Piet van de Wiel woonde recht tegenover me (Stellenboschstraat). Hans van Hal woonde recht achter me  (Pres. Steijnstraat). Piet van de Wiel was een goede vriend van Gerard Derijck (Dr. Willem Leijdslaan).
Piet is helaas al overleden. Gerard kwam ik laatste zomer nog tegen met zijn echtgenote, Ietje van Breugel, uit de Radiostraat . Leuk om te zien dat hier de BROERTJES Hernaus op staan. En Hans Rooijmans, was dat de Aalmoezenier (zo te zien) de man die nogal snel van praten was en de mis op zondag op het laatst onverstaanbaar aframmelde? Wel een hele aardige man als aalmoezenier.

Beste Ron,
Ik blijf maar twijfelen over dit kamp. Ik kan mij helemaal niet herinneren dat ik ooit in Schaarsbergen ben geweest. Maar ik mag natuurlijk het logboek van de Vossen niet in twijfel trekken. Zoals ik al eerder schreef: logboeken liegen niet. En die van de Vossen zeker niet! Ik geef mij gewonnen: het moet dus Schaarsbergen zijn. Morgen even naar de dokter om te vragen of Alzheimer al heeft toegeslagen...

Marijke,
Hans Rooijmans is alleen maar een naamgenoot van de aalmoezenier, maar verder gewoon een van de verkenners. Ik schrik overigens van je mededeling dat Piet van de Wiel er niet meer is. Dat wist ik niet. Ik bewaar goede herinneringen aan deze lange, dunne jongen met zijn typische gevoel voor humor. Dat Gerard en Ietje (goede vriendin van mijn zus) nog bij elkaar zijn, daar word ik dan wel weer blij van. Zo zie je maar weer: nostalgie heeft vele facetten...

Hallo Frans, ik weet vrijwel zeker dat dit een kamp was ergens in de buurt van Arnhem.
Dus volgens mij is jouw twijfel gerechtvaardigd als het gaat over Schaarsbergen. Ik weet nog dat ik voor die tijd nog nooit zo ver had gefietst op mijn fiets zonder versnellingen en met de plunjebaal dwars achterop. De rest van de tekst klopt wel. Ik weet nog dat mijn ouders en zusjes toen op bezoek zijn geweest. Ik zat bij de Kemphanen en vertrouw dus het logboek van de Vossen niet!

Wim, ik denk dat je twijfel aan het Vossenlogboek niet terecht is. Zij hebben het hier over het dorpje Schaarsbergen, dat inderdaad vlak bij Arnhem ligt. Dus wat dat betreft klopt je herinnering wel. Zelf ben ik er nog steeds niet uit, maar - zoals eerder gezegd - ik vertrouw inmiddels meer op het logboek van de Vossen dan op mijn eigen geheugen. Al heb ik haast slapeloze nachten van de vraag of ik ooit in mijn leven wel eens in Schaarsbergen ben geweest. Voorlopig hou ik het op de lezing van Jean, Ron en Hans, want ik kan het tegendeel niet bewijzen.

Ron, je vergist je. De jongeman, staande uiterst rechts, met de armen over elkaar, dat is Wim van Eijck. Ik neem aan dat Mart Coolen toen niet is meegegaan, omdat hij niet op deze foto staat.

Jack, je opmerking over Wim van Eijck is helemaal terecht. Waar de opmerking over Martien Coolen vandaan komt, weet ik niet. Mart was een jaar of twee, drie ouder dan wij; hij was ten tijde van dit zomerkamp al stamlid, dus logisch dat hij niet op deze foto voorkomt. Jack, kun je nog even vertellen waar ik jou moet plaatsen? Wanneer was jij bij Sint Jan de Doper en bij welke patrouille zat je?

Hoi Frans. Wel, Wim van Eijck was dik bevriend met Mart Coolen, vandaar mijn vermoeden. Ik was weer bevriend met die twee. Ik ben welp geweest van de St. Jan de Dopergroep. Rode nest, twee gele strepen. Als ik ze vind dan zal ik foto's sturen. Verder ken ik de broer van Hans Hernaus de oudere broer van Ron. Ik ben helaas maar een paar weken verkenner geweest, want ging in militaire dienst Groetjes!

Ja, ik meld me ook nu ik deze site ontdekt heb, ik ben de derde van rechtsonder die schuin naar boven kijkt en herinner nog veel mensen. Het was toch een mooie tijd. Ook op foto 9343 ben ik van de partij. Iedereen mocht toen een dolk dragen en weet nog dat eer eens een ongeluk mee gebeurd is toen wij in de herfst met onze patrouille, de Bevers, paddenstoelen gingen verzamelen. Als spel waren we met de dolken en werpmessen op een boom aan het gooien een van deze is toen in het bovenbeen van Jan Kuipers is terecht gekomen. Het bloed stroomde er uit, gelukkig gebeurde dit langs de weg van Valkenswaard naar Aalst en konden we een auto staande houden waar mee hij direct naar het ziekenhuis is gebracht. Het heeft heel lang geduurd voordat de wond genezen was omdat deze geïnfecteerd was door het gif van de paddenstoelen. Ik weet nog dat hopman Han Mejan vanwege dit voorval direct daarna voor iedereen een draagverbod voor messen en dolken had ingesteld, niet lang daarna is het dragen er van bij de scouting definitief afgeschaft.

Hallo Hennie,
In mijn beleving is het incident met Jan Kuipers iets anders verlopen dan door jou is aangegeven.
Ik moet zeggen dat ik deze gebeurtenis zelf als behoorlijk traumatisch heb ervaren.
In die tijd was ik patrouilleleider en een jaar of 15 schat ik. Uit dien hoofde voelde ik me verantwoordelijk voor het wel en wee van de patrouille. Dit is mijn versie van deze gebeurtenis.

Die middag gingen we met de patrouille op stap om paddenstoelen te gaan snijden in het bos tussen Aalst en Valkenswaard. Aan het einde van die middag zou dat uitmonden in een paddenstoelententoonstelling in het troeplokaal.
We waren nog nauwelijks de sloot overgesprongen langs de weg toen een van de verkenners een lege doos gooide naar Jan Kuipers.
Het gebeurde voor mijn ogen: deze verkenner gooide een mes terug dat in het bovenbeen van Jan terecht kwam. Het geluid dat dat veroorzaakte kan ik me ook nog levendig herinneren, evenals hoe dat mes er uit zag (zonder handvat). Paniek alom. Ik weet nog dat we op de weg een auto probeerden aan te houden (bijna omvergereden) en dat de eerste auto niet stopte. Toen remde er toch een auto en werd Jan meegenomen naar het Sint Joseph ziekenhuis. Wij zij toen meteen teruggereden naar het troeplokaal en hebben de fiets van Jan mee teruggenomen.
Van het melden van een afgesproken fictief verhaal dat Jan zgn. "in een mes was gevallen" kwam daar niet veel terecht. In het troeplokaal moest ik bij hopman Han Mejan en vaandrig Rikken melden wat er ècht gebeurd was. Ik barstte meteen in tranen uit en het echte verhaal kwam er uit. Volgens mij zijn Jan Kuipers en de verkenner die verantwoordelijk was voor het incident niet meer teruggekeerd bij de Scoutinggroep.
Han Mejan heeft daarna contact opgenomen met de familie van Jan Kuipers.
Je begrijpt: van de paddenstoelententoonstelling is die middag natuurlijk niets meer terecht gekomen...