Het waren mooie praktisch onverwoestbare brommers.

Klopt, onverwoestbaar. Daarom zijn er ook nog zoveel Zündapps op de weg. Mijn vader had er ook een. Hij bereed hem in de winter met een lange leren jas aan en dito grote wanten. Ik vond het een oude-heren-brommer want ik was toen op de leeftijd dat ik viel op een Puch of een Tomos. Dat er nog veel oude Zündapps in omloop zijn bleek afgelopen zomer bij het evenement Summer in the Sixties, rondom de kiosk in Eindhoven, want daar stonden er verschillende opgesteld die zelfs prijzen in de wacht hebben gesleept.

Deze hierboven is nog een van de eerste uitvoeringen, zonder geforceerde luchtkoeling en nog met een ouderwetse, maar wel zeer stabiele wegligging gevende, knikvering beneden in de voorvork. Ook de dubbel uitgevoerde achtervering is opmerkelijk. Uitgevoerd met een 17mm (22mm?) carburateur reden ze in Duitsland rustig als motor op de snelweg. Het motortje van de Puch en Tomos was ook bijna onverwoestbaar, Het frame was daar het zwakke punt, het werd nl. door de motor scheefgetrokken (getordeerd) en wel zodanig zelfs dat je bij wijze van spreken over een kat heen kon rijden, zonder dat dat beest er iets van merkte. Uitgevoerd met een hoog stuur en een zweefzadel zat je echter wel prinsheerlijk, om lekker verre afstanden te toeren.

De tijd van de bromfiets is geheel aan mij voorbijgegaan. Zodra ik het mij kon permitteren kocht ik een auto en een brommer heb ik nooit gehad. Wel weet ik dat DE brommer rond de jaren 50-60 van de vorige eeuw gekocht werd bij "Bultje Raaijmakers " en die woonde op de Provincialeweg naar Veldhoven. Heel speciale, zo ik mij weet te herinneren. Hij had daar het alleenverkooprecht van de ???. De brommerrijders weten de naam zeker. Nu heb ik een Sparta. Waar ik vorig jaar alleen maar APK en belasting voor betaald heb en niet op heb gereden vanwege het weer.

Nu meen ik me te herinneren, dat de Zündapp een typische vetkuivenbrommer was en de Puch en de Tomos meer voor de jongens met lang haar. Nu was ik natuurlijk weer een uitzondering, want ik had lang haar en mocht van ons vader geen brommer kopen. 'Veul te gevaarlijk'.

Ach tijden veranderen en wij ook. Als ik alles opnieuw zou mogen doen, dan zou ik zo'n Honda C50, 4-takt bromfiets kopen. Rijdt 1 op 70 en dan ook nog op autobenzine!

Een Zündapp zoals hierboven heb ikzelf ook gehad. Ik had die van mij lichtblauw laten spuiten en daarom noemde iedereen 'm het  "ledikantje". In de stad hoefde ik in ieder geval nooit te zoeken als we uit de bioscoop kwamen, want de meeste waren donkerblauw, dus viel die van mij goed op.

Er wordt veel gesproken over de cultuur in de jaren 60. Inderdaad de Puch was over het algemeen waar de hippy-achtige jeugd op rondscheurde.
(Zie de grote versie foto.)

Puch had ook 'n model als de brommers hierboven. Robuuste brommer, maar hier weinig verkocht.

Leo volgens mij staat hier de Puch die jij bedoelt:

Ja Tini, die bedoel ik inderdaad. Gebroederlijk vastgemaakt aan een Zündapp, die ook vrij zeldzaam waren.

Elders heb ik er al eens een stukje over geschreven, doch is er een tijd geweest dat alle brommers weer voorzien moesten zijn van een zweefzadel. Dus het gevolg was dat de brommer weer een paar honderd gulden duurder werd en de buddyseat de vuilnisbak in kon. Grote geldverspilling en een nog grotere afbreuk aan de uitstraling van zo'n brommer. Volgens mij is het e.e.a. door gedoogbeleid weer teruggedraaid.

Het was eigenlijk niet zo dat het zweefzadel verplicht werd maar de buddyseat werd verboden. Heel veel bestuurders gingen achterop zitten, eigenlijk meer liggen, om te racen. Er was toen ook geen maximumsnelheid voor brommers. Toen deze werd ingevoerd, 30 km in de stad, mocht de buddyseat ineens ook weer.

Dat is natuurlijk wel de juiste toedracht Tini, maar dat neemt niet weg dat iemand met een brommer toch twee zadels moest kopen voor de kat zijn viool! Degene die achterop zat, zat een halve meter hoger.

Wil, die brommer bij de firma Raaijmakers was een Royal Nord. Deze waren er ook met vier versnellingen en liepen naar mijn gevoel oerendhard. En de toevoeging op de firmanaam was een scheldnaam (foei).

Scheldnaam was dat als zodanig niet. Het zal mij een worst zijn of er een toevoeging bij mijn naam zit. Als ze maar van mij kopen. Dat zal de heer Raaijmakers ook wel gedacht hebben. In het dorp waar ik vroeger woonde had ieder een bijnaam. Als je bij de buurman de echte naam gebruikte wisten ze niet wie je bedoelde maar met de bijnaam herkenden ze de persoon meteen..Inderdaad het merk van de bromfiets is juist. Dus gin kwojigheid!

Wil, ik snap heel goed dat het gin kwojigheid was, maar in een grijs verleden kwam ik daar eens en iemand uit ons gezelschap vroeg in zijn onschuld. Zeg B... heb jij dat onderdeel voor mij en werd daarop zo kwaad dat wij snel het pand moesten verlaten zonder onderdeel. Wisten wij veel dat dit niet uitgesproken mocht worden. Wij waren toen ook maar mennekes.

Dat is een heel herkenbaar verhaal. Als je iemand in het dorp met zijn bijnaam aanspreekt, werkt dat natuurlijk niet. Alhoewel ze dat wel weten natuurlijk. Ik ben er inne van den Hak gewist. Mijn vroegere baas bij DAF noemde iedereen de platte. Als er een jong broekje kwam werken "Je moet de baas wel netjes aanspreken met Mijnheer de Platte", begrijp je wat ik bedoel? Dat werd natuurlijk lachen.

Dit is een zeer mooie foto. Ik heb met deze man samengewerkt als monteur bij de firma Riemersma op de Grote Berg en heb daar een zeer mooie en leerzame tijd gehad.

Hallo Jos Smetsers, dan herinner jij je zeker wel dat er nogal eens wielen van Harleys werden gebracht om die te laten spaken!