeg, gaf hij de pastoorsmeid opdracht om de gordijnen van de pastorie af te geven..

Pastoor Odemare was naar mijn bescheiden mening een haastige, driftige en een man die niet altijd zijn handjes thuis hield. Herinner me nog als de dag van gisteren dat hij mij een flinke klap om mijn oren gaf. Was bij aanvang van de Hoogmis. Ik liep als laatste misdienaar voor de pastoor. Kennelijk ging het hem te langzaam, hij snauwde ons toe om sneller te lopen, plotseling sloeg hij mij, waarop ik met de wijwateremmer in de hand over het altaar rolde.

Bij het lezen van al die reacties over Pastoor Odemaere kan ik ook niet achterblijven. Indertijd was ik lid van het kerkkoor. We oefenden in het café bij zaal Unitas was X van der Vleuten de scepter zwaaide. Na afloop biljarten. Als we tijdens de hoogmis ons terugtrokken van de voorkant van het koor konden we ongezien toepen. Dat dachten we tenminste. De pastoor echter kon vanaf de preekstoel in een klein spiegeltje kijken waarmee visueel contact gemaakt kon worden met de organist en daarin zag hij blijkbaar dat we aan het kaarten waren. En dus, door een volle kerk heen, zonder enig voorbehoud brulde hij: "En willen ze daar op dat koor nou eens ophouden met dat toepen!!" De hele kerkgemeenschap draaide zich als één man om om naar boven te kijken en het was de kunst om in een flits netjes vooraan boven te zitten zodat iedereen kon zien dat jij niet zat te toepen. We hebben het later dan ook nooit meer gedaan. Een ander voorval: het was voor iedere jongen spannend en avontuurlijk om, als de deur naar de klokkentoren openstond, stilletjes naar boven te sluipen in het schemerdonker van de lange wenteltrap, helemaal naar de klokken, En wat voor een geluid kwam eruit als je er naast stond. Hoe het kwam weten we nog steeds niet, maar op een keer bleek de deur op slot toen we naar buiten wilden. Om de een of andere reden wist hij dat we met een paar jongens naar boven geklommen waren en hij liet ons mooi een dik uur zitten. Toen hij daarna de deur kwam openmaken kreeg de eerste een rake klap, de rest was de pastoor te vlug af. Op de jongensschool moesten we later strafwerk maken omdat hij de meester had geinformeerd! Later, toen ik op het koor was ben ik vaker naar boven geweest en nooit geen problemen meer met de pastoor gehad. Omdat ik zo'n trouwe kerkbezoeker was in mijn jeugd en de jonge jaren, kreeg ik elk jaar op school een missaal. Om te kunnen controleren of je in de kerk was geweest kreeg je bij het verlaten van de kerk een kaartje waarmee je in de klas op school kon aantonen dat je inderdaat in de kerk was geweest. Een en ander werd nauwkeurig in een klassenboek bijgehouden.

Toen de pastoor 25 jaar priester was zongen wij voor hem uit volle borst.
25 jaar heeft de feesteling gewerkt, met de gave door God hem geschonken
voor het heil van de jeugd die zo dierbaar hem was door zijn ijver steeds uitgeblonken
voor kerk en staat, voor school en patronaat,
heeft hij gewerkt, gestreefd, voor Godes eer geleefd,
dat dan de jeugd hem ere geeft. 2x
Lieve Heer Pastoor, wij wensen U geluk
en wij hopen dat God U spare.
Verder weet ik het niet meer, maar ik zing het nog steeds. Met veel emotie en het plaatst mij direct terug in de tijd. De melodie is van het lied Piet Hein. Ik heb nog veel herinnetingen aan de pastoor. Hij was een heel vriendelijke man, zo herinner ik me hem. Als de pastoor op de fiets langs kwam met de hostie, dan knielden wij kinderen en maakten een kruis. Als hij op de fiets langskwam staken wij kinderen onze hand uit en hij klapte tegen onze handen. Dat was voor ons kinderen prachtig.