Een van de vele verdwenen industrieën direct langs de Dommel. Het enige wat daar nog aan herinnert zijn de schildjes met beschrijvingen van de daar eens zo belangrijke industrieën (o.a. zeep, textiel, hout, tabak) die geplaatst zijn langs het voetpad direct langs de Dommel. Een leuke route voert je langs de Dommel met al zijn herinneringen aan vervlogen tijden via dit voetpad, gelegen in het centrum van de stad. Een extra lange route langs de Dommel wordt georganiseerd op 6 juli a.s. met vele activiteiten in de directe nabijheid van de Dommel. DOE DE DOMMEL te voet, met de fiets, met de riksja hoe dan ook interessant van begin (de Klokputten) tot het einde (bij Eckartdal). De Dommel door Eindhoven, het water dat in het verleden onontbeerlijk was voor allerlei industrieën zoals hier op de foto de zeepindustrie. Die mooie Dommel die voor Eindhoven vroeger van economisch belang was en nu ecologisch zeer belangrijk is voor een stad als Eindhoven.

Ik ben helemaal geen milieufreak maar aan de achterzijde van deze fabriek en van ''De Haas'' stroomde de Dommel en die had alle kleuren van de regenboog in die tijd. Toen ik op het Augustinianum zat lagen de sportvelden ook aan de Dommel en het gebeurde nog wel eens dat een bal te water raakte. Die moest uiteraard terug naar de paters en als we hem niet te pakken konden krijgen voordat hij bij ''De Haas'' was moesten we rennen naar de brug in de Dommelstraat om hem daar gekleurd en wel weer op te vissen.

1 stukje zeep ruikt lekker, 3 stukjes verpakt doet het ook nog goed, maar honderden stukken zeep stinken. Wist je overigens dat er in zeep veel vet zit? Dierlijk vet wel te verstaan. Vroeger werd nog houtskool gebruikt voor een goed stukje zeep. In de fabriek wasten wij vroeger onze handen met zand vermengd met olie. Het vuil ging anders niet uit de poriën. Wat in de oorlog gebruikt is bij de fabricage van zeep weet ik niet.

Hoeveel vingers dat gekost heeft weet ik niet maar vroeger werd alles zo aangedreven. Er zit hier een bescherming in de vorm van een stalen beugel maar dat is eigenlijk niet nodig. Het aandrijfwiel is nl. een beetje bol geslepen, waardoor de riem immers in het midden blijft. Deze zoekt altijd de plaats van de minste weerstand. Zo gauw hij zich uit het midden beweegt krijgt hij weerstand dus zoekt hij het midden op. Niet zonder gevaar was het omdraaien van de looprichting. Dat werd gedaan met een simpele vork om de riem te draaien. De andere machines moesten gewoon door kunnen draaien tijdens het omgooien van de riem.

In de oorlog werd er klei en zand gebruikt met wat reukstof. Het was van die vieze kleur bruin, ik bedoel om je handen te wassen.

Mijn opa, Cor van Asten, heeft hier vanaf omstreeks 1900 tot eind jaren twintig gewerkt als meesterknecht .