Dit is wel een heel mooi exemplaar, Gio! Meestal zaten ze onder de rode en zwarte lakdruppels. Gemeen spul als je het op je vingers kreeg omdat het doorbrandde. Stierepis in het reservoir, dik brandlont onder de sluitdop. Zo'n apparaat heette in postjargon een snotneus. En de rooie waarop jij doelt, was de zogenaamde depêche: een verzegelde zak met aangetekende poststukken e.d.

Tante Posters, voor het eerst zie ik dit apparaat en zegellak ken ik ook maar alleen in staafjes. Maar hoe werkt dit apparaat nou?

Heel eenvoudig, Hans. Dopje van de snuit af, lont aansteken, lakstaaf erin houden en vervolgens de lak daar smeren waar je die wilt hebben. Vóór het uitharden het zogenaamde lakcachet erin drukken en klaar is Klara.

Ooooh, Ben, het is dus een brandertje om de lak te laten smelten, thuis gebruikte ik hiervoor een kaarsje van de H. Klara.

Dus eigenlijk een hele eenvoudige, maar in dit geval prachtige, olielamp. Ik gebruik nog wel eens een lakstempel om echte persoonlijke brieven van een zegel te voorzien. Waarde heeft het niet, maar het staat wel leuk. Voor het smelten gebruik ik dan maar een waxinelichtje.