Wij woonden een paar honderd meter van de Brabantia-ijsbaan aan de Botenlaan. Als het enigszins kon fietsten we het hele eind naar de Karpendonkse plas, dat was te doen voor vijftien- en zestienjarigen.

Wij zijn in, ik meen me te herinneren, 1954 (extreem koud) zelfs met de school een keer vanuit Tongelre LOPEND naar de Karpendonkse Plas gegaan om te schaatsen. Zelfs met een pyamabroek extra onder je lange broek was je al bevroren voor je aangekomen was. Thermokleding, maillots wat was dat? Wel fijn geschaatst op de Friese doorlopers van mijn moeder, of was het misschien meer lopen dan schaatsen?

In 1962 kreeg ik, op veertienjarige leeftijd, met Sinterklaas kunstschaatsen op witte laarsjes.
Nooit eerder was ik zo blij met een cadeau. Mijn schoenmaat is, en was, 38. De maat van de witte laarzen 41, omdat mijn voeten nog wel zouden groeien.
Ik heb altijd veel, en met heel veel plezier, geschaatst. Drie maten te groot kon door sokken niet opgevuld worden waardoor ik altijd nog een stukje doorschoof.

Ook ik kreeg ooit met Sinterklaas kunstschaatsen op witte schoenen ergens in de jaren zestig. Net als mijn rolschaatsen, van het merk Hudora. Apetrots leerde ik toen zwierend schaatsen met overstappen en achteruit schaatsen, zweefstand, hard schaatsen en snel remmen, fijn afzetten met de tandjes (voor aan het schaatsijzer) in het ijs. Ja ineens ging dat allemaal veel beter dan op "botjes" met oranje-bruine linten, die steeds wegschoven onder je voeten. En omdat je ze steeds opnieuw moest vastmaken stond je dan op een gegeven moment te huilen van de pijn in de handen omdat die zowat waren bevroren.
Het gewoon rondjes schaatsen op de Karpendonk was ook heel leuk. Je kwam er al je school-vriendjes en -vriendinnetjes tegen. Het was ook de tijd van de schooldassen dus kon je daaraan ook zien op welke school iedereen zat en dat was natuurlijk razend interessant in die tijd.

Wat had ik toen toch een hekel aan die witte dameskunstschaatsen! Niet zozeer vanwege de schaatsen zelf, maar wel als de gebruiksters daarvan die tandjes aan de voorkant gebruikten om zich af te zetten. Sommigen schaatsten er niet eens mee maar "stepten" gewoon een beetje de plas rond, 1 been glijdend, het andere been afzettend. Ze maakten er lelijke gaten mee in het Karpendonkse ijs! Op mijn Friese doorlopers had ik daar nog niet zoveel last van, maar toen ik vanaf 1964 verder schaatste op "hoge noren" begon de ellende pas echt. Als je met je schaats per ongeluk met enige snelheid in zo'n kapot geprikt stuk ijs kwam, ging je vorstelijk onderuit en dan hielp een schooldas of een broek plus pyjamabroek eronder echt niet tegen blauwe knieën. Als je goed kijkt, kunt je het nog zien...!

Oei, Ben, was jij dan een van die drieste jongens, waarvoor de meisjes op de witte schaatsjes 'n heilig ontzag hadden.

Ik leef met je mee Ben, ik had ook de pest aan die nufjes, schaatsen konden ze niet, als ze maar gezien werden. En weet je wat nou zo lollig is?
In vijftig jaar is er veel gesloopt in de stad, veel gebouwd, van natuurijs, naar mooie kunstijsbanen, maar de gaatjes prikkende schaatsmeisjes zijn er nog steeds.
Als je op de ijsbaan komt zie je ze in rijen voorbij komen, met stijve benen zich vooruit prikkend met die vlijmscherpe rotpunten, als ze echt moeten glijden dan liggen ze meteen op hun gat.

Ben en Ben, jullie zijn echt erg!
Ik heb me vaak uit de naad geschaatst om niet getikt te worden. Ook als laatse aan een sliert gehangen en met een vuurrode kop alle zeilen bijgezet om niet los te hoeven laten.
Eerlijk gezegd besteedde ik veel aandacht aan mijn uiterlijk voordat ik ging schaatsen maar als ik er eenmaal mijjn entree (haha) gemaakt had ging ik voor het schaatsen.
Mijn man, waar ik dit jaar 40 jaar mee getrouwd ben, heb ik op het ijs leren kennen.
Alle moeite niet voor niets geweest dus,

En zo is het maar net Christine. Ook de jongens in die tijd waren niet anders. Zich uitslovend in wie het hardste kon schaatsen, meisjes snijden, remmen met hoog opspattend ijs in het gezicht van de meisjes. En maar stoer doen om in de gaten te lopen. Nee beste Bennen, het was van beide kanten zien en gezien worden op die leeftijd, daar deden we allemaal ons best voor. Wij deden dat op het ijs op een elegante sierlijke wijze en jullie hard en stoer. Ja , dan val je wel eens een blauwtje, net als wij dus, als ons zorgvuldig getoupeerde kapsel tijdens een val in zijn geheel van achteren naar voren viel en wij met een rode kop die hele toren weer netjes op zijn plaats duwden nadat we via handen en voeten weer op die ijzers stonden. En zeg zeg maar eens dat het niet spannend was allemaal.

Driest, Carla? Ochnee, eerder triest! Een paar flinke smakken op het ijs maakten mij niet vrolijker. Het heeft me er evenwel nooit van weerhouden, opnieuw daar het ijs op te gaan. Begin 2009 herbeleefde ik daar een stukje sixtiesjaren, ook al was het ijs er door sneeuw niet al te best. Maar ja, het hoeft nu ook niet meer in zo'n tempo als toen. Christine, er is destijds letterlijk en figuurlijk toch veel aan me voorbijgegaan, dat merk ik wel weer nu ik je reactie lees. De Karpendonk was dus ook nog een broedplaats voor huwelijken! Alvast proficiat met jullie 40 jaar! Ik vrees dat ik destijds toch wat te snel heb gegleden, teveel op ijsputjes gelet . Of teveel gelegen!

zie ook videofilmke ^102 voor een impressie van schaatsen op de Karpendonkse Plas