Niet alleen vaak Hennie, maar altijd! Weet je ook waarom dat gebruikelijk was in de katholieke kerk? Dat was bidden voor de vruchtbaarheid.

Het Maria-altaar was niet achter in de kerk, maar links van het hoofdaltaar.

Er was een aparte Mariakapel naast de hoofdingang.

Sorry Mieke, ik was even in de war met het Maria-altaar in de kerk van O.L.V. van Altijd Durende Bijstand. Daar ben ik getrouwd dus.

In “onze” tijd (1961) kon een rooms-katholieke christen zijn of haar huwelijk met een reformatorisch christen laten inzegenen in een rooms-katholieke kerk, maar daar moest specifieke toestemming voor worden gegeven door het dekenaat waaronder de parochie resulteerde. De inzegening vond dan plaats voor het Maria-altaar en dus niet voor het hoofdaltaar. Ofwel de hele maar wel verkorte mis werd in een zijbeuk, links van het hoofdaltaar, opgedragen. Pas in 1971 zijn de zaken m.b.t. het gemengde huwelijk door de kerken wat verruimd. Onder www.PKN is hierover wel wat meer te vinden.
Verklaring aangaande het huwelijk tussen reformatorische en rooms-katholieke christenen (Getekend 8 mei 1971)

Wij zijn in 1968 gehuwd in de kerk in Vaartbroek. De dienst werd gedaan door een pastoor en dominee. Wij hebben totaal geen problemen gehad met de inzegening van dit gemengde huwelijk. De hele dienst werd door pastoor en dominee samen met ons volledig op elkaar afgestemd.

Mijn zus is in 1965 in deze kerk getrouwd met een niet-katholieke man, maar moest voor het altaar, bij de communiebanken blijven zitten. Ze hebben ook geen loper gekregen.

Leuk om te zien waar deze kandelaars stonden in de kerk, één ervan is in mijn bezit.

Ik ben in 1967 getrouwd in de Maria Middelares door pastoor Brocken. Mijn aanstaande was Nederlands Hervormd maar er was geen enkele beperking. Er werd zelfs gevraagd of zij ook de communie wilde ontvangen.

Ook wij gingen naar het Maria-altaar. Maar ik wist niet dat dat was om voor vruchtbaarheid te bidden. Dat had de Maarheeze'se meneer pastoor ons vooraf ook niet verteld. En nog veel meer niet, trouwens. Toen we naar het Maria-altaar liepen, draaide mijn vrouw haar hoofd op verzoek richting onze bruidsfotograaf Jozef de Greef, waardoor de zwanendonzen rand van haar hoed vlam vatte via de bruidskaars die ze voor zich uit hield. Best paniek, natuurlijk. In één ruk trok ik die hoed af, inclusief de haarspelden waarmee hij zat vastgespeld. Oef, vuur meteen gedoofd. En de pastoor? Die wist heel ad rem te melden dat ie nog nooit had meegemaakt dat de Heilige Geest zo snel was neergedaald. Lachende kerk. De hoed is daarna weer gefatsoeneerd en vastgespeld. En met die vruchtbaarheid is het ook goedgekomen;-)